«Κατά προτεραιότητα αντιμετώπιση της οξύτατης ανθρωπιστικής κρίσης με άμεσα μέτρα ανακούφισης των θυμάτων του μνημονίου» και «Διασφάλιση ενός διχτύου κοινωνικής προστασίας, με καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και τη λήψη μέτρων υποστήριξης των ανέργων».

«Επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων» και «Τώρα είναι η ώρα της διαπραγμάτευσης».

«Εφαρμογή ενός Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης» και «Εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης».

«Δέσμη ριζικών θεσμικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων με στόχο τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος, την αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης και την παραπομπή στη Δικαιοσύνη όσων διασπάθισαν δημόσιο χρήμα ή/ και ευθύνονται για τα καταστροφικά μνημόνια» και «Η έκβαση της προσπάθειας (...) θα κριθεί (...) και στην ικανότητα προώθησης μεταρρυθμίσεων. Υποστηρίζουμε τις εξυγιαντικές και ορθολογικές μεταρρυθμίσεις με σεβασμό στους θεσμούς, το κράτος δικαίου (...) Αλλάζοντας το πολιτικό σύστημα σπάζουμε τον κρίκο της κακοδαιμονίας (...) Εξυγίανση του πολιτικού συστήματος με ριζική δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους».

Η πρώτη εκδοχή διατύπωσης των πανομοιότυπων αυτών προτάσεων ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ (χτεσινό non paper) και η δεύτερη στη ΔΗΜΑΡ (συνέντευξη Φ. Κουβέλη). Ταύτιση που είναι αδύνατον να αποφευχθεί. Η αστική διαχείριση στο όνομα της οποίας πίνουν νερό και τα δύο αυτά κόμματα δεν αφήνει περιθώρια διαφοροποιήσεων. Οι επίδοξοι «μνηστήρες» σκουντουφλάνε ο ένας πάνω στον άλλο.