Ο Αλ. Τσίπρας γνωρίζει ότι δεν θα είναι εύκολο να διαχειριστεί την αστική εξουσία, αφού αυτό προϋποθέτει ένταση της επίθεσης σε ένα λαό ήδη οργισμένο. Γι' αυτό και ομολογεί ότι θα χρειαστεί κάθε διαθέσιμη βοήθεια. Στο ερώτημα με ποιους θα συνεργαστεί, δηλώνει: «Το πολιτικό σκηνικό μεταβάλλεται με ραγδαίους ρυθμούς, και δεν ξέρουμε πώς θα είναι μέχρι τότε». Ομολογεί δηλαδή ότι το κόμμα του φιλοδοξεί να αποτελέσει χωνευτήρι ή χώρο εναπόθεσης των παλιών υλικών του αστικού πολιτικού σκηνικού που στο πλαίσιο της αναμόρφωσής του περισσεύουν ή αναζητούν νέους ρόλους για τον εγκλωβισμό και την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Ενσωμάτωση που θα μπορούσε να είναι ολοκληρωτική αν δεν τους χάλαγε τα σχέδια το ΚΚΕ. Γι' αυτό ο Αλ. Τσίπρας δεν παραμελεί να του επιτεθεί, εξομοιώνοντας την τεκμηριωμένη κριτική που του ασκεί με τη «μονταζιέρα» της ΝΔ και αποδίδοντάς την σε «φτηνούς επικοινωνιακούς στόχους» και στην προσπάθεια να κερδίσει την προβολή από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, κάτι που όπως είπε «δεν τιμά το μέγεθος της ιστορικής του αναφοράς»! Δε θα μπορούσε βεβαίως να απαντήσει στην κριτική αυτή με άλλο τρόπο και γιατί αδυνατεί και γιατί κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Εννοείται πως στα παραπάνω συμπλήρωσε, προβάλλοντας την επιθυμία του για πραγματικότητα, ότι το ΚΚΕ θα αναγκαστεί «να δει διαφορετικά τη στάση του», να αποφασίσει δηλαδή να γίνει βαστάζος του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία του προς τα ενδότερα της αστικής διαχείρισης. Κούνια που τον κούναγε...