Δυο μήνες τώρα, τα πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης της χώρας μας, και μαζί τους μια πλειάδα ανθρώπων του καθημερινού μόχθου από το σύνολο των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων, δίνουν, μέρα τη μέρα, τη μάχη για την υπεράσπιση ενός κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος, που χρειάστηκε έναν αιώνα ματωμένων αγώνων για να κατακτηθεί. Ενα σύστημα, που βρίσκεται ακόμα μακριά από το να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων γενικότερα, που, ωστόσο, συνιστά - ως σύνολο - για την εργατική τάξη στον καπιταλισμό, από τη σκοπιά των αιτημάτων προστασίας της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, τη σημαντικότερη κατάκτηση του αιώνα.

Ο απολογισμός της δίμηνης αυτής δράσης είναι κατ' αρχήν θετικός. Και μόνο στις δύο ημέρες πανελλαδικής δράσης να γίνει αναφορά, στα ογκώδη συλλαλητήρια της 14ης Μάρτη και της 5ης Απρίλη, αυτά φτάνουν για να αιτιολογηθεί η εκτίμηση. Το διήμερο αντικομμουνιστικό παραλήρημα του πρωθυπουργού, από μόνο του, είναι ένας πρόσθετος ασφαλής δείκτης για τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, πρωτίστως για τους κομμουνιστές, που σήκωσαν το μεγάλο βάρος της οργάνωσης, ότι ανταποκρίθηκαν - στο μέτρο των δυνάμεών τους - στις ανάγκες των καιρών. Οτι, όχι μόνο δε βρέθηκαν σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες του αγώνα, αλλά έδωσαν και τον καλύτερό τους εαυτό σ' αυτήν τη μάχη. Μια μάχη, στην οποία καθημερινά συναντώνται δυνάμεις πολύ πιο πλατιές από αυτές που έχουν ήδη ξεκάθαρο πως η ταξική σύγκρουση ή θα αποβαίνει στην προοπτική της υπέρ του σοσιαλισμού ή θα οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, πρόβλημα έχουν άλλοι. Αυτοί, που σε ηγετικό επίπεδο διαφόρων σχημάτων πασχίζουν, με τη στήριξη των μέσων ενημέρωσης της άρχουσας τάξης, να χριστούν «αριστεροί». Αυτοί πρέπει να φτύνουν τη μούρη τους στον καθρέφτη για τη βροντώδη απουσία τους από κάθε εκδήλωση αυτής της καθαρόαιμα ταξικής σύγκρουσης... Ορισμένοι, βέβαια, εξ αυτών έσπευσαν ξανά να κάνουν καθαρό προχτές πως η μόνη αγωνία τους είναι ότι η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση Σημίτη είναι τόσο ξετσίπωτα αντεργατική, που οδηγεί ακόμα και εγκλωβισμένους στη λογική της διαχείρισης εργάτες να παίρνουν θέση στο πεζοδρόμιο. Στελέχη του ΣΥΝ, και όχι μόνο, είναι από τις κραυγαλέες τέτοιες περιπτώσεις. Ας τους αφήσουμε στο κλάμα τους...

Αυτό που σήμερα προέχει είναι να γίνει καθαρό πως είμαστε ακόμα στην αρχή αυτής της σύγκρουσης. Ο,τι έγινε μέχρι τώρα, μας χρεώνει: Για ένταση των προσπαθειών σε έναν αγώνα διαρκείας, για καλύτερη, πιο ουσιαστική, μετρήσιμη και αριθμητικά, οργάνωση των εργατών και υπαλλήλων, για την όσο το δυνατόν πλατύτερη λαϊκή συσπείρωση και κινητοποίηση.

Οι κινητοποιήσεις που έγιναν έκαναν καθαρό πως υπάρχει γόνιμο έδαφος. Αυτό που προέχει, όμως, είναι η έκδηλη λαϊκή αγανάκτηση να μετατραπεί και σε έντονη δράση με συγκεκριμένο προσανατολισμό. Είναι κρίσιμο ζήτημα όλοι αυτοί που σε πανελλαδικό επίπεδο έχουν αρχίσει ήδη να βγαίνουν στο δρόμο, να στρέψουν μια και καλή την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ως τους κατ' εξοχήν πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου.

Εδώ και το δικό μας άμεσο καθήκον. Η μάχη για το κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα έχει ήδη αναδείξει και τα πολιτικά χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν σε μια τέτοια - ταξική στη βάση της - σύγκρουση. Γεγονός, που κάνει το χρέος των πρωτοπόρων της ταξικής πάλης ακόμα πιο βαρύ: Με «απλωμένο τον τραχανά» ούτε μια μέρα δεν μπορεί να είναι χαμένη. Αρα, καλή προετοιμασία των αγώνων, που βρίσκονται μπροστά, οργάνωση τέτοια, που να διασφαλίζει τη συνέχεια των αγώνων, έτσι που ακόμα και οι μορφές πάλης να είναι τέτοιες, που - στο ελάχιστο - να φέρνουν σε δύσκολη θέση όσους στηρίζουν αυτήν την πολιτική.

Εχουμε δεδομένο ότι: Παρά το γεγονός πως το σύνολο των αστικών μέσων ενημέρωσης δουλεύει με λύσσα υπέρ της πολιτικής που εξυπηρετεί το κεφάλαιο, η δουλιά των ταξικά προσανατολισμένων συνδικαλιστών, και όχι μόνο αυτών, για συζήτηση άνθρωπο τον άνθρωπο, ο σταθερά ταξικός προσανατολισμός της πάλης, η επιμονή σε στοιχειώδεις διαδικασίες σωστής λειτουργίας των σωματείων, η όσο το δυνατόν αυξανόμενη οργάνωση κι άλλων εργαζομένων - ειδικά νέων - στα σωματεία τους, έδειξαν στο αποτέλεσμα - χιλιάδες εργαζόμενοι στο δρόμο - πως η άρχουσα τάξη και οι πολιτικο-συνδικαλιστικοί υπάλληλοί της δεν είναι παντοδύναμοι.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Η κυβέρνηση μέρα τη μέρα - όσο δε βρίσκει απέναντί της ένα ανυπέρβλητο στον όγκο και την ένταση μαζικό λαϊκό κίνημα - θα πλησιάζει πιο κοντά στο στόχο της: Το ξεθεμέλιωμα του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να οδηγεί σ' αυτό που ορισμένες δυνάμεις στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος πράττουν: «Να τα διπλώσουμε κι ό,τι σώσουμε». Δεν είναι μόνο η συναίνεση, είναι ίσως και κύρια ο ρεφορμισμός που οδηγεί στην ακόμα πιο βαθιά υποταγή.

Σε αντίθεση μ' αυτήν τη λογική, η μέχρι τώρα εξέλιξη του αγώνα συνηγορεί υπέρ της συνέχισής του με ακόμα πιο πλατιά - παλλαϊκά - χαρακτηριστικά. Με ακόμα καλύτερη οργάνωση της δουλιάς στη γειτονιά, στους τόπους δουλιάς, στα σωματεία. Με καθαρό πως για τις ταξικές δυνάμεις δεν υπάρχει καιρός για ανάπαυλα, καθώς η ίδια η κυβέρνηση έχει κάνει καθαρό πως δε θα περιμένει να περάσει και η Πρωτομαγιά για να ανοίξει και τυπικά το μέτωπο του ασφαλιστικού...

Σαφώς είναι δεδομένο πως η ίδια η ζωή ανέδειξε τις δυο γραμμές που συγκρούονται με κάθετο πλέον τρόπο καθημερινά στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι κομμουνιστές, όσο κι αν αισθάνονται περήφανοι για την επιβεβαίωση των δικών τους θέσεων, δεν μπορούν, δεν τους επιτρέπει η ευθύνη που έχουν αναλάβει, να επαναπαύονται στις δάφνες τους. «Συντάσσομαι με την εργατική τάξη», τελικά, σημαίνει πριν απ' όλα αναλαμβάνω το κόστος...

Εκεί είμαστε.