...Ακόμα και οι «νίκες» του ιμπεριαλισμού, ο αντεργατικός τυφώνας, η αντιασφαλιστική λαίλαπα, η ανεργία, οι επεμβάσεις, οι μαζικές μετακινήσεις λαών και ο κατακερματισμός χωρών, οι εθνοτικές έριδες και αντιπαλότητες, οι επιδημίες με αφετηρία κάποια «επιστημονικά εργαστήρια», η νεοαποικιοκρατία, η έκρηξη των ναρκωτικών, η εκπόρνευση των κοινωνικών σχέσεων, η υποκουλτούρα και μύρια άλλα, απλώς προδιαγράφουν το τέλος του! Και κανένα αντικομμουνιστικό μνημόνιο δε θα λειτουργήσει θεραπευτικά για το μεγάλο ασθενή που λέγεται ιμπεριαλισμός.

...Αλλά: Αριστερά και αντισταλινισμός δεν πάνε μαζί. Ας το πασχίζουν φιλότιμα οι ποικιλόχρωμοι και ποικιλώνυμοι οπαδοί της «Ελευθερίας και Δημοκρατίας», του «Σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» της... ηθικής των επιχειρηματικών κανόνων, της ταξικής ειρήνης, της ειρήνης του «Σύμπαντος κόσμου» κατά τα παπαδίστικα «πάτερ ημών». Αυτοί που πλέκουν ύμνους στην ειρήνη, ενώ «οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί» (Μπρεχτ). Ολοι αυτοί, «η σάρα και η μάρα», που η γλώσσα και η γραφίδα τους στάζουν δηλητήριο, ούσες σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Ολα τα παραπάνω, απλώς, επικαιροποιούν και υπογραμμίζουν, εκτός των άλλων, ορισμένα ζητήματα, συμπληρώνει ο επιστολογράφος: Πως ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο πρέπει να γίνεται όχι μόνον από τα έδρανα της Βουλής, τα μπαλκόνια και τις ημερίδες, αλλά όπως τον διεξήγαγαν ο Στάλιν και οι Μπολσεβίκοι. Και η πάγια αντιμετώπιση του ταξικού αντιπάλου δεν πρέπει να γίνεται με τους κανόνες του δήθεν πολιτικού πολιτισμού...

Ετσι, όταν οι διάφοροι κονδυλοφόροι «ειδήμονες» μιλάνε για τα περιβόητα «σταλινικά εγκλήματα» (δηλαδή την επανάσταση και το Δίκαιο) πρέπει να αποδίδουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», για τα χωρίς αρχή και τέλος εγκλήματα του ιμπεριαλισμού. Και πρέπει να είμαστε καθαροί στο θέμα της «επαναστατικής βίας» και κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης και μετά. Η επανάσταση δεν κερδίζεται και μετά ακόμα που θα παρθεί η εξουσία από το προλεταριάτο και τους συμμάχους του. Στις χώρες που χάθηκε, μετά τη νίκη στο πεδίο της σύγκρουσης, αυτό έγινε επειδή δεν τσακίστηκε το κεφάλι της «καμόρας» που λέγεται παλιά κυρίαρχη τάξη. Κοντολογίς, η διαταξική σύγκρουση πρέπει να είναι ανηλεής.

Ετσι πάλεψε ο Στάλιν καθ' όλη την πολιτικο-επαναστατική του καριέρα! Κι όσο για τα θύματα των Δικών που του φορτώνουν οι κατήγοροί του, δεν ήταν παρά άνθρωποι από τις παλιές εκμεταλλεύτριες τάξεις που για να ξανακερδίσουν «τον απολεσθέντα παράδεισο» έγιναν και συνεργάτες του επιδρομέα φασίστα. Ακριβώς όπως συνέβη και με την ελληνική μεγαλοαστική τάξη. Που κι όταν δε συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή, κήρυτταν υπομονή και συνεργασία, κυρίως σε ό,τι αφορά την κατάθεση των όπλων από το λαό.

Ουσιαστικά, απολογητές αυτής της τάξης είναι οι διάφοροι σταλινολόγοι και σταλινοαλαφιασμένοι. Εις μάτην όμως, γιατί τους πήραμε χαμπάρι, έστω και καθυστερημένα τινές εξ ημών! Γνωρίζουμε τι επιδιώκουν: Κάνουν ευθεία επίθεση ενάντια στο Σοσιαλισμό, διά μέσου του προσώπου του Στάλιν. Γνωρίζουν πολύ καλά πως η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, γι' αυτό λυσσομανούν όλο και περισσότερο. Κι αυτή τη φορά η σύγκρουση θα είναι χωρίς έλεος, γιατί θα είναι οριστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών!!