...Δικαιοσύνη, που το «σύστημα», συνεργός και συνεταίρος των κάθε λογής μεγαλοεγκληματιών, αρνείται συστηματικά στους μικρούς κι ανώνυμους... που εξαναγκάζονται να την «ιδιωτικοποιήσουν». Ιδιωτική δικαιοσύνη σημαίνει εκδίκηση, σημαίνει παίρνω το νόμο στα χέρια μου. Αυτοί οι απλοί νοικοκυραίοι που καίγονται από μίσος, γίνονται τιμωροί με πείσμα, σωματική και πνευματική εγρήγορση και γνώση αυθεντίας σε σοφιστικέ τεχνολογίες και χειρισμό όπλων. Κι επειδή η γεύση μιας τέτοιας εκδίκησης κοστίζει, θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για το πώς ο φιλήσυχος μηχανικός Βίκτορ, μετανάστης από την Ουγγαρία, εξοικονομεί όχι μόνο το οπλοστάσιο, αλλά τους τρόπους και τις στρατιωτικές ικανότητες που διαθέτει... Και να σκεφθεί κανείς ότι οι πρωταγωνιστές, τόσο ο Κόλιν Φάρελ όσο και η Nούμι Ραπάς, θα μπορούσαν να είναι ό,τι σωστότερο, εάν η σεναριακή επιλογή έκλινε προς την υπογράμμιση του «φυσιολογικού» και όχι κάποιας φαντασιακής ειδίκευσης, δεδομένου ότι η ανισορροπία μεταξύ της ανάλυσης της τιμωρίας - αυτό είναι που ενώνει το ζευγάρι - και της έκρηξης βίας είναι θεαματική.

Ο Βίκτορ, μέλος συμμορίας με αντικείμενο κερδοσκοπίας την αγορά, επισκευή και μεταπώληση κατοικιών, χαίρει τυφλής εμπιστοσύνης από τον αρχηγό Αλφονς. Τελευταία, τη συμμορία περιτριγυρίζει ένας killer που φαίνεται πως στοχεύει στο να «καθαρίζει» ένα ένα τα μέλη της. Από το απέναντι διαμέρισμα, μια νεαρή γυναίκα παρατηρεί διακριτικά τον Βίκτορ. Κάποια μέρα κουνάει δειλά το χέρι της σε σχήμα χαιρετισμού, επιδιώκοντας να ανοίξει επαφή μαζί του... Ο Βίκτορ ανταποκρίνεται στη βουβή χειρονομία και ανακαλύπτει ότι η γαλλικής καταγωγής «σημαδεμένη» Μπεατρίς, που ζει με τη μουγκή της μητέρα (Ιζαμπέλ Ιπέρ), δεν ψάχνει για συναισθηματική περιπέτεια. Από το παρατηρητήριό της έχει δει τον Βίκτορ να σκοτώνει έναν άνδρα. Με αντάλλαγμα τη σιωπή της, του ζητά να σκοτώσει τον αθωωμένο από τη Δικαιοσύνη, ασυνείδητο αλκοολικό οδηγό που προκάλεσε το δυστύχημα που της παραμόρφωσε το πρόσωπο και της κατάστρεψε τη ζωή. Αφού ενημερωθούμε για το μυστικό του Βίκτορ (ψεύτικο όνομα), που ορκίστηκε ιερή εκδίκηση από την ώρα που οι κερδοσκόποι του σκότωσαν κόρη και γυναίκα κι ο ίδιος, ζωντανός από θαύμα, μπήκε στη συμμορία για να τους πληρώσει με το ίδιο ακριβώς νόμισμα, γεννάται το εύλογο ερώτημα: Θα τα καταφέρουν στο τέλος οι δυο βασανισμένοι εκδικητές να κλείσουν με το παρελθόν τους και να βρουν ένα μέλλον, ίσως μαζί;

Υπάρχει μια νότα που πληγώνει, με γεύση ευρωπαϊκή και διατρέχει όλη την ταινία. Αγγίζει την ψυχολογική κατάσταση ενός νορμάλ άνδρα και μιας νορμάλ γυναίκας - στο πλαίσιο της ιδιαίτερης, συναισθηματικής τους συνάντησης. Δύο άνθρωποι κατακρεουργημένοι από τον πόνο, έναν πόνο που σκότωσε κάθε έλεος εκτρέφοντας «τέρατα»... Πάντως, ρεαλισμός και αξιοπιστία λείπουν εντελώς από το γκανγκστερικό σκέλος, κάτι που θα έκανε την ταινία πολύ περισσότερο ενδιαφέρουσα. Η σχέση ανάμεσα στο γκανγκστερικό σκέλος της ιστορίας και το συναισθηματικό είναι σχέση ρόλων ουσίας και επικάλυψης. Αμφότερα τα σκέλη πάσχουν από έλλειψη «προσωπικότητας» και το ότι το φιλμ δεν παίρνει θέση καθιστά το αποτέλεσμα περισσότερο τυχαίο και καθόλου διεισδυτικό.

Τέλος, ταινίες με πλοκή τέτοιου είδους είναι δύσκολο να ξεφύγουν από τρανταχτά προβλέψιμες λύσεις. Και η ταινία του Οπλεβ δεν έχει διαφορετική μοίρα. Πάντως, είναι αξιοσημείωτο τόσο το προφίλ των χαρακτήρων, όσο και τα κίνητρα που οδηγούν τις πράξεις τους και κυρίως οι αρμοί, πάνω στους οποίους διαπλέκονται τα πεπρωμένα των δυο πρωταγωνιστών μέσα σε μια πιο βαριά από μολύβι ατμόσφαιρα.

Κι όταν όλοι οι πυροβολισμοί έχουν σιωπήσει, απομένει ένας όχι ιδιαίτερα εύρωστος απολογισμός: Μια ατμόσφαιρα πλημμυρισμένη ίντριγκες, ένα σενάριο ενδιαφέρον, αλλά με μπόλικες τρύπες, και μια σκηνοθεσία συχνά φοβισμένη, σε μια γλυκόπικρη ευκαιρία όχι ολότελα κερδισμένη...

Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Νούμι Ραπάς, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Τέρενς Χάουαρντ, Αρμάντ Ασάντ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013)