Σε νέο ρεσιτάλ δημαγωγίας επιδόθηκε και χτες ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου, σχετικά με το περιβόητο «κοινωνικό πακέτο μέτρων», που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Με δηλώσεις του ο υπουργός συνέχισε να υποστηρίζει - δύο ημέρες μετά την πρωταπριλιά - ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η κοινωνικότερη στροφή της οικονομικής της πολιτικής μέσω της ανακατανομής των δαπανών! Στα πλαίσια αυτά, δε δίστασε να μιλήσει και πάλι για «πλεονάσματα» του κρατικού προϋπολογισμού, τη στιγμή που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στοιχεία για το μηδέποτε εμφανισθέν «κρυφό χρέος» πολλών τρισ. δραχμών. Στο ίδιο μήκος κύματος, κινήθηκαν και οι σχετικές δηλώσεις του υπουργού Ανάπτυξης Ν. Χριστοδουλάκη, ο οποίος σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, υποστήριξε πως «δεν υπάρχει κανένα θέμα αναθεώρησης του προϋπολογισμού» και ότι «δεν υπάρχει ούτε θα μπορούσε να υπάρξει κανένα θέμα αμφισβήτησης της οικονομικής πολιτικής ή του προϋπολογισμού»...

Στις δηλώσεις του, οι οποίες έγιναν με αφορμή τα εγκαίνια του νέου κτιρίου της ΔΟΥ Κυψέλης, ο Γ. Παπαντωνίου έδωσε συνέχεια στην «αντιπαράθεση» με τον Α.Τσοχατζόπουλο. Αν και δεν κατονόμασε τον υπουργό Αμυνας, ανέφερε, μεταξύ άλλων ότι «η κοινωνική πολιτική δεν ασκείται με λόγια και ρητορείες κενές περιεχόμενου. Ασκείται με ουσιαστικές πολιτικές αποφάσεις, οι οποίες κατευθύνουν τους πόρους, τα έσοδα, σε εκείνους που πραγματικά ανήκουν τα έσοδα αυτά!». Συνεχίζοντας ακάθεκτος, ως άλλος δημαγωγός την επικίνδυνη ρητορεία, έθεσε το ερώτημα «Πού ανήκουν τα έσοδα αυτά»; Για να απαντήσει ο ίδιος. «Στους χαμηλοσυνταξιούχους του ΟΓΑ και του ΙΚΑ. Ανήκουν στο χώρο του κοινωνικού κράτους, τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά και στο ΕΣΥ!».

Και ενώ η κυβέρνηση, μέσω των εκπροσώπων της ψεύδεται ασυστόλως, για το πραγματικό - και αντιδραστικό - περιεχόμενο των περιβόητων ανακατανομών των κρατικών δαπανών, νέα στοιχεία έρχονται στη δημοσιότητα, στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι κλπ., δεν έχουν να ωφεληθούν από τα νέα κυβερνητικά μέτρα. Αντίθετα, οι ωφελημένοι θα είναι τελικά οι... συνήθεις ύποπτοι, οι μεγάλες εταιρίες και τα υψηλά εισοδήματα.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών, μας εξηγούσαν πως στόχος των αναδιανομών - εκτός από τη χρηματοδότηση των ολυμπιακών έργων, των επενδύσεων του Γ` ΚΠΣ και την κάλυψη του «κρυφού χρέους» - είναι και η οικονομική στήριξη των φορολογικών αλλαγών που θα ξεκινήσουν να εφαρμόζονται από 1/1/2003. Στην ουσία επιχειρείται η φορολογική προσαρμογή στη ζώνη του Ευρώ με έμφαση στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του «ελληνικού» κεφαλαίου. Αυτό απλά σημαίνει ότι οι νέες φορολογικές αλλαγές, θα προβλέπουν νέες μειώσεις στη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου (στο όνομα του οικονομικού ανταγωνισμού), κάτι που θα επιδιώξουν να καλύψουν με ορισμένες πενιχρές παροχές προς τα λαϊκά στρώματα.

Πρόκειται για πρακτική στην οποία έχει καταφύγει πολλές φορές στο παρελθόν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στα πλαίσια αυτά, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, προωθείται:

• η μείωση του συντελεστή φορολογίας κερδών των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εταιριών στο 30%, από 35% σήμερα,
• η νέα μείωση του συντελεστή φορολογίας κερδών των μη εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εταιριών,
• η μεγάλη μείωση του ανώτερου συντελεστή φορολογίας Φυσικών Προσώπων. Σύμφωνα με ένα, από τα προτεινόμενα σενάρια, προβλέπεται ο οριακός συντελεστής να μειωθεί από 40% στο 30%, δέκα ολόκληρες μονάδες.

Τις δραστικές αυτές φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις, θα επιχειρήσουν να τις καλύψουν με «φιλολαϊκά» μέτρα, όπως η αύξηση του αφορολόγητου ορίου του πρώτου κλιμακίου, κατά 200 - 400 χιλιάδες, με «όφελος» για τον φορολογούμενο 10 - 20 χιλιάδες δραχμές. Πρόκειται, δηλαδή, για μέτρα που θα χρησιμοποιηθούν σε ρόλο μαϊντανού στην αντιλαϊκή σούπα.

Από τις νέες αυτές αντιδραστικές ρυθμίσεις, που θα κάνουν συνολικά το φορολογικό σύστημα ακόμα περισσότερο επαχθές για τα λαϊκά στρώματα, θα προκληθεί μείωση των φόρων και άρα των συνολικών κρατικών εσόδων. Οι προβλέψεις αυτές, οι οποίες έχουν ήδη εκτιμηθεί ποσοτικά στα οικονομικά υπουργεία, ενσωματώνονται μέσα στην περιβόητη αναδιανομή των δαπανών, με στόχο την επίτευξη των διαφόρων κυβερνητικών προτεραιοτήτων, στα πλαίσια και όρια βέβαια των τεθέντων στόχων του αυστηρότατου Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Το τελευταίο αποτελεί κάτι σαν μπούσουλα και «φετίχ» για τη λήψη των διαφόρων κυβερνητικών αποφάσεων.