«Ευχαριστούμε πάρα πολύ τα P.....s»

Η δήλωση μιας μάνας υπέρ του προϊόντος μιας πολυεθνικής έγινε στον ΣΚΑΪ. Σε ένα θέμα που παρουσιάστηκε σαν ειδησεογραφικό ενώ ήταν προκλητική εμπορική διαφήμιση.

Μια πολυεθνική που αξιοποιεί την παιδική εργασία στο μάζεμα του βαμβακιού, μια εταιρεία που αξιοποιεί την τζάμπα επιστημονική έρευνα φοιτητών, μια εταιρεία που αξιοποιεί για τη συσκευασία των προϊόντων της την τζάμπα εργασία επιδοτούμενων ανέργων, εμφανίστηκε στην κάμερα να μειώνει κατά μερικά σεντ την τιμή ενός προϊόντος για την παραγωγή του οποίου έχει χυθεί ήδη αρκετό αίμα εργατών, και η πώληση του οποίου εξασφαλίζει ασφαλέστατα ότι οι σημερινοί γονείς που ευχαριστούν την εταιρεία υπογράφουν ταυτόχρονα τη θανατική καταδίκη των παιδιών τους που θα κληθούν αύριο να δουλέψουν τζάμπα γι' αυτήν ακριβώς την πολυεθνική.

Μια αθώα διαφήμιση. Μια αθώα καμπάνια, ενός αθώου τηλεοπτικού σταθμού. Μια αθώα δημοσιογραφική δουλειά. Τόσο που να μην ξέρεις πού να φτύσεις.

Αντε, τώρα, εσύ, επαναστατικό κίνημα να αντιμετωπίσεις τόση αθωότητα χωρίς να ματώσεις, χωρίς να γίνεις κακός απέναντι σε τόση αθώα προσφορά. Κι όμως, πρέπει να το κάνεις.

Τις ονόμασαν «τ' άλλο μισό του ουρανού», ορισμένες χάρηκαν με τον - ποιητικού χαρακτήρα - προσδιορισμό, στην πιο πεζή εκδοχή φαντάστηκαν ότι τους αναγνωρίζουν πως κατέχουν στο στερέωμα τον μισό ουρανό και άρα «να, η ισότητα».

Ούτε που τους πέρασε απ' το νου ότι η φράση αναφέρεται στη νύχτα, την ιδεολογική νύχτα. Οτι η ανισοτιμία της γυναίκας δεν είναι αισθητικό πρόβλημα, αλλά βαθιά οικονομικό, γενεσιουργά κοινωνικό και εκ τούτων η λύση του δεν μπορεί παρά να 'ναι έντονα πολιτική. Λίγες είδαν τον ταξικό χαρακτήρα της θέσης τους. Στην κορύφωση ενός κινήματος για την ισοτιμία των γυναικών που διεξαγόταν με όρους «διαφοράς φύλου» το μέγιστο αίτημα ήταν το δικαίωμα να ζεις χωρίς σουτιέν. Κουβέντα για κείνες τις εργάτριες που κάηκαν ζωντανές για το δικαίωμα να ζήσουν τα παιδιά τους.

Αύριο, 8 Μάρτη, σε ένα δήμο οργανώνεται «Ημέρα Ομορφιάς» για τη «γιορτή των γυναικών». Οργανώνεται, δηλαδή, ένα εμπορικό νταραβέρι για το θάψιμο του αγώνα των γυναικών. Οπως την Πρωτομαγιά, πολλοί δήμοι οργανώνουν γιορτές των λουλουδιών για να θάψουν τους αγώνες των εργατών.

Αντε, τώρα, εσύ επαναστατικό κίνημα να φέρεις τα πράγματα στο ίσο. Κι όμως, πρέπει να το κάνεις.

Κάθε μέτρο που ανακοινώνει η κυβέρνηση σαν μέτρο δήθεν αντιμετώπισης της «τρύπας» στα οικονομικά διαφόρων Ταμείων οδηγεί σε ένα:

Στην όλο και περισσότερη μαύρη εργασία, σε μια εργασία με κανένα δικαίωμα πέραν ενός ελάχιστου μισθού - ίσου με τα κατώτατα όρια της επιβίωσης.

Για τον εργοδότη το κέρδος τεράστιο και άμεσο.

Από τον εργάτη η ζημιά θα αναγνωριστεί μόνο τότε που θα του πουν ότι ο Κλάδος Υγείας δεν μπορεί να τον καλύψει κι ότι ο Κλάδος Σύνταξης είναι ζημιογόνος και άρα δεν έχει σύνταξη αν δεν έχει φροντίσει να έχει ήδη ιδιωτική ασφάλιση.

Το κέρδος του καπιταλιστή είναι συμβόλαιο θανάτου για τον εργάτη.

Ρωτούσαν χτες τηλεοπτικοί παρουσιαστές μ' αφορμή την κατάσχεση σπιτιού παραπληγικού «τι έχει αλλάξει και ξαφνικά παρουσιάζονται τέτοια προβλήματα».

Μια βόλτα σ' ένα οποιοδήποτε υποκατάστημα του ΙΚΑ θα τους έδινε τις απαντήσεις: Χτες, στα υποκαταστήματα του ΙΚΑ ανακοινώθηκε ότι τα οδοιπορικά των νεφροπαθών θα καταβάλλονται τρεις μήνες μετά τη βεβαίωσή τους από τις κλινικές αιμοκάθαρσης. Το ίδιο, τρεις μήνες μετά, θα καταβάλλονται και τα επιδόματα τροφής στην ίδια κατηγορία ασφαλισμένων.

Χτες, ανακοινώθηκε σε οικοδόμο με σπασμένο χέρι ότι θα πάρει το επίδομα ασθενείας πέντε μήνες μετά. Ρώτησε ο άνθρωπος: Και πώς θα ζω αυτούς τους πέντε μήνες; Απάντηση καμιά.

Στην πράξη και οι νεφροπαθείς και οι τραυματίες σε ατύχημα θα πάνε να χρεωθούν, θα χωθούν μέχρι το λαιμό στο χρέος για να τα βγάλουν πέρα. Ορισμένοι θα χάσουν το σπίτι τους. Αλλοι την ίδια τη ζωή τους.

Τόσο απλά, τόσο κυνικά, διόλου τραγικά.

Η τραγωδία είναι θεατρική απόδοση μιας κοινωνικής πραγματικότητας, δεν είναι η ίδια η πραγματικότητα. Η τραγωδία είναι μέρος της ψυχαγωγίας των ζωντανών. Η ζωή όσων πάσχουν δεν ακουμπά ούτε ως αφορμή για σενάριο όσους ως βδέλλες ζουν από τη ζωή των εργατών.

Η ζωή όσων πάσχουν μπορεί να υπερασπιστεί μόνο όταν γίνει διεκδίκηση από τους μόνους που έχουν συμφέρον να υπερασπίζουν τη ζωή τους: Τους εργάτες που θα γίνουν ανάπηροι, τους εργάτες που θα γεννήσουν ανάπηρα παιδιά, τους εργάτες που αναγνωρίζουν ότι η ζωή δεν ξεχωρίζει ανάπηρους και αρτιμελείς. Είναι ζωή, είναι αυταξία ως ζωή και ως τέτοια αυταξία είναι υπερασπίσιμη.

Το μεγαλείο του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, όπως βεβαίωνε μια συγκλονιστική μαρτυρία στο χτεσινό «Ριζοσπάστη», είναι ακριβώς αυτό: Αναγνωρίζει τη ζωή ως αυταξία και κάνει τα πάντα για να την υπερασπίσει. Σ' αυτό το στόχο όλες μας οι δυνάμεις. Ενάντια σ' αυτόν τον στόχο κινούνται όσοι τα συμφέροντα της μικροζωής τους τα 'χουν ταυτίσει με τη μακροημέρευση του καπιταλισμού και κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν να έρθουν τα πάνω, κάτω.