Σύμφωνα με την απόφαση του υπουργού Πολιτισμού, Κ. Τζαβάρα, «τα αντικείμενα αυτά αποτελούν ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο με ιδιαίτερη ιστορική, κοινωνική, τεχνική, καλλιτεχνική, βιομηχανική και επιστημονική σημασία, συνδεδεμένο άρρηκτα με τη λειτουργία και την ιστορία του τέως βασιλικού κτήματος».

Πρόκειται για 13 αντικείμενα που βρίσκονται στο ιπποστάσιο και 12 στα μαγειρεία, 395 από το ιπποστάσιο και 144 από τα μαγειρεία, 9 ενυπόγραφους πίνακες Ελλήνων ζωγράφων που βρέθηκαν... στο στάβλο, 9 σύνολα γυναικείων παραδοσιακών ενδυμάτων, ένα τμήμα φορεσιάς αποτελούμενο από 44 τεμάχια, που βρέθηκαν στο «φουαγιέ» του θεάτρου (βρίσκεται στο υπόγειο του κεντρικού κτιρίου), τρία υφασμάτινα αντικείμενα από τα πρώην ανάκτορα, έντεκα αντικείμενα με αρχειακό υλικό και οκτώ ομάδες αντικειμένων μικροτεχνίας, από την πρώην βασιλική έπαυλη.

Σημειώνουμε ότι το ελληνικό κράτος αγνοεί, ακόμη, τι έβγαλε στο εξωτερικό ο Κ. Γλύξμπουργκ, ενώ, η καταγραφή των αντικειμένων που ξεκίνησε το '91 η Αρχαιολογική Υπηρεσία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και ποτέ δεν έγινε άλλη καταγραφή από τις επόμενες κυβερνήσεις.

Θυμίζουμε ότι το Τατόι ξαναβρέθηκε ψηλά στον «κατάλογο» των κυβερνητικών προτεραιοτήτων το περασμένο φθινόπωρο, είτε για παραχώρησή του στο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων, είτε με μελέτη του Οργανισμού Αθήνας. Στόχος, οπωσδήποτε, είναι να μετατραπεί σε οικονομικό «φιλέτο» και αστείρευτη «πηγή» επιχειρηματικής κερδοφορίας, με ποικίλες εμπορευματικές λειτουργίες και με την πρόσβαση του λαού σε αυτό με όρους... «πελατείας».

Τον περασμένο Οκτώβρη ο Κ. Τζαβάρας επισκέφθηκε το Τατόι και ανακοίνωσε ότι «σύντομα» θα αναλάμβανε πρωτοβουλία συνεννόησης με τους υπουργούς ΥΠΕΚΑ και Αγροτικής Ανάπτυξης, «προκειμένου να αναζητηθεί από κοινού ο προσφορότερος τρόπος για τη συντήρηση, ανάδειξη, αξιοποίηση και διαχείριση του κτήματος και των εγκαταστάσεών του (...)». Στόχος είναι το κτήμα Τατοΐου «να είναι επισκέψιμος χώρος πολιτισμού, αναψυχής και ανάπτυξης παραγωγικών δραστηριοτήτων».

Ως «παραγωγικές δραστηριότητες» νοούνται η εμπορευματοποίηση αυτού του πανέμορφου τμήματος της Πάρνηθας, 47.000 καταπράσινων στρεμμάτων (τα 15.000 στρέμματα είναι κηρυγμένα ως εθνικός δρυμός), με 37 κτίρια διαφόρων χρονικών περιόδων και αρχιτεκτονικών - αισθητικών «σχολών» (τα 29 είναι κηρυγμένα ως μνημεία). Αλλωστε, η διαχρονική και συνειδητή αδιαφορία του κράτους για το κτήμα άνοιξε την όρεξη του κεφαλαίου, με κάθε μορφή, και διαφόρων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» που προωθούν την «ιδέα» της εμπορευματικής, ουσιαστικά, «αξιοποίησής» του.