Οι ιστορίες που διασταυρώνονται στο φιλμ δεν καταλήγουν πουθενά, δε θα μπορούσαν εξάλλου. Η πρώτη αφορά μια μητέρα στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας που εκλιπαρεί τον σύζυγό της - γερουσιαστή στο κόμμα του Μπερλουσκόνι - να την βοηθήσει να βάλει τέλος στο μαρτύριό της. Η άλλη είναι μια κουρασμένη ναρκομανής που δε βρίσκει πια λόγο για να ζήσει, θέλει και προσπαθεί να αυτοκτονήσει. Και η τελευταία, μια πανέμορφη κοπελίτσα σε κώμα, που δεν μπορεί να εκφράσει τη θέλησή της... Στο δράμα των γυναικών βυθίζεται και η οικογένεια, κάθε μέλος με τον τρόπο του, με τον πόνο του, το φόβο του μπροστά στο θάνατο, τα συναισθήματα ενοχής που ξεπηδούν από τη φόρτιση και όλα τα μυστικά που κάποιος θέλει να κρατήσει μέσα του. Ο νεαρός νοσοκομειακός γιατρός είναι υπέρ της ευθανασίας αλλά κάνει το παν να σώσει από την αυτοκτονία την ναρκομανή. Υπάρχει και η περιγραφή μιας μη υγιούς οικογενειακής δυναμικής, με χαρακτηριστικά μοναδικότητας, εκείνη της μεγάλης ηθοποιού (Ιζαμπέλ Ιπέρ) που εγκλωβίζεται με θεατρικότητα στο θρησκευτικό παροξυσμό ενώ ο γιος της τραβά (μόνο από εγωισμό;) το οξυγόνο από την αδελφή του που βρίσκεται σε κώμα.

Συνείδηση και καθήκον, ζωή και θάνατος, αγάπη και μίσος, δημόσιο και ιδιωτικό, αντιθέσεις, αντιφάσεις και εσωτερικές συγκρούσεις διατρέχουν ολόκληρο το φιλμ, από την αρχή ως το τέλος... Κάποιες σκηνές εκπληκτικές όπως εκείνη με τους πολιτικούς στο χαμάμ, το ίδιο και κάποιες εικόνες δηκτικές του συστήματος, με τις αντανακλάσεις να σωρεύονται η μια πάνω στην άλλη... Ενδιαφέρουσα η οπτική του Μπελόκιο και σε γενικές γραμμές η ταινία στην οποία εμφανίζεται πλήθος γόνων καλλιτεχνών, ο γιος του Ούγκο Τονιάτσι, ο γιος του Μικέλε Πλάτσιντο και, τέλος, ο γιος του σκηνοθέτη, στο ρόλο του γιατρού...

Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Αλμπα Ρόρβακερ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Μάγια Σάνσα, Μικέλε Ριοντίνο, Τζιανμάρκο Τονιάτσι, Μπρένο Πλάτσιντο, Πιερτζιόρτζιο Μπελόκιο, κ.ά.

Παραγωγή: Ιταλία, Γαλλία (2012).