Μαγική έννοια η αφαίρεση τελικά! Και η απουσία της γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στις λήψεις εσωτερικού χώρου, όπου η εικόνα χάνει τα περιγράμματά της, την καθαρότητά της, την ευστοχία και την αμεσότητά της διότι «φορτώνεται» υπερβολικά, χωρίς να είναι ανάγκη. Φωτισμός υποβλητικός, διπλοτυπίες, λόγος του ηθοποιού και από πάνω ένταση στην ηχητική μπάντα, όλα μαζί... Είναι εμφανές ότι η υπερβολή πηγάζει από διάθεση ποιητική, το αποτέλεσμα όμως είναι ότι το παραπάνω «ξεχειλίζει», επικάθεται σε όλες τις αιχμές, στη «δαντέλα» και τις ανεπαίσθητες αποχρώσεις, καθιστώντας υποχρεωτικά, την αφήγηση επίπεδη, στατική και κατ' επέκταση μονότονη. Επίσης, τα δύο βασικά συστατικά της αφήγησης η εικόνα και ο ήχος δε λειτουργούν ούτε στιγμή αντιστικτικά, ούτε καν συμπληρωματικά, παρά μόνο περιγραφικά με αποτέλεσμα να έχουμε επαναληπτική εικονοποίηση του λόγου. Από την αφήγηση απουσιάζει η στρατηγική και οι τεχνικές δημιουργίας «σουσπάνς», που οδηγούν σε μικρές ή μεγάλες κορυφώσεις, αναζωπυρώνοντας κάθε φορά το ενδιαφέρον του θεατή. Εν κατακλείδι, απόντα είναι και κάποια υποκειμενικά πλάνα της Φόνισσας, που θα μας προσανατολίζουν και θα μας προϊδεάζουν για την διανοητική και ψυχολογική της στρέβλωση που οδηγεί από δολοφονία σε δολοφονία και το κρεσέντο τέλος της αυτοκτονίας... Θα ήταν πάντως πολύ ενδιαφέρον να δούμε την στιλιστική αυτή διαφοροποίηση ενταγμένη στο πλαίσιο της υπόλοιπης ρεαλιστικής -και κάπου νατουραλιστικής- απεικόνισης των πραγμάτων. Εκτακτο το εύρημα της ψυχής που φτερουγίζει εγκαταλείποντας το σώμα και της μπέρτας που ανοίγει διάπλατα να κρύψει το αποτρόπαιο του εγκλήματος, του μικρού κοριτσιού δίπλα στο νερό. Η ταινία παραπέμπει μάλλον σε κινηματογραφημένο θεατρικό, παρά σε κινηματογραφική διασκευή άλλου πρωτογενούς κειμένου...