Ο χρόνος αναμονής είναι βασανιστικός για τον επικεφαλής των πεζοναυτών που πιέζεται να παραδώσει τον πολεμικό εξοπλισμό. Αντίθετα, ο ίδιος χρόνος διαγράφεται πλήρης ευοίωνων υποσχέσεων τόσο για τις νεαρές κοπέλες (που ονειρεύονται τη ζωή με όρους διαφήμισης) όσο και για τους λιγοστούς λαοπλάνους και δημαγωγούς, τους έχοντες επιχειρηματικές και αναπτυξιακές βλέψεις δηλαδή, με ίδιον πάντα όφελος, διαφορετικά μεταβάλλονται σε εθνικιστές υπερπατριώτες!

Ο επικεφαλής και οι πεζοναύτες θα φθάσουν τελικά στον προορισμό τους αργοπορημένοι και το ραντάρ που μεταφέρουν θα τεθεί τελικά σε πλήρη λειτουργία δύο ώρες μετά την κήρυξη κατάπαυση πυρός ...

Αναμφισβήτητο το ταλέντο του Νεμέσκου στην καθοδήγηση των ηθοποιών ...στο να μπορεί να αιχμαλωτίζει την καλύτερη στιγμή των ερμηνειών με τον καλύτερο τεχνικά τρόπο. Το ίδιο ξαφνιάζει και το αποτέλεσμα, που άπτεται του κεφαλαίου «σκηνοθεσία στο εσωτερικό του κάδρου» (mise enscene), ιδιαίτερα ξεκάθαρο σε σκηνές με μεγάλο πλήθος συμμετεχόντων. Θαυμαστή κυριολεκτικά η συνθετική καθοδήγηση τόσων και τόσων ανθρώπων... Αυτά είναι στοιχεία που εκπλήσσουν και καταπλήσσουν σε μια πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά. Ενδιαφέρουσα και η πολυπλοκότητα της δομής της ταινίας που εκτείνεται σε χώρο και σε χρόνο και παραπέμπει έντονα σε εκείνη από το «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου. Πέντε μέρες - η διάρκεια της αναμονής - Χ (επί) τόσες διαφορετικές ιστορίες για κάθε μέρα, με παρεμβολή ασπρόμαυρων flash back από το ιστορικό παρελθόν.

Και τι δεν μπλέκει στην αφήγησή του ο Νεμέσκου: Το ιστορικό χτες και το σήμερα. Τη σημερινή εξουσία και το λαό (όταν έρχεται ο γραμματέας του ΥΠΕΞ - με αστραφτερό αυτοκίνητο και αστραφτερή σύζυγο - να «σπρώξει» την αναχώρηση του τρένου, ο σταθμάρχης του λέει «σαν να είμαστε σε διαφορετικές χώρες»). Σύμβολα και θεσμοί αποδομούνται και ξεφτιλίζονται! ...Κάπου στα ενδιάμεσα των παραπάνω ζει η πραγματικότητα. Η νεολαία με τα όνειρά της, οι Τσιγγάνοι, οι απεργοί, η παράδοση (Κόμης Dracula) που εξευτελίζεται και βγαίνει στο σφυρί, ο Elvis, το τραγούδι του Serge Gainsbourg, ο Κλίντον και η Μόνικα και τέλος η συμβολική, σχηματική λεπτομερειακή καταγραφή της πολιτικής προβοκάτσιας πώς οι προσωπικές διαμάχες μετουσιώνονται, από τους πολιτικάντηδες επιτήδειους και τον όχλο των ανεγκέφαλων πληβείων, σε «εθνικές διαφορές».

Πολύ καλό και χρήσιμο σινεμά. Κουραστικό και ταυτόχρονα διαφωτιστικό λόγω του λεπτομερούς, αμοντάριστου υλικού του. Να το δείτε ...για να γελάσετε και να κλάψετε με τη δική μας κατάντια!

Παίζουν: Αρμάντ Ασάντε, Ράζβαν Βασιλέσκου, Τζέιμι Ελμαν, Μαρία Ντινουλέσκου, Ιοάν Σαπντάρου, Αντι Βασλουιάνου, Μάρκο Ασάντε κ.ά.

Παραγωγή: Ρουμανία (2007).