Τη δύναμη που δίνει στους εργάτες η οργάνωσή τους ενάντια σε όσους δουλεύουν για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» επιβεβαίωσε η επιτυχία της προχτεσινής γενικής απεργίας. «Καρπός» αυτής της δουλειάς ήταν και οι ξεχωριστές σε όγκο και παλμό απεργιακές διαδηλώσεις που οργάνωσε το ΠΑΜΕ σε ολόκληρη τη χώρα, αλλά και η σκληρή μάχη που δόθηκε ενάντια στους εκβιασμούς της εργοδοσίας, σε μια σειρά κλάδους και τόπους δουλειάς.

Πριν ακόμα ξημερώσει, σε εκατοντάδες επιχειρήσεις όλης της χώρας στήθηκαν απεργιακές φρουρές με σχέδιο των κλαδικών συνδικάτων, αλλά και των ίδιων των εργαζομένων από τους χώρους δουλειάς, καταγράφοντας τις μεγάλες απαιτήσεις που έχει η ολοκληρωμένη αντιπαράθεση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της. Επιβεβαιώθηκε ακόμα μία φορά πόσο μεθοδευμένα το μεγάλο κεφάλαιο μεγαλώνει και επενδύει στην τρομοκρατία μέσα τους χώρους δουλειάς και τους κλάδους, αξιοποιώντας σε αυτή την κατεύθυνση και τη δράση των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις Τράπεζες το κλίμα τρομοκρατίας ενισχύθηκε μέσα και από τις παρεμβάσεις που έκανε η εργοδοσία τις προηγούμενες μέρες ειδικά σε χώρους όπου δρομολογούνται εξελίξεις (π.χ. συγχωνεύσεις, εξαγορές), όπως η Eurobank: Σε μεγάλες μονάδες της εταιρείας, η διοίκηση οργάνωσε σύσκεψη προσωπικού ξεκαθαρίζοντας ότι η επικείμενη εξαγορά από την Εθνική θα φέρει απολύσεις και χαρακτηρίζοντας τους εργαζόμενους που πρώτοι θα βρεθούν στο δρόμο ...«λίπος», όπως κατήγγειλε με ανακοίνωσή της και η σωματειακή Επιτροπή Eurobank Καλλιθέας που έχει συγκροτήσει το Σωματείο Εργαζομένων Χρηματοπιστωτικών και Συναφών Επιχειρήσεων Νομού Αττικής. Οπως είναι φυσικό, η εργοδοσία επένδυσε σε τέτοιου είδους «συσκέψεις», προσδοκώντας ότι θα μεγαλώσει η αγωνία των εργαζομένων και θα τροφοδοτήσει το συμβιβασμό και την ηττοπάθεια που καλλιεργούν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου. Δεν είναι τυχαίο πως δυνάμεις όπως η ΠΑΣΚΕ ψήφιζαν μεν για συμμετοχή στην απεργία, αλλά όταν χρειαζόταν να σχεδιαστεί η επιτυχία της αρνούνταν να την οργανώσουν επειδή - εξηγούσαν - δεν μπορούν να εγγυηθούν στους εργαζόμενους ότι δε θα στραφεί εναντίον τους η εργοδοσία. Δηλαδή, έτρεφαν ανοιχτά την απογοήτευση και ουσιαστικά υπονόμευαν τους ίδιους τους αγώνες που - δήθεν - αποφάσιζαν...

Η σχεδιασμένη δράση που έχει αναλάβει η εργοδοσία αποτυπώνεται και στα Τρόφιμα - Ποτά. Σε μεγάλα εργοστάσια, όπως η ΦΑΓΕ, επιβεβαιώθηκε ότι οι μεγαλοβιομήχανοι «δουλεύουν» ιδιαίτερα με το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει λόγος να απεργήσετε, αν δεν έχουν γίνει μειώσεις μισθών και απολύσεις». Κι αυτό όταν δεν υπάρχει μισθός εργαζόμενου που να μην έχει μειωθεί όχι μία αλλά πολλές φορές, πρώτα απ' όλα από την ακρίβεια που καλπάζει, από τη φοροληστεία, την εμπορευματοποίηση σε Υγεία και Παιδεία. Οπως δεν υπάρχει και μισθός εργαζόμενου που δε θα μειωθεί ακόμα περισσότερο το άμεσο διάστημα, με τη γενίκευση των ατομικών και επιχειρησιακών συμβάσεων, την ευθεία υπονόμευση της ΕΓΣΣΕ.

Το ίδιο ακριβώς έλεγε και η ηγεσία (ΔΑΚΕ) του σωματείου στην ΙΟΝ. Πρόκειται για την ίδια παράταξη της οποίας οι επικεφαλής κατά τα άλλα καταθέτουν προτάσεις για απεργία διαρκείας (δεν αποκλείεται να μας ζητήσουν να κάνουμε απεργία διαρκείας για να εξασφαλίσουν ρευστό οι ελληνικές επιχειρήσεις...)

Τα παραπάνω συμπληρώνει και η ανοιχτά υπονομευτική παρέμβαση των άλλων δυνάμεων σε πολλούς χώρους. Για παράδειγμα, υπήρξε εργοστάσιο (ΕΛΣΑ) όπου η διοίκηση του επιχειρησιακού σωματείου (πλειοψηφεί η ΠΑΣΚΕ) αποφάσισε συμμετοχή στην απεργία αλλά ...μόνο για τη διοίκηση του σωματείου! Καλλιεργούν δηλαδή την αντίληψη ότι δεν υπάρχει λόγος να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι αγωνιστικά, ότι η απόκρουση της επίθεσης είναι ζήτημα δραστηριοποίησης κάποιων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η στάση αυτή υπονομεύει ανοιχτά τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και διαθέσεις των εργαζομένων, τους βάζει στο γύψο, καλλιεργεί αναμονή και εφησυχασμό. Στηρίζει απλόχερα την εργοδοσία, γι' αυτό και δεν προκαλεί καμιά έκπληξη το γεγονός ότι εκείνοι που πήραν αυτή την απόφαση, απέδωσαν την απόφασή τους στα προβλήματα που έχει η εταιρεία και στην ανάγκη να στηριχθεί. Λες και σώθηκαν ποτέ οι εργαζόμενοι όταν έβαλαν πλάτη για τη διάσωση των εταιρειών, λες και οι εταιρείες σώζονται μέσα από την προστασία των εργαζομένων και όχι μέσα από την ολόπλευρη επίθεση στα δικαιώματά τους.