NEΑ ΥΟΡΚΗ - ΔΑΜΑΣΚΟΣ - ΛΟΝΔΙΝΟ.--

Με ομοφωνία ολοκληρώθηκε, μετά από πολύωρη συνεδρίαση κατά την οποία εκδηλώθηκαν έντονες ενδοϊμπεριαλιστικές τριβές, η σύνοδος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που συγκλήθηκε στη βάση τουρκικού αιτήματος μετά από τη ρίψη οβίδων από συριακό έδαφος οι οποίες προκάλεσαν το θάνατο πέντε Τούρκων αμάχων στο μεθοριακό χωριό Ακτσάκαλε και πυροδότησαν σειρά αντιδράσεων από την Αγκυρα, μεταξύ των οποίων και οι αλλεπάλληλες επιθέσεις του τουρκικού πυροβολικού, την Πέμπτη, κατά στόχων εντός συριακού εδάφους. Η ομοφωνία κατέστη εφικτή μετά την υπαναχώρηση της Ρωσίας από την άρνησή της να δεχτεί στο κείμενο της απόφασης τη φράση περί «παραβίασης του διεθνούς δικαίου» από τη συριακή πλευρά. Η Ρωσία και η Κίνα έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα στρατιωτικά (ρωσική βάση στην Ταρτούς) και οικονομικά και γι' αυτό μπλοκάρουν τα ψηφίσματα στον ΟΗΕ.

Για να εκμαιευτεί η ρωσική αποδοχή, η διατύπωση της όλης φράσης άλλαξε και δεν κατηγορείται άμεσα η Συρία για «παραβίαση του διεθνούς δικαίου» αλλά ο χαρακτηρισμός αποδίδεται σε «πράξεις που πρέπει να σταματήσουν άμεσα», γεγονός που, στη διπλωματική γλώσσα, σημαίνει ότι δεν μπορεί η συγκεκριμένη αποστροφή να χρησιμοποιηθεί εύκολα ως πρόσχημα για την ανάληψη περαιτέρω μέτρων ή ακόμη και στρατιωτικής δράσης κατά της Συρίας. Εκτός αυτού, η απόφαση αναφέρει ότι το συγκεκριμένο περιστατικό στο Ακτσάκαλε «αποδεικνύει πόσο σοβαρές επιπτώσεις έχει για την ασφάλεια των γειτονικών χωρών αλλά και για την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα η συριακή κρίση», καλείται η Συρία «να σεβαστεί πλήρως την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα των γειτόνων της» και καταδικάζονται με «τον πιο έντονο τρόπο» οι ρίψεις οβίδων.

Χτες, επικρατούσε, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ηρεμία στην τουρκο-συριακή μεθόριο. Αντίθετα, συγκρούσεις σημειώνονταν στην επαρχία Ράκα, πολύ κοντά στη μεθόριο, στη συνοικία Χαλντίγια στη Χομς, στην Ντεράα, στο Ιντλίμπ και στην επαρχία της Δαμασκού και του Χαλεπιού, όπου αναπτύσσονται ισχυρές δυνάμεις του συριακού στρατού. Αντικαθεστωτικοί υποστήριζαν ότι κατέλαβαν αντιαεροπορική βάση έξω από τη Δαμασκό, κάτι που δεν επιβεβαιωνόταν από άλλη πηγή.

Επίσης, όπως μετέδιδε το δίκτυο «αλ Αραμπίγια», η ταξιαρχία «Μπάρα» του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» ανακοίνωσε ότι δίνει 48 ώρες προθεσμία στο καθεστώς να απελευθερώσει κρατούμενους αντικαθεστωτικούς αλλιώς θα εκτελέσει τους περίπου 50 Ιρανούς που έχει αιχμαλωτίσει από τον Αύγουστο και ισχυρίζεται ότι πρόκειται για μέλη και στελέχη του ιρανικού σώματος των «Φρουρών της Επανάστασης». Η Τεχεράνη επιμένει ότι πρόκειται για προσκυνητές που είχαν μεταβεί στη Συρία για να επισκεφτούν το τέμενος - μνημείο Σαγίντα Ζαϊνάμπ και έχει έρθει σε επαφή με τις ηγεσίες σε Τουρκία, Σ. Αραβία και Κατάρ, που απροκάλυπτα στηρίζουν τους αντικαθεστωτικούς, προκειμένου ν' απελευθερωθούν οι Ιρανοί υπήκοοι, χωρίς μέχρι στιγμής να έχει επιτευχθεί πρόοδος.

Στο ενδεχόμενο περαιτέρω κλιμάκωσης, και μάλιστα υπό στρατιωτική μορφή στη Συρία, αναφέρθηκε μιλώντας σε δημοσιογράφους ανεπισήμως από το Λονδίνο ο αρχηγός του αμερικανικού ΓΕΣ, Μάρτιν Ντέμπσεϊ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι «η εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης είτε από τις ΗΠΑ είτε από το ΝΑΤΟ κατά της Συρίας αντίκειται στα συμφέροντα των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή» και σημείωσε το αυτονόητο, ότι «η δημιουργία ζωνών απαγόρευσης πτήσεων (σ.σ. αυτό ζητάνε η Γαλλία, η Τουρκία και άλλες χώρες) για να υλοποιηθεί σημαίνει, ουσιαστικά, ν' ανοίξει πολεμικό μέτωπο».

Σημείωσε επίσης ότι «το χειρότερο δυνατό σενάριο είναι να μετατραπεί η Συρία σε "αποτυχημένο κράτος" όπου δε θα μπορεί καμία δύναμη να ελέγξει τα τεκταινόμενα επί του εδάφους» και εκτίμησε ως «εξαιρετικά κακή επιλογή» το ενδεχόμενο να διωχθεί διά της βίας ο Ασαντ από την εξουσία και μάλιστα από μη Σύρους και επαναδιατύπωσε τις έντονες ανησυχίες του για την είσοδο στο συριακό έδαφος «μαχητών ισλαμιστών και άλλων ενόπλων, εκτός ελέγχου, οι οποίοι απειλούν συνολικά τη σταθερότητα στην περιοχή και τα συμφέροντα των ΗΠΑ». Είναι φανερό ότι προς το παρόν επιλέγεται από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές η ενίσχυση των αντικαθεστωτικών, αλλά εκφράζεται και η ανησυχία ότι αυτοί δεν είναι εύκολο να ελεγχθούν πλήρως, όπως δείχνει και το παράδειγμα της Λιβύης.