Με τους ήχους της «Διεθνούς» και τους κατασκηνωτές όρθιοι στο άκουσμά της να υψώνουν τη γροθιά τους, ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα στο ΔΣΕ το βράδυ του Σαββάτου. Στην εκδήλωση, εκτός από αντάρτικα τραγούδια, ακούστηκαν ποιήματα και αποσπάσματα από κείμενα-μαρτυρίες των ίδιων των μαχητών και των μαχητριών. Λόγια αυτών που στάθηκαν «νικητές και στην ήττα», μαρτυρίες όσων ήταν «στους σκυφτούς τα παλικάρια», όπως αυτά αποτυπώθηκαν στις σελίδες των εφημερίδων και των εντύπων του ΔΣΕ. «Δεκαπέντε χρόνια μας σκοτώνουν και δεκαπέντε χρόνια ελπίζουμε. / Δεκαπέντε χρόνια τραγουδήσαμε και ζήσαμε. Πού 'ναι λοιπόν τα δικά σας τραγούδια;», το ερώτημα του ποιητή άνοιξε την εκδήλωση. Και τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ δεν το άφησαν χωρίς απάντηση. Βεβαίωσαν για μια ακόμη φορά τον αντίπαλο και τις απαίσιες κραυγές του, το μόνο «τραγούδι» που βγήκε ποτέ από τα δικά τους χείλη: Οσο κι αν έχει αργήσει «τούτη άνοιξη», όσο κι αν έχει καθυστερήσει «τούτο το καλοκαίρι», το δικό μας το τραγούδι «ποτέ δεν κόπηκε στη μέση». Κι ούτε θα κοπεί αφού είναι αυτοί οι ίδιοι που το συνεχίζουν.