Σκοπός της ημερίδας είναι «να συζητήσουμε τον κομβικό ρόλο της δημιουργικής οικονομίας (creative economy) ως μοχλό ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής και οικονομικής εξωστρέφειας, παρέα με εκπροσώπους της ακαδημαϊκής, εκπαιδευτικής, επιχειρηματικής και πολιτιστικής κοινότητας, αλλά και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών».

Πρόκειται για την «επιτομή» της αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ στον πολιτισμό, αφού, η παραπάνω ορολογία - «αντιγραμμένη» από σχετικά ντοκουμέντα της ΕΕ - κρύβει την πλήρη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, τη μετατροπή του καλλιτέχνη σε υπάλληλο των μονοπωλίων της «πολιτιστικής βιομηχανίας» και του έργου Τέχνης σε εργαλείο κερδοφορίας και ιδεολογικής χειραγώγησης.

Ο στόχος αυτός προχωρά και στην Ελλάδα, με «πρωτοπόρα» την Τοπική Διοίκηση, αποδεικνύοντας το ρόλο της ως του «μακρύ βραχίονα» του αστικού κράτους, αλλά και την «προθυμία» των εκπροσώπων της. Ετσι, στόχος της ημερίδας είναι «να ενημερώσει, πρωτίστως τους καθ' ύλη αρμόδιους φορείς (εθνικούς παράγοντες, τοπική αυτοδιοίκηση), τους επιχειρηματίες και τους πολίτες, για τη δυναμική και την οικονομική προοπτική που προσφέρουν οι δημιουργικές βιομηχανίες, προερχόμενες από τον κλάδο του Πολιτισμού. Συγκεκριμένο παράδειγμα, το οποίο δίνει την αφορμή αυτής της ημερίδας, θα είναι οι Μουσικές Επιχειρηματικές Συστάδες και τα Μουσικά Δίκτυα της Αθήνας»!

Παράλληλα, η ημερίδα «θα αποτυπώσει τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να καταστούν μοχλοί ανάπτυξης, συσπείρωσης και εξωστρέφειας, ώστε να επιτευχθεί το πρώτο στάδιο της χαρτογράφησης του κλάδου του Πολιτισμού μέσω της διαλογικής συζήτησης μεταξύ πολιτικών, εμπειρογνωμόνων και επιχειρηματιών, οι οποίοι θα παρουσιάσουν δεδομένα, προβλήματα, προκλήσεις και τρόπους αποτελεσματικής υπερπήδησης των μετα-Ολυμπιακών δυσκολιών. Απώτερο σκοπό αποτελεί η κοινωνική συνοχή που μπορεί να επιτευχθεί κάτω από το κοινό όραμα του Πολιτισμού, ώστε να ανοίξει ο δρόμος που θα αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα τόσο σε επίπεδο πολιτείας όσο και κοινωνίας».

Επιχειρείται, δηλαδή, και «συντονισμός» πολιτικών, επιχειρηματιών και εμπειρογνωμόνων, για την ταξική «ειρήνη», μέσω του αντιδραστικού ιδεολογήματος της «κοινωνικής συνοχής», ώστε ο πολιτισμός να παγιδεύσει τις λαϊκές συνειδήσεις στο αστικό αξιακό σύστημα.

Μάλιστα, προτείνονται και σχετικά πρακτικά εργαλεία: «Η όλη ιδέα βασίζεται στην παραδοχή μιας συντονισμένης πρωτοβουλίας για τη διαμόρφωση και εφαρμογή ενός μόνιμου συνεταιριστικού μηχανισμού μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, που θα ενδυναμώσουν τον παραγωγικό ιστό της τοπικής κοινωνίας της Αθήνας με οφέλη για όλη την Αττική». Ουσιαστικά μόνο για τους εμπόρους του πολιτισμού και το επιχειρηματικό κεφάλαιο που θα θέλει «σίγουρες» επενδύσεις για αύξηση των κερδών του. Ολα αυτά «χωνεύονται» σε φράσεις όπως: «αποσκοπούμε να αποτυπώσουμε τη συνοχή και σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων (το δημιουργικό ταλέντο), της οικονομίας (δημιουργικές βιομηχανίες και επιχειρηματίες) και των χώρων (δημιουργικές συνοικίες, ή η ίδια η ιδέα της δημιουργικής πόλης) - όλα συγχρόνως»...