Οι έντονες αντιθέσεις ανάμεσα στους ηγέτες των 20 ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών του πλανήτη (G20) ήταν όπως και σε κάθε άλλη συνάντηση των εκπροσώπων των μονοπωλίων, το χαρακτηριστικό και της τελευταίας Συνόδου που έγινε στο Μεξικό τη Δευτέρα και την Τρίτη. Ο ανταγωνισμός τους έχει σχέση με τον επιμερισμό της ζημιάς από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου. Φυσικά, όλοι αυτοί μπορεί να «τρώγονται» μεταξύ τους, ωστόσο ομονοούν σε έναν κοινό τους στόχο: Πώς θα κάνουν ακόμα πιο φτηνούς τους εργάτες προς εκμετάλλευση, πώς θα χτυπήσουν ό,τι κατακτήσεις είχαν κερδίσει ως τώρα με θυσίες και αίμα οι εργαζόμενοι.

Με δεδομένο αυτό, οι εργαζόμενοι της χώρας μας και όλων των χωρών πρέπει να έχουν ξεκάθαρο, ότι το πώς θα εξελιχθούν οι κόντρες και οι μετέπειτα συμβιβασμοί των εκπροσώπων των μονοπωλίων στο G20, στην ΕΕ ή όπου αλλού, ελάχιστα έχει σχέση με τα δικά τους πραγματικά συμφέροντα. Το δικαίωμά τους στη σταθερή δουλειά με δικαιώματα, με αξιοπρεπή μισθό που θα καλύπτει τις βασικές ανάγκες τους, το δικαίωμα σε ένα υγιές περιβάλλον, το δικαίωμα σε υπηρεσίες Υγείας υψηλού επιπέδου, το δικαίωμα στην Παιδεία, στον Αθλητισμό, στον Πολιτισμό, στην ξεκούραση, στα αξιοπρεπή γηρατειά. Αυτά τα αυτονόητα, που θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν με βάση το επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνικής στον 21ο αιώνα, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, που θέλουν τους εργαζόμενους σκλάβους και το πολύ πολύ καταναλωτές των προϊόντων που τους πλασάρουν, πολλές φορές με βάση τεχνητές ανάγκες.

Στη Σύνοδο του G20 κυριάρχησε το ζήτημα του βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, των αρνητικών συνεπειών της κρίσης σε Ισπανία και Ιταλία που απειλούν να δημιουργήσουν μη αναστρέψιμες καταστάσεις για τη συνοχή του ευρώ. Ο καυγάς γίνεται μεταξύ της κυρίαρχης Γερμανίας και των χωρών που συνεισφέρουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με πρώτες τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Μ. Βρετανία, τις χώρες της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική). Αυτές οι αστικές τάξεις, διά μέσου των εκπροσώπων τους, ζητούν από τις χώρες του ευρώ να αυξήσουν τα διαθέσιμα κεφάλαια στους «ευρωπαϊκούς μηχανισμούς δανειοδότησης», ως αντάλλαγμα για να συνεισφέρουν μεγαλύτερα ποσά για την ελεγχόμενη χρεοκοπία κρατών - μελών της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και στη συνέχεια ίσως η Ισπανία και η Ιταλία.

Ο συμβιβασμός που φαίνεται να επιτεύχθηκε, με ενίσχυση των ταμείων του ΔΝΤ με 456 δισ. δολάρια για να αντιμετωπιστεί κυρίως η κρίση στην Ευρωζώνη, είναι εύθραυστος και βεβαίως δεν πρόκειται να σταματήσει το «σπιράλ» της κρίσης και πολύ περισσότερο να βελτιώσει τη ζωή των λαών. Το ίδιο ισχύει και με τη διαπραγμάτευση και «επαναδιαπραγμάτευση» που γίνεται στην ΕΕ με τη Γαλλία και τα γαλλικά μονοπώλια να διεκδικούν, μέσω Ολάντ, να συμμετέχουν λιγότερο στις ζημιές της κρίσης και να θέλουν «ανάπτυξη και λιτότητα».

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι όταν «στο βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια». Γι' αυτό και ο λαός μας και οι άλλοι λαοί δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες. Χωρίς σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, χωρίς να πάρουν τα μέσα παραγωγής στα δικά τους χέρια, δεν πρόκειται να δουν άσπρη μέρα.