Η ιστορία στη γλυκερή κωμωδία του Γουές Αντερσον διαδραματίζεται στη Νέα Αγγλία, στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ, το έτος 1965. Ο παραμυθένιος κόσμος του Αντερσον, η παράκτια τοποθεσία New Penzance, σφύζει από στιλιστικούς δείκτες χρόνου. Τα φορέματα είναι ροζ, οι πλαγιές έντονα πράσινες, η εκκλησία κάτασπρη και ο φάρος, ίδιος καραμέλα... Στην ταινία - έβδομη του Γουές Αντερσον - αυτή, τα κύρια συστατικά της είναι τα αναγνωρίσιμα δομικά στοιχεία στο έργο του σκηνοθέτη. Δυσλειτουργικά άτομα, διάλογοι κομμένοι και λιτοί, ελαχιστοποιημένη μιμητική και έκφραση.

Στην καρδιά της ταινίας βρίσκεται μια μικρή, χαριτωμένη ιστορία πρώτης αγάπης. Δυο βασανισμένες ψυχές δωδεκάμισι ετών - μοιάζει να είναι η αγαπημένη ηλικία του σκηνοθέτη, ο ορφανός Σαμ και η Σούζι με τα κιάλια - παρατηρεί τη συμπεριφορά των γονιών της που πάσχουν από κατάθλιψη - συναντιούνται, ερωτεύονται, αλληλογραφούν και αποφασίζουν να το σκάσουν μαζί και να παντρευτούν. Στην επιχείρηση ανεύρεσης των δυο παιδιών παίρνει μέρος όλο το νησί, όλη η κοινωνία που κατά βάση αποτελείται από καλούς κι ευγενικούς ανθρώπους, αλλά δυστυχείς άνδρες. Ο θλιμμένος αστυνομικός, το γεροντοπαλίκαρο που ζει σε τροχόσπιτο, ο ολίγον αποτυχημένος επικεφαλής πρόσκοπος, ο δικηγόρος πατέρας της Σούζι που έχει κατάθλιψη...

Παρά τον κομψό αφηγηματικό της τρόπο που συνοδεύεται από ένα τολμηρό σάουντρακ που εναλλάσσει τον Μπέντζαμιν Μπρίτεν με την Φρανσουάζ Αρντί και τον Χανκ Γουίλιαμς, η ταινία, σαν σύνολο, δεν εκπέμπει μαγεία. Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται, δεν εξελίσσονται καθόλου στην ροή του φιλμ, γεγονός που οδηγεί στο ότι οι ιδιότητες των χαρακτήρων και οι λεπτομέρειες που τους διέπουν μετατρέπονται μάλλον σε εμπόδιο παρά συμβάλλουν στη δραματουργική ροή.

Τη φορά αυτήν, η μοναδική κινηματογραφική γλώσσα του δημιουργού, δίνει την αίσθηση μιας φτιαγμένης με σύστημα αλλά κενής περιεχομένου κινηματογραφικής κατασκευής, παρά ενός έξυπνου και χαριτωμένου επιτεύγματος. Η ταινία μορφικά κραυγάζει για το πόσο γοητευτική είναι, με τις εκκεντρικές αλλά χωρίς παιδικότητα μορφές της, με την ζυγιασμένης απόστασης ειρωνεία της, το πανάλαφρο σαν φτερό στυλ της και την ωραία της αισθητική.

Το δράμα πάει για κρεσέντο παράλληλα με την μοιραία καταιγίδα που πάει να ξεσπάσει στην περιοχή... Πάνω στο κρεσέντο πέφτει και το ουσιαστικό φινάλε με τις αστραπές, τους κεραυνούς και τη νεροποντή απ' όπου αναδύεται και μια συναισθηματική κάθαρση. Η ταινία δεν είναι σίγουρα η καλύτερη του Αντερσον γιατί η δυνατή εντύπωση δίνεται στο πρώτο της μισό, για να κάνει μετά, μια απότομη βουτιά προς τα κάτω, προς μια άτσαλη και καθόλου ενδιαφέρουσα πορεία προς την κορύφωση...

Παίζουν: Μπιλ Μάρεϊ, Μπρους Γουίλις, Τίλντα Σουίντον κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).