ΑΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ του διεθνούς τύπου (Financial Times, Wall Street Journal, Le Monde και δε συμμαζεύεται), όλοι κατηγορούν την Α. Μέρκελ που έκανε την Ελλάδα «πειραματόζωο».

Αυτά που έλεγε πριν από μερικές μέρες και ο Γιώργος Παπανδρέου, δηλαδή. Οι κακοί «νεοφιλελεύθεροι» και «δεξιοί» που μας επιβάλανε πρόχειρα μέτρα σκληρής λιτότητας και μας έφεραν στην κατάσταση που είμαστε.

Πάνω - κάτω, άλλωστε, τα ίδια λένε πλέον όλοι οι «πρωταγωνιστές» της πολιτικής σκηνής της χώρας, παλιοί και νέοι. Δεν μας άφησαν περιθώρια ομαλής προσαρμογής, βρε παιδί μου. Ολα γίνανε απότομα!

Προφανώς θεωρούν ότι αν ο Ελληνας εργαζόμενος χάσει το 50% του μισθού του σε 5 χρόνια αντί για 3 αποτελεί μεγάλη διαφορά, ή αν η ανεργία αυξάνεται κατά 0,5% κάθε χρόνο και όχι κατά 2% θα το πάρουμε θετικά.

Εν ολίγοις, το θέμα είναι πώς θα ...παρουσιαστεί, πώς θα μεταμφιεστεί το «χάπι». Πώς θα γίνει πιο «εύγευστο» ή πιο «εύκολο» στην κατάποση. Αυτή είναι πλέον όλη τους η αγωνία και το άγχος.

Ε, λοιπόν, τους έχουμε νέα: Ο κόσμος οργίζεται για την ίδια τη λιτότητα και τη φτώχεια και όχι για τους ...ρυθμούς της. Κι όσο κι αν στήνουν αναχώματα και μηχανισμούς για να εκτονώσουν την οργή του και να τον ενσωματώσουν, στο τέλος θα φανεί τι πραγματικά συμβαίνει.

Γιατί η κρίση του συστήματός (τους) είναι βαθιά και ό,τι κι αν κάνουν δε θα μπορέσουν να την τιθασεύσουν. Πόσο δε μάλλον να μας την παρουσιάσουν ως «ευκαιρία», «αφορμή» ή «εφαλτήριο» για κάτι καλύτερο.

Εχουμε φυσικά καταλάβει - όπως και όποιος «βλέπει» τι γίνεται - πως στήνουν, με περίσσια μεθοδικότητα και «αριστερή» εκδοχή της ίδιας θεωρίας, εκμεταλλευόμενοι κάθε «πρόθυμο» με «ευρωπαϊκό προσανατολισμό».

Ομως η πραγματικότητα και η αλήθεια της σαπίλας τους απλά ...συμπιέζεται με όλες αυτές τις μεθοδεύσεις. Και όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει όταν κάτι συμπιεστεί πέρα από τα όριά του.