Το ζήτημα των εργασιακών και λαϊκών επιτροπών εξελίσσεται σε ακρογωνιαίο ζήτημα του εργατολαϊκού κινήματος. Το γεγονός αυτό καθιστά αναγκαίο τον εκάστοτε συγκεκριμένο προσδιορισμό του μέσα στις εναλλαγές του καπιταλιστικού συστήματος. Σημαντικό ζήτημα είναι η θέση της εργατοϋπαλληλικής τάξης μέσα στον καπιταλισμό και η διαμόρφωση της νοητικής και ψυχολογικής της υπόστασης. Δηλαδή πώς σκέπτεται και τι ψυχολογία διαμορφώνει. Το πλέον σύνηθες είναι ο εργατοϋπάλληλος να θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι ξένο προς τα μέσα εργασίας που ανήκουν στον εργοδότη. Το γεγονός αυτό διαιωνίζει την υποταγή της εργατοϋπαλληλικής τάξης στην οικονομική εξουσία της αστικής τάξης και κατ' ακολουθία στην πολιτική της επιβολή, είτε με αστικοδημοκρατικά κοινοβουλευτικά καθεστώτα είτε με καθεστώτα κοινοβουλευτικής ή στρατιωτικής αστικής δικτατορίας.

Γίνεται εμφανές ότι το ζήτημα της υποταγής της εργατοϋπαλληλικής τάξης στην αστική κεφαλαιοκρατική κυριαρχία είναι πρωτίστως ζήτημα κατανόησης της θέσης των εργαζομένων στην οικονομική λειτουργία. Η αστική τάξη ανήλθε στην κοινωνική εξουσία ως εγγυητής μιας κοινωνικής ισορροπίας που είχε διασαλευτεί από το φεουδαρχικό σύστημα. Αυτή η υπόσχεση σύντομα παρήλθε, ιδιαίτερα μετά το 1900 που ο καπιταλισμός μετουσιώθηκε από τη φιλελεύθερη ανταγωνιστική λειτουργία του σε εθνικές οντότητες κι έγινε μονοπωλιακή δύναμη πολυεθνικών διαστάσεων ιμπεριαλιστικού, δηλαδή άκρως επεκτατικού χαρακτήρα. Από τότε οι βίαιες επεμβάσεις και παρεμβάσεις γενικεύτηκαν κι ολοκληρώθηκαν σε παγκόσμιους πολέμους οικονομικών πολυεθνικών συσπειρώσεων. Αυτή η εξέλιξη επιτάχυνε την πορεία αναδιαμορφώσεων του εργατοϋπαλληλικού κινήματος. Οι μέχρι τότε απαιτήσεις του για συνεχή βελτίωση των όρων ζωής των εργαζομένων συνδέθηκαν άμεσα και πρακτικά με το καθολικό ζήτημα της αστικής κυριαρχίας.

Ο καπιταλισμός ως τρόπος κοινωνικής οργάνωσης έπαψε να εγγυάται την κοινωνική ισορροπία, δηλαδή εκείνο που υπήρξε ως αποφασιστικό αίτιο ανόδου της αστικής τάξης στην εξουσία της κοινωνίας. Τώρα, οι άμεσοι παραγωγοί της οικονομίας καλούνται να διασφαλίσουν την αναγκαία ισορροπία του κοινωνικού μέλλοντος. Επομένως, το ζήτημα της ετοιμότητας της εργατοϋπαλληλικής τάξης να αναλάβει την ευθύνη της κοινωνίας, καθίσταται όρος ζωής και θανάτου της ανθρωπότητας. Το ζήτημα αυτό έχει τη λογική και ψυχολογική του πλευρά. Αυτό απλά μετουσιώνεται στην ερώτηση εάν οι εργατοϋπάλληλοι κατανοούν ότι δεν είναι το ξένο σώμα της παραγωγικής διαδικασίας, που ανήκει στον εργοδότη. Εάν αντίθετα κατανοούν ότι η παραγωγική διαδικασία αποτελεί σάρκα της σάρκας τους και γι' αυτό τους ανήκει. Εάν κατανοούν ότι δεν τους ανήκει ως οιωνεί ταξική ιδιοκτησία, αλλά ως κοινωνική ιδιοκτησία, που την καταθέτουν στο τραπέζι της κοινωνικής ολότητας. Εάν κατανοούν ότι η εργατοϋπαλληλική τάξη, δηλαδή η τάξη τους, ουδέποτε κατείχε κι ουδέποτε θα κατέχει το αποτέλεσμα της παραγωγικής οικονομικής λειτουργίας.

Είναι η μοναδική τάξη της Ιστορίας που αυτό το απαλλοτριώνει από την αστική τάξη για να το προσφέρει στην κοινωνική ολότητα. Αυτό δεν το πράττει από ξαφνική επιφοίτηση κάποιου θεϊκού πατέρα. Εχοντας ιστορική συνείδηση, το πράττει για να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη εξέλιξη της κοινωνικής προόδου. Ετσι απλά. Είναι λοιπόν φανερό ότι το ζήτημα έρχεται και ξανάρχεται στην αρχική διαπίστωση ότι οι εργατικές και λαϊκές επιτροπές γίνονται το ακρογωνιαίο ζήτημα της οργάνωσης του εργατολαϊκού κινήματος και μέσω αυτού της οργάνωσης σωτηρίας της κοινωνίας. Αυτό υποχρεώνει την πλήρη γνώση λειτουργίας στις ποικίλες μορφές της μέχρι τώρα καπιταλιστικής οργάνωσης σε επίπεδο εργασιακών χώρων και γειτονιάς. Κάθε χώρος της ελληνικής επικράτειας γίνεται το εν δυνάμει εναλλακτικό βήμα κοινωνικής αλλαγής. Εν κατακλείδι, η εργατοϋπαλληλική τάξη κάνει πράξη το ιστορικό αξίωμα ότι είναι υπεύθυνη για τα τεκταινόμενα της πατρίδας της και τη σωτηρία της κοινωνίας.