Το μυθιστόρημα του Pergaud υπήρξε και παραμένει αντικείμενο πλήθους κινηματογραφικών μεταφορών. Η πρώτη ανάγεται στο 1936, έχει τίτλο «LA GUERRE DES GOSSES» και η σκηνοθεσία είναι των Jacques Daroy και Eugene Deslaw. Τη δεύτερη εκδοχή «LA GUERRE DES BOUTONS» του 1962, ίσως είναι η γνωστότερη, σκηνοθέτησε ο Yves Robert. Το 1995 έγινε επίσης ένα βρετανικό ριμέικ με τίτλο «WAR OF THE BUTTONS» σε σκηνοθεσία του John Roberts. Τέταρτη κινηματογραφική βερσιόν είναι η ταινία του Yann Samuel (Γιαν Σαμουέλ) που έχει σήμερα πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες, ενώ για την επόμενη εβδομάδα έχει προγραμματιστεί η έξοδος, στη Γαλλία, μιας πέμπτης εκδοχής, που φέρει τον τίτλο «LA NOUVELLE GUERRE DES BOUTONS», σε σκηνοθεσία Christophe Barratier και η επιστροφή, στα μέσα Οκτώβρη, στις γαλλικές αίθουσες της ταινίας του 1962, αποκατεστημένης. Συμπαγής φιλμική έξοδος που συμπίπτει με το άνοιγμα των σχολείων και τη συγκέντρωση των παιδιών.

Παιδιά 7 έως 13 ετών στην τροχιά της ενηλικίωσης, είναι οι ήρωες της ταινίας του Γιαν Σαμουέλ, που φιλονικούν λογομαχώντας, στοχεύουν τον εχθρό με σφενδόνες, χτυπιούνται με αυτοσχέδια σπαθιά, στήνουν παγίδες στο γειτονικό δάσος κι όσοι συλλαμβάνονται τιμωρούνται με τη χειρότερη των ποινών. Ο νικητής κόβει με σουγιά τα κουμπιά από τα ρούχα του νικημένου, χωρίς όμως, τις περισσότερες φορές, να καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, τι είναι αυτό που τόσο αγεφύρωτα τους χωρίζει - παιδιά και δασκάλους και κατοίκους, των δύο αυτών χωριών. Γιατί κάποια λογική, κάποια σχέση αίτιου και αιτιατού θα πρέπει να υπάρχει ώστε να βγάλουμε νόημα, προϋπόθεση απολύτως απαραίτητη. Στην ταινία του Σαμουέλ η θεματική της παιδικής αθωότητας, της ξεγνοιασιάς αλλοτινών «νοσταλγικών» χρόνων, φαντάζει ρηχή και σχηματική αναπόληση σε ένα «άδολο ιστορικά παρελθόν». Ακόμα και αιώνιες, οικουμενικές αξίες που γεννιούνται και ανδρώνονται σε αυτές τις ηλικίες όπως η φιλία, η αλληλεγγύη κι ο σεβασμός, αναπόσπαστα οργανικά μέρη του πλέγματος αυτής της θεματικής, φαντάζουν μάλλον κούφιες έννοιες, εξαιτίας της επιδερμικής, άκρως περιγραφικής προσέγγισης του σκηνοθέτη στο θέμα. Αναρωτιέται κανείς ποιος ο λόγος ύπαρξης αυτής της αδιάφορης ταινίας και ποια η βαθύτερη ανάγκη που τη γέννησε. Μήπως η θέση της «ανεξαρτησίας» των παιδιών, θέση που γυροφέρνει σαν σβούρα την ίντριγκα, χωρίς όμως να εννοεί απολύτως τίποτα;

Παίζουν: Αλέν Σαμπά, Ερίκ Ελμοζνινό, Ματίλντ Σενιέ, Φρεντ Τεστό, Φρεντερίκ Σοζέ κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2010).