Motion Team

Το κακό ξεκίνησε τον Ιούνη 2003, οπότε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκανε την αρχή, ψηφίζοντας τις βασικές κατευθύνσεις της νέας ΚΑΠ και της αποσύνδεσης των επιδοτήσεων. Αμέσως μετά, το 2004, τη σκυτάλη πήρε η ΝΔ. Ηδη σήμερα, φτάσαμε στο σημείο όλες οι επιδοτήσεις να είναι αποσυνδεδεμένες με εξαίρεση το βαμβάκι, όπου έχει παραμείνει ένα συνδεδεμένο μέρος, όχι βέβαια, στην παραγωγή αλλά στο στρέμμα. Αλλά και το βαμβάκι δε γλίτωσε και υπήρξε σημαντική μείωση της παραγωγής. Πάντως, το μεγαλύτερο πλήγμα το δέχτηκε η καπνοκαλλιέργεια και η τευτλοκαλλιέργεια και οι επιπτώσεις ήταν μεγάλες και στη μεταποιητική βιομηχανία και στους εργαζόμενους και επαγγελματίες στους τομείς αυτούς. Η ΕΕ από το 2013 και μετά σχεδιάζει να περικόψει ακόμα περισσότερο τις αγροτικές επιδοτήσεις, να τις αποσυνδέσει ακόμα και από τα καλλιεργούμενα στρέμματα και να τις μετατρέψει σε «μετοχές» για μεγαλοαγρότες - επιχειρηματίες - καπιταλιστές.

Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι ο μηχανισμός των αποσυνδεδεμένων επιδοτήσεων χρησιμοποιήθηκε ως αντικίνητρο για παραγωγή. Παλιότερα, ήταν οι επιδοτήσεις προϊόντων με προορισμό τις χωματερές. Η καθιέρωση των αποσυνδεδεμένων επιδοτήσεων έγινε στο όνομα των επιταγών του ΠΟΕ και των συμφερόντων των μονοπωλίων. Η αιτιολογία για την καθιέρωση των εισοδηματικών αυτών ενισχύσεων ήταν ότι έτσι δε νοθεύεται ο ανταγωνισμός. Στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα της εφαρμογής της νέας ΚΑΠ και της αποδέσμευσης των επιδοτήσεων, σε συνδυασμό με τις εξευτελιστικές τιμές και την κατακόρυφη αύξηση του κόστους παραγωγής, ήταν αρνητικότατα και μια σειρά από καλλιέργειες οδηγήθηκαν σε δραματική συρρίκνωση.

Πολύ μεγάλο πλήγμα δέχτηκε η καπνοκαλλιέργεια. Από την πρώτη χρονιά εφαρμογής της νέας ΚΑΠ το 2006 σχεδόν εξαφανίστηκε. Από τους 126.000 τόνους που ήταν η ποσόστωση και η παραγωγή καπνού πριν από την αναθεώρηση του Απρίλη του 2004 - που έγινε επί κυβέρνησης ΝΔ - έπεσε το 2006 μεμιάς στους 23.000 τόνους. Εκτοτε, δεν κατάφερε να ξεπεράσει το όριο αυτό. Δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι καπνοπαραγωγοί βγήκαν εκτός παραγωγής και από το 2010 τους έκοψαν και το 50% της αποδεσμευμένης επιδότησης. Από την άλλη, η μεταποίηση καπνού εξαφανίστηκε στη χώρα.

Εξίσου μεγάλο χτύπημα δέχτηκε και η τευτλοκαλλιέργεια. Η αναθεώρηση της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς ζάχαρης το Νοέμβρη του 2005 είχε ως αποτέλεσμα τη δραστική συρρίκνωση της παραγωγής από το 2006 κιόλας. Το 2005 είχαν καλλιεργηθεί 418.000 στρέμματα και το 2006 πρώτη χρονιά εφαρμογής των νέων μέτρων της ΕΕ καλλιεργήθηκαν 270.000 στρέμματα. Το 2007 καλλιεργήθηκαν κοντά στα 140.000 στρέμματα και έφτασαν τα πράγματα να καλλιεργηθούν το 2010 136.000 στρέμματα και φέτος μόλις 58.000 στρέμματα. Το 2007, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ ξεπούλησε τη μισή ποσόστωση ζάχαρης στην ΕΕ και έκλεισε τα δύο από τα πέντε εργοστάσια της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Τώρα, απειλούνται με κλείσιμο και τα υπόλοιπα 2 τουλάχιστον, ενώ η κυβέρνηση με την διοίκηση της ΑΤΕ έχουν δρομολογήσει το ξεπούλημα των εργοστασίων της ΕΒΖ και της ποσόστωσης των 156.000 τόνων που απέμειναν. Η χώρα από πλεονασματική σε ζάχαρη έγινε πλέον ελλειμματική και προχωράει σε μαζικές εισαγωγές και οι εισαγωγές θα φτάσουν το 100% των εγχώριων αναγκών όπως πάει το πράγμα.

Αλλο ένα βασικό ελληνικό προϊόν που οδηγήθηκε στη συρρίκνωση είναι η σταφίδα. Η παραγωγή της κορινθιακής σταφίδας το 1981 ήταν 71.000 τόνοι, σταδιακά άρχισε να μειώνεται ελέω ΚΑΠ και το 2006 ήταν 40.920 τόνοι. Το 2007 έγινε η αναθεώρηση της ΚΑΠ για τα οπωροκηπευτικά και η αποδέσμευση της επιδότησης και η κορινθιακή σταφίδα έπεσε στους 20.000 τόνους και έκτοτε η παραγωγή κυμαίνεται γύρω στους 20.000 τόνους. Η σουλτανίνα όμως οδηγήθηκε στην εξαφάνιση. Το 1981 η παραγωγή της σουλτανίνας ήταν 98.000 τόνοι, το 2006 έφτασε να είναι 39.400 τόνοι και το 2007 έπεσε στους 15.800 τόνους, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Για το 2009 και 2010 δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, αλλά οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο ότι η παραγωγή σουλτανίνας στη χώρα δεν ξεπερνά τους 1.000 τόνους!... Από την ίδια αναθεώρηση, την κατιούσα πήρε μετά το 2007 και η βιομηχανική ντομάτα, όπου το πλαφόν παραγωγής της χώρας ήταν 1.200.000 τόνοι και το 2010 μετά την πλήρη αποδέσμευση της επιδότησης η παραγωγή έπεσε το 2010 στους 600.000 τόνους και φέτος αναμένεται να είναι ακόμα μικρότερη.

Αλλο ένα σημαντικό προϊόν που έπληξε η ΚΑΠ είναι το μαλακό σιτάρι. Μαλακό σιτάρι σημαίνει αλεύρι και ψωμί. Η χώρα μέχρι το 1992 είχε πλεόνασμα στο εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο. Από την αναθεώρηση της ΚΑΠ του 1992 και όλες τις επόμενες αναθεωρήσεις έγινε ελλειμματική σε μαλακό σιτάρι. Να αναφερθεί ότι το 1981 καλλιεργήθηκαν 7.281.747 στρέμματα, το 1992 καλλιεργήθηκαν 3.267.119 στρέμματα, το 2006 καλλιεργήθηκαν 1.650.000 στρέμματα και το 2010 1.279.000 στρέμματα.

Αισθητή ήταν και η μείωση στη βαμβακοκαλλιέργεια, που από το 2002 και μετά έχει μπει στη μέγκενη της ΕΕ. Την πορεία συρρίκνωσης που εφάρμοσαν από κοινού οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήρθε να «ενισχύσει» η εφαρμογή της νέας ΚΑΠ και τα μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ τον Απρίλη του 2004. Το 1999 είχαν καλλιεργηθεί 4.300.000 στρέμματα και το 2006 καλλιεργήθηκαν 3.800.000 στρέμματα με βαμβάκι - που πάνω - κάτω ήταν ίδια με τα στρέμματα που επέβαλαν τα διοικητικά μέτρα περιορισμού της καλλιέργειας που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ και συνέχισε η ΝΔ. Το 2007, η βαμβακοκαλλιέργεια έπεσε στα 3.400.000 στρέμματα και το 2008 έπεσε ακόμα περισσότερο στα 2.800.000 στρέμματα. Η κυβέρνηση της ΝΔ δέχτηκε να μειωθεί το στρεμματικό πλαφόν για τη συνδεδεμένη ενίσχυση στα 2.500.000 στρέμματα και έτσι έφτασε η παραγωγή το 2010 στα 2.550.000 στρέμματα. Οσο για την παραγωγή βαμβακιού από 1.320.000 τόνους το 1999 έπεσε στους 500.000 τόνους το 2010...

Τα παραπάνω παραδείγματα, που δεν είναι τα μόνα, απεικονίζουν το τι ακριβώς έχει συμβεί στην αγροτική παραγωγή της χώρας από την εφαρμογή της ΚΑΠ και της νέας ΚΑΠ. Η πολιτική που ακολουθείται εξαναγκάζει τους μικρομεσαίους αγρότες να βγούνε εκτός παραγωγικής διαδικασίας και οδηγεί στη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής. Η αρνητική κατάσταση, που έχουν συνδιαμορφώσει ΕΕ, τα μονοπώλια και οι ντόπιοι κυβερνώντες, εξωθεί τους αγρότες στο να ζητούν να πάρουν τις όποιες αποσυνδεδεμένες επιδοτήσεις τους δίνουν ή τα όποια κίνητρα εγκατάλειψης και να πάει στο καλό η αγροτική παραγωγή, αφού προκοπή δεν υπάρχει. Οι μικρομεσαίοι αγρότες βλέπουν μέρα με τη μέρα να οδηγούνται στη φτώχεια και το ξεκλήρισμα και το μνημόνιο με την επικείμενη αναθεώρηση της ΚΑΠ μετά το 2013 θα επιδεινώσει δραματικά την κατάσταση αυτή.

Το συμφέρον των μικρομεσαίων αγροτών βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Βρίσκεται στην πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία και οικονομία, με κεντρικό σχεδιασμό και λαϊκό έλεγχο.

Αυτό στην πράξη σημαίνει τη δημιουργία, με κρατική επιστημονική και τεχνική στήριξη, μεγάλων κρατικών μονάδων και παραγωγικών συνεταιρισμών των μικρομεσαίων αγροτών.

Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι η κοινωνία θα μελετά και θα σχεδιάζει να παράγονται τα αναγκαία σε ποιότητα και ποσότητα αγροτικά προϊόντα, ώστε να καλύπτονται οι λαϊκές ανάγκες. Σημαίνει τη δημιουργία, με κρατική επιστημονική και τεχνική στήριξη, μεγάλων κρατικών μονάδων και παραγωγικών συνεταιρισμών από τους μικρομεσαίους αγρότες. Σημαίνει κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων, δηλαδή, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ενέργεια, μηχανήματα κ.λπ., αλλά και της μεταποιητικής βιομηχανίας. Μόνο έτσι θα μπορούν οι αγρότες να αξιοποιούν για την παραγωγή τα αναγκαία εφόδια και μέσα, ενώ θα είναι απόλυτα εξασφαλισμένη η απορρόφηση της παραγωγής τους από τα κρατικά εργοστάσια.

Με δυο λόγια, το συμφέρον της μικρομεσαίας αγροτιάς που σήμερα στενάζει, βρίσκεται στην κατάργηση της καπιταλιστικής αγροτικής εκμετάλλευσης και τη συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής, στη δημιουργία και στήριξη παραγωγικών συνεταιρισμών μικρομεσαίων αγροτών, με κοινές καλλιεργητικές φροντίδες και συλλογή, με κρατική επιστημονική στήριξη. Οι μικρομεσαίοι αγρότες δεν θα έχουν καμία αγωνία σε τι τιμή θα αγοράσουν λιπάσματα, φυτοφάρμακα και άλλα και σε τι τιμές θα πουλήσουν τα προϊόντα (π.χ. ροδάκινα, ζαχαρότευτλα, λάδι και άλλα). Θα εργάζονται ανθρώπινα στον παραγωγικό συνεταιρισμό ή στο εργοστάσιο και, φυσικά, καμιά αβεβαιότητα δεν θα υπάρχει στους εργαζόμενους στα κοινωνικοποιημένα εργοστάσια.

Αυτός ο τρόπος παραγωγής θα σχεδιάζεται για κάθε προϊόν και κλάδο και για την κτηνοτροφία, για παραγωγή εγχώριων, φθηνών, ποιοτικών τροφίμων, καλύπτοντας τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού. Αυτός ο κοινωνικά λαϊκός τρόπος παραγωγής εξασφαλίζει δουλειά και όχι ανεργία, εγγυάται ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων σε όφελος της λαϊκής ευημερίας, δίνει προοπτική και συμφέρει τους μικρομεσαίους αγρότες, εργατοϋπάλληλους, μικροεπαγγελματίες και νέους.

Η μικρομεσαία αγροτιά θα πρέπει να καταλάβει πως η λύση βρίσκεται στον παραγωγικό συνεταιρισμό, στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας. Βρίσκεται στο κοινό μέτωπο αγώνα με την εργατιά και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα και στην κατανόηση της αναγκαιότητας για δυνάμωμα του ΚΚΕ και αλλαγής των πολιτικών προϋποθέσεων και συνθηκών για να γίνουν πράξη όλα αυτά.