Προχτές, σε ημερίδα που διοργάνωσε το Ιδρυμα Ερευνών του ΣΕΒ, ο επικεφαλής του ΙΟΒΕ είπε ότι υπάρχουν εκτιμήσεις που δείχνουν ότι μέσα σε τρία χρόνια μπορούν να γίνουν επενδύσεις ύψους 60 δισ. ευρώ. Ομως, για να πραγματοποιηθούν τέτοιες επενδύσεις «πρέπει να αρθούν τα αντικίνητρα» και να «βελτιωθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον», ενώ οι κλάδοι που προτιμούν πλέον οι μεγαλοεπιχειρηματίες, δεν είναι οι τομείς της βιομηχανικής παραγωγής. Για να παράγουν τα προϊόντα που πουλάνε στη χώρα, επενδύουν στην Κίνα και το Πακιστάν, όπου το μεροκάματο είναι 1-2 ευρώ, ή το πολύ πολύ στη Βουλγαρία, που δίνουν μεροκάματο 5 ευρώ. Για να επενδύσουν εδώ, απαιτούν μπίζνες σε «οδικούς άξονες, λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενεργειακά δίκτυα, ορυκτό πλούτο, τηλεπικοινωνίες».

Είναι περισσότερο από φανερό. Για το κεφάλαιο οι ανάγκες του λαού είναι μια έννοια παντελώς αδιάφορη. Αποκλειστικός στόχος οποιασδήποτε επενδυτικής - παραγωγικής δραστηριότητας των κεφαλαιοκρατών είναι το κέρδος και μόνο το κέρδος. Από εκεί και πέρα, τα κεφάλαια που αποκτώνται από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης επανεπενδύονται μόνον και εφόσον αυτά μπορούν να φέρουν ικανοποιητικό κέρδος.

Στις περιπτώσεις που κρίνουν ότι το κέρδος δεν είναι ικανοποιητικό, τότε κρατάνε τα κεφάλαιά τους, περιμένοντας ευνοϊκότερες συνθήκες. Ετσι και τώρα. Αν πιστέψουμε τον πρόεδρο του ΙΟΒΕ, τα κεφάλαια υπάρχουν, μόνο που η κυβέρνηση πρέπει να παραδώσει στους κεφαλαιοκράτες ακόμα περισσότερες υποδομές του δημοσίου, ακόμα περισσότερα προνόμια για την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, ακόμα περισσότερα οικονομικά κίνητρα, έτσι ώστε τα μεταφερόμενα φιλέτα του δημοσίου στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου, μαζί με όλες τις άλλες επιπτώσεις για τους εργαζόμενους που τις χρησιμοποιούν, να μετατραπούν σε ...νομισματοκοπείο!