«Πού το τζάκισες αυτό το χέρι;» - Στο Μισολόγγι, μου λέγει. - Πού το τζάκισα εγώ αυτό; - Στους Μύλους τ' Αναπλιού. - Διά τι τα τζακίσαμεν; - Διά την λευτεριά της πατρίδος. - Πού 'ναι η λευτεριά και η δικαιοσύνη;». Αυτό το παράπονο κι η οργή των αγωνιστών, όπως εκφράζεται στην πασίγνωστη αυτή στιχομυθία από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, διαποτίζει τα γραφτά αγωνιστών των καιρών μας. Ενας από αυτούς και ο Σ. Ν. Παπαδόπουλος που δεν τελείωσε το Δημοτικό, έβγαλε όμως το Γυμνάσιο στις φυλακές (!) του Ιτζεδίν, στην Κρήτη.

«Κι αν πολέμησα τρία χρόνια, στην Αλβανία και με τον ΕΛΑΣ, τους Γερμανούς καταχτητές, για την πατρίδα, κι αν τραυματίστηκα δυο φορές στην Αλβανία και μια στο Αντάρτικο...». Ο Μπαρμπα-Νίκος ιστορεί δόξες (δεκάδες μάχες) και τα κατοπινά και τωρινά βάσανά του. Πεινασμένος κουρελής, όπως οι αγωνιστές του Εικοσιένα εξαιτίας των «προστατών» της πατρίδας, ξένων και ντόπιων.

Αλλού σε πεζό λόγο, αλλού σε στίχους, στα τόσα - δακτυλογραφημένα - βιβλία του (αυτό είναι το 11ο), ο Σ. Ν. Π. χρησιμοποιεί το μόνο τώρα όπλο του, το γράψιμο, με την ελπίδα όχι να φιλοτιμήσει αυτούς που δε θυμούνται... αλλά για να ρίξει όσο μπορεί περισσότερες «βολές» στο στοιχειωμένο κάστρο του ιμπεριαλιστικού - καπιταλισμού. Και υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει, αμετανόητε αγωνιστή. Στο αντάρτικο, λέει το βιογραφικό, ο Σ. Ν. Π. «διαπίστωσε το λάθος της αγραμματοσύνης του»... Αυτά τα γραφτά των αγράμματων είναι πολύτιμο υλικό για την ιστορία. Η πατρίδα, που δε βλέπει το δικό της λάθος, πρέπει να το δει, για ν' αλλάξει ρότα το καράβι. (Πειραιάς, 2000. Τηλ. 4922.750).