«Ιρλανδέζικος δρόμος» είναι ο κωδικός της διαδρομής, της πιο επικίνδυνης στον κόσμο, που ενώνει το αεροδρόμιο της Βαγδάτης με την Πράσινη Ζώνη. Αυτή η διαδρομή υπήρξε το σκηνικό της δολοφονίας του Φρανκ, του μισθοφόρου στρατιώτη από το Λίβερπουλ. Το τελευταίο φιλμ, πολιτικό θρίλερ, του Κεν Λόουτς, που προβλήθηκε στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, έρχεται να προστεθεί στην ήδη μακριά λίστα των φιλμ που αναφέρονται στον πόλεμο στο Ιράκ. Δυστυχώς, η ταινία παραμένει αμετακίνητα βιδωμένη στο σκέλος του θρίλερ, στην εξιχνίαση και μόνο της δολοφονίας του Φρανκ, ενός «ειδικού» εγκλήματος που λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο ενός τεράστιου «γενικού» που η φύση του ουδόλως θίγεται, με αποτέλεσμα το «πολιτικό» σκέλος της υπόθεσης να συνιστά απλά διακοσμητικό άλλοθι στη φήμη του Βρετανού σκηνοθέτη και σε τίποτα δεν πλησιάζει εκείνο το αξεπέραστο «Buried» του Ροντρίγκο Κορτές που είδαμε πέρσι.
Ο Φρανκ επιστρέφει από τη Βαγδάτη στην γενέτειρά του Λίβερπουλ, σε φέρετρο. Τον συνοδεύουν τιμητικοί επικήδειοι και βαρύγδουποι τίτλοι, όπως «Πατριώτης - Στρατιώτης της ειρήνης». Ο Φρανκ υπήρξε άνεργος για πολύ καιρό και θα ήθελε να έχει τα οικονομικά, ώστε να φτιάξει τη ζωή του με τη γυναίκα που αγαπά. Ο κολλητός του φίλος Φέργκις μόλις επέστρεψε από το Ιράκ και του μίλησε για μια ιδιωτική εταιρεία μισθοφόρων που δίνει δέκα χιλιάρικα το μήνα αφορολόγητα σε καθένα που προσλαμβάνει με συμβόλαιο. Ο Φρανκ πείστηκε και πήγε να κάνει την τύχη του σαν μισθοφόρος. Γύρισε σε φέρετρο. Στην κόλαση του Ιράκ, η δική του ομάδα δολοφόνησε - νόμισαν ότι πρόκειται για τρομοκράτες - μια μάνα και τα δυο της παιδιά, σε ένα ταξί. Ο Φρανκ, σοκαρισμένος από το γεγονός, έδειχνε αποφασισμένος να πάει την υπόθεση πολύ ψηλά και η εταιρεία που ενδιαφερόταν να μη χάσει τα συμβόλαιά της, τον έβγαλε από τη μέση.
Από τότε τουλάχιστον που εμφανίστηκαν η ατομική ιδιοκτησία, οι τάξεις και το κράτος, έχει πάψει ο πόλεμος να θεωρείται φαινόμενο φυσικό ή αναγκαίο, αλλά συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα. Ολο και περισσότερο μετατρέπεται όχι σε απλά κερδοσκοπική επιχείρηση, αλλά στην επικερδέστερη των βιομηχανιών. Τα είκοσι τελευταία χρόνια, το είδαμε με τα μάτια μας ότι ο καπιταλισμός, με τις αναρίθμητες και αγεφύρωτες αντιφάσεις του, είναι η βαθύτερη αιτία όλων των άδικων πολέμων και ότι όλοι οι πόλεμοι, χωρίς εξαίρεση, προκλήθηκαν από ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις για εδαφικές προσαρτήσεις, εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, κατάκτηση και υποδούλωση λαών, για αύξηση του κέρδους, στα μεγαλύτερα δυνατά όρια. Γνωρίζουμε και για τους μισθοφόρους και τις ιδιωτικές εταιρείες που τους διακινούν, μπορεί να απαγορεύει την ύπαρξή τους ο ΟΗΕ, αλλά αυτοί αυξάνονται και πληθύνονται κι όλο και πλησιάζουν προς τα μας.
Βέβαια, ξύνοντας πολύ την επιφάνεια, διαφαίνεται ότι και ο Φρανκ και ο Φέργκις και η Ρέιτσελ, όλοι ανεξαιρέτως, γνωρίζουν πολύ καλά στο πετσί τους πόσο πολύ τους έχει στριμώξει στη γωνία η ίδια τους η ανοχή, η σιωπή και η αδιαφορία που δείχνουν για το σύστημα που τους περιβάλλει και που τους υποχρεώνει να κλείνουν τα μάτια και να αποδέχονται χωρίς σχόλια το «ο θάνατός σου η ζωή μου», ο θάνατος του Ιρακινού γεμίζει την τσέπη του άνεργου Βρετανού, θέμα τεράστιο που θίγει και ο Μπρεχτ στο μονόπρακτο με τίτλο «Εξεύρεση εργασίας» από το σπονδυλωτό θεατρικό «Τρόμος και αθλιότητα του Γ' Ράιχ» . Τεράστιο υπαρξιακό δράμα που ψηλαφίζεται μέσα από την αντίδραση, τη συμπεριφορά και τις τύψεις του Φέργκις που δεν μπορεί να αντέξει πια το βάρος που έγινε ασήκωτο.
Το ενδιαφέρον σε αυτήν την, διαχειριστικής κατά τα άλλα λογικής και αντίληψης, ταινία περιστρέφεται γύρω από τη διάταξη της σκηνοθεσίας. Ο Λόουτς κατασκευάζει την flashback αφήγησή του γύρω από την έρευνα του Φέργκις, που προσπαθεί σε προσωπικό επίπεδο να βρει και να τιμωρήσει τους δολοφόνους του φίλου του. Ο Λόουτς που σαν σκηνοθέτης δεν έχει να αποδείξει τίποτα πια, εστιάζει σε μια κλασικού τύπου αφήγηση με ρυθμό, σουσπάνς, κώδικες και συμβάσεις που γνωρίζουμε όλοι καλά.
Feeds
Εξεύρεση εργασίας...
