Το χτύπημα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι ένας από τους κεντρικούς στόχους της επίθεσης του κεφαλαίου αυτή την περίοδο. Στην επιχείρηση «μείωση του κόστους εργασίας», η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων θεωρείται εμπόδιο. Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε όλο και πιο συχνά να εμφανίζονται ως μέτρα κατά της κρίσης μέτρα που οδηγούν στην περιστολή ή κατάργηση του δικαιώματος της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η επίθεση γίνεται μέσω της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και φυσικά της κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ εργασίας συνιστούν τη ραχοκοκκαλιά του συνδικαλιστικού κινήματος και η κατάργησή τους αναιρεί έναν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι εργαζόμενοι συσπειρώνονται στα σωματεία και τις ομοσπονδίες.

Η επίθεση κατά των συνδικάτων είναι πολύμορφη. Αλλού εκδηλώνεται με νόμους και κυβερνητικές αποφάσεις που χτυπούν ευθέως το δικαίωμα του συνδικαλισμού. Οπως στις ΗΠΑ, όπου σε πολλές Πολιτείες προωθούνται αυτή την περίοδο νόμοι με τους οποίους καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις μιας και θεωρούνται υπεύθυνες για το υψηλό «κόστος εργασίας». Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Ουινσκόνσιν, όπου επί εβδομάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν περικυκλώσει το τοπικό Κογκρέσο για να αποτρέψουν την ψήφιση ενός νόμου με τον οποίο ο κυβερνήτης της Πολιτείας επιδιώκει την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στο δημόσιο τομέα, ενώ με σειρά άλλων μέτρων οδηγεί στην οικονομική ασφυξία τα συνδικάτα.

ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ, όπως στην Ελλάδα, η κατάργηση των συμβάσεων επιδιώκεται με σειρά νόμων και αποφάσεων για την (επί της ουσίας) κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και στη συνέχεια των κλαδικών συμβάσεων. Ετσι, φθάνοντας στο επίπεδο των συμβάσεων κατά επιχείρηση οι εργοδότες αποκτούν σημαντικό προνόμιο, αφού οι εργαζόμενοι είναι περισσότερο ευάλωτοι στις κάθε είδους πιέσεις και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός πιο εύκολα να κάνει τη δουλειά του. Στην πιο προωθημένη της μορφή αυτή η επίθεση περιλαμβάνει την καθιέρωση των ατομικών συμβάσεων, το βασίλειο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Υπάρχουν όμως και άλλες μορφές σ' αυτή την επιχείρηση κατά των συνδικάτων, οι οποίες οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ την περασμένη Τετάρτη η υπογραφή ενός «εργασιακού κώδικα», ο οποίος συντάχθηκε σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, βάσει του οποίου οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα πρέπει να περιέχουν κριτήρια επιδόσεων και σχήματα αξιολόγησης των εργαζομένων. Κάτι τέτοιο εκτιμάται ότι θα καταστήσει ευκολότερη την απόλυση εργαζομένων από τους Ρουμάνους εργοδότες.

Ο «κώδικας» προβλέπει ακόμη την κατάργηση της προστασίας των συνδικαλιστικών στελεχών απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, αφού δίνει στα αφεντικά το δικαίωμα για απολύσεις μελών διοίκησης συνδικάτων με το πρόσχημα της «μη εκπλήρωσης των στόχων εργασίας τους».

Προφανώς, έτσι διευκολύνεται η πολιτική της ρουμανικής κυβέρνησης για τη «διάσωση» της οικονομίας, που έχει οδηγήσει στη δραστική μείωση των μισθών, το πάγωμα των συντάξεων και απολύσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στο δημόσιο τομέα.