ΤΟ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟ «ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΑ»: «Μια χώρα θα έπρεπε να οργανώνει ορθολογικά τις δημόσιες δαπάνες της είτε τελεί σε κατάσταση πτώχευσης είτε όχι. Το κάναμε; Δεν το κάναμε. Μας το επιβάλλουν πλέον οι περιστάσεις. Δεν τρέφω αυταπάτες ότι τέτοια ζητήματα μπορούν να συζητηθούν ψύχραιμα στην τρέχουσα συγκυρία. Θα ήλπιζα, όμως, ότι αυτή ακριβώς η συγκυρία θα επέβαλλε σε όσες πολιτικές δυνάμεις κόπτονται πραγματικά για το καλό του τόπου να προχωρήσουν σε έναν συντεταγμένο δημόσιο διάλογο που θα υπερβαίνει τα αφοριστικά "ναι!" και τα αφοριστικά "όχι!". Να δούμε τι θέλουμε, τι μπορούμε και πού πάμε. Πολύ φοβούμαι, όμως, πως ούτε αυτό πρόκειται να γίνει. Εκτός κι αν η συγκυρία αποδειχτεί τελικά ακόμη πιο δραματική...» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

Ο «ΗΡΩΙΣΜΟΣ» ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ: «Το μοιραίο επήλθε. Το επικρατήσαν επί σχεδόν μια τριακονταετία οικονομικό μοντέλο κατέρρευσε (...) η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή (...) ο ελληνικός λαός θα υποχρεωθούν σε μακροχρόνιες θυσίες, έναντι μιας ασφαλέστερης πορείας στον διεθνή στίβο, αλλά συγκρουσιακής στο εσωτερικό. Και στη δεύτερη περίπτωση (...) το πρώτο σοκ θα είναι μέγα και οι μετέπειτα θυσίες μακρές και ίσως οδυνηρές (...) Με άλλα λόγια μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα (...) η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Παπανδρέου δεν μπορούν να έχουν επιφυλάξεις, ούτε αναστολές. Αντιθέτως οφείλει να εξαντλήσει αντοχές και δυνατότητες, να πάρει τη μεγάλη απόφαση, να πει όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό και να ηγηθεί προσπάθειας μακράς και επίπονης για τη σωτηρία της χώρας. Ακόμη κι αν γνωρίζει ότι θα θυσιασθεί» (ο Α. Καρακούσης στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ).

Η ΕΝΤΟΛΗ: «Είναι εντελώς ανόητο να αναμένουμε τη "σωτηρία" της χώρας από τη Σύνοδο Κορυφής της 24ης Μαρτίου. Η χώρα για να σωθεί πρέπει η κυβέρνηση να κάνει τη δουλειά της, να προχωρήσει και να υλοποιήσει χωρίς κοροϊδίες τις μεταρρυθμίσεις (...) Η ώρα των κρίσιμων αποφάσεων έχει φτάσει» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΟΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ: «Το ζητούμενο, εν προκειμένω, είναι τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν, έτσι ώστε οι δυνάμεις Ασφαλείας να είναι σε θέση να επιτελούν αποτελεσματικότερα την αποστολή τους (...) οι όποιες αποφάσεις θα πρέπει να ληφθούν με δεδομένο ότι, δυστυχώς, το αύριο προδιαγράφεται χειρότερο από το σήμερα. Οσο η οικονομική κρίση θα περιθωριοποιεί όλο και περισσότερους τόσο η εγκληματικότητα θα προσλαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις, η ανασφάλεια των πολιτών θα μεγαλώνει και το έργο των διωκτικών αρχών θ' αποδεικνύεται ασύγκριτα πιο δύσκολο και επικίνδυνο» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).