Ο 18χρονος Σίλβιου, που πέρασε τα τελευταία τέσσερα χρόνια σε φυλακή ανηλίκων, πρόκειται να αποφυλακισθεί σε πέντε μέρες, όταν μαθαίνει ότι η μητέρα του, που ζει για χρόνια, χωρίς να δίνει σημεία ζωής, κάπου στην Ιταλία, βρίσκεται για λίγο στη Ρουμανία, σκοπεύει όμως να επιστρέψει στην Ιταλία παίρνοντας μαζί της τον μικρό της γιο. Μικρός, δοκίμασε κι ο Σίλβιου μαζί της, τη δύσκολη κι άχαρη ζωή των παράνομων, κυνηγημένων μεταναστών στον ιταλικό παράδεισο, χρόνια που θεωρεί αιτία της κακοδαιμονίας του. Το μόνο που τον απασχολεί πια είναι να εμποδίσει την αναπαραγωγή του ίδιου μοντέλου. Κι επειδή ο θεατής γνωρίζει ότι ο Σίλβιου μεγάλωσε τον μικρό του αδελφό σαν γονιός, αντιλαμβάνεται την πίκρα και την απελπισία που διαγράφεται στο βλέμμα του, στη χαρακιά ανάμεσα στα σφιγμένα του φρύδια. Δεν θέλει να χαραμιστεί και η ζωή του μικρού, όπως η δική του. Εξ ου και το ενστικτώδες ξέσπασμά του που οδηγεί στο δράμα με τους ομήρους και τη μοναδική, με άπειρα συναισθήματα, σκηνή με την μητέρα του, τότε που ο Σίλβιου περνάει από την υποταγή στο ξέσπασμα.

Κοινωνικός ρεαλισμός σε φυλακές ανηλίκων, όλα τα υλικά για ένα ωμό δράμα, σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν καψώνια, πληρωμές με τσιγάρα, λεκτικές προκλήσεις και απογοήτευση που οδηγεί σε απελπισμένη βία. Ολη η βρωμερή, θλιβερή και ρουτινιάρικη ζωή της φυλακής χωράει σε ένα επαναλαμβανόμενο γεύμα, όπου οι έγκλειστοι τρώνε υπό το βλέμμα των επιτηρητών και συνοδεία εκκωφαντικής λαϊκής μουσικής που βγαίνει από ένα παλιό ραδιόφωνο. Είναι η μοναδική φορά που το φιλμ ντύνεται με μουσική, κάτι που ρίχνει μια περίεργα επιτηδευμένη νότα στη σκηνή, τη φορτισμένη με φόβο και αγωνία. Αντί, όμως, για την αμερικάνικη λύση με άγονη και βίαιη έκρηξη, εδώ το κέντρο βάρους βρίσκεται στον εσωτερικό αγώνα του ήρωα, στο συναίσθημα της ανθρώπινης αδυναμίας του και της απελπισίας του.

Δυνατός ρεαλισμός στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Φλορίν Σέρμπαν με καταγεγραμμένα υπαινικτικά σχόλια για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που πνίγει τους ανεπιθύμητους στην Ιταλία Ρουμάνους (πολίτες της ΕΕ), όπως και τους Ρουμάνους Ρομά, (πολίτες της ΕΕ) που απελαύνει η Γαλλία κι εκείνος ο απαράδεκτα μεγάλος αριθμός του ρουμάνικου λαού (πολίτες της ΕΕ) που ζει βουτηγμένος στη μαύρη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ο ρεαλισμός φτιάχνει σκηνές που κοιτάζουν μπροστά, όχι μόνο μέσα από τα ασυνήθη πορτρέτα των νεαρών Τσιγγάνων, όσο και μέσα από την αναλαμπή συμπόνιας στο βλέμμα της νεαρής κοινωνικής λειτουργού, η οποία στα μάτια του Σίλβιου αποκτά σημαντικό ρόλο. Αντιπροσωπεύει μια φυσιολογική ζωή με την αγάπη που εκείνος ονειρεύεται. Ομως, η συγκινητική προσπάθεια του Σίλβιου για μια άλλη ζωή πέφτει στο κενό και αποδεικνύεται πρακτικά αδύνατη...

Παίζουν: Γκεόργκε Πιστιρεάνου, Αντα Κοντεέσκου, Κλάρα Βόντα, Λαουρέντιου Μπανέσκου, Μιχάι Κονσταντίν κ.ά.

Παραγωγή: Ρουμανία, Σουηδία (2010).