Ο χρόνος που πέρασε αποτέλεσε για το ΔΗΚΚΙ τη δυσκολότερη χρονιά από την ίδρυση του κόμματος, αφού συνδυάστηκε με την εκλογική αποτυχία του. Στις εκλογές του Απρίλη το ΔΗΚΚΙ δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει το «φράγμα» των τριών ποσοστιαίων μονάδων με αποτέλεσμα να χάσει την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση. Ο τελευταίος μήνας του χρόνου πάντως, βρήκε το ΔΗΚΚΙ να πραγματοποιεί το πρώτο τακτικό συνέδριό του, ένα συνέδριο στο οποίο οι σύνεδροι ανέδειξαν εκ νέου πρόεδρο του κόμματος τον Δ. Τσοβόλα και παράλληλα εξέφρασαν την αναγκαιότητα για μια «νέα αρχή».

Η μείωση του ποσοστού του ΔΗΚΚΙ που συνδυάστηκε με την αποτυχία του κόμματος να εισέλθει για δεύτερη φορά στο Κοινοβούλιο, σκόρπισε απογοήτευση μέσα στις τάξεις των στελεχών και μελών του. Μάλιστα, τους αμέσως επόμενους μήνες μετά τις εκλογές, υπήρξε σκληρή κριτική από μέλη του κόμματος, τόσο προς το πρόσωπο του Δ. Τσοβόλα όσο και προς τα πρόσωπα άλλων κορυφαίων στελεχών του κινήματος. Σύμφωνα με δηλώσεις στελεχών που έγιναν μπροστά αλλά και πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, έκαναν λόγο για «προεδρικές» ευθύνες στην εκλογική αποτυχία. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που σχολιάστηκαν αρνητικά οι προεκλογικές δηλώσεις του Δ. Τσοβόλα, ο οποίος κατά κόρον σε όλη εκείνη την περίοδο έκανε λόγο για μετεκλογική συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ, στην περίπτωση που το δεύτερο δε συγκέντρωνε ικανό ποσοστό για να αναλάβει την εξουσία. Βέβαια, ο Δ. Τσοβόλας, τόσο κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων Τύπου, όσο και των συνεντεύξεων που έδωσε σε πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, υποστήριζε ότι το ΔΗΚΚΙ «θα συνεργαστεί με το άλλο ΠΑΣΟΚ», χωρίς ωστόσο σε καμιά των περιπτώσεων να ξεκαθαρίζει και να αποσαφηνίζει τι ακριβώς εννοούσε...

Πάντως, σ' αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε κάτι που ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να τονίζουν άνθρωποι του ΔΗΚΚΙ, δηλαδή ότι κατά την προεκλογική περίοδο δέχτηκαν «βρώμικη επίθεση από το ΠΑΣΟΚ», με αποτέλεσμα πολλοί υποψήφιοι ψηφοφόροι τους, όπως υποστήριξαν, να «σπάσουν την τελευταία στιγμή».

Στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 1 - 3 του Δεκέμβρη, επισημοποιήθηκε μέσα και από τα κείμενα η ταυτότητα του ΔΗΚΚΙ. Οπως ανέφερε και ο πρόεδρός του, πρόκειται για «πατριωτικό, προοδευτικό, πολιτικό κίνημα των απροστάτευτων πολιτών». Οπως τονίστηκε στο συνέδριο, το ΔΗΚΚΙ φιλοδοξεί να δώσει «μια ρεαλιστική, σύγχρονη και προοδευτική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Μια άλλη οικονομική, κοινωνική και εξωτερική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα στο άμεσο μέλλον».

Βέβαια, παρά τις συγκεκριμένες προτάσεις και την κριτική που ασκεί το ΔΗΚΚΙ και ενώ συνεχίζει να υποστηρίζει ότι η ευρωπαϊκή πολιτική που περιλήφθηκε στη Σύμβαση του Μάαστριχτ και συμπληρώθηκε από τη Σύμβαση του Αμστερνταμ δεν προωθεί την ενωμένη Ευρώπη των λαών και των πολιτών, στην ουσία του θέματος δεν προτείνει μια εναλλακτική λύση, η οποία θα κινείται έξω από τη λογική των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αφού θεωρούν ότι αποτελεί μονόδρομο η υφιστάμενη κατάσταση.

Θετική ήταν πάντως η συμβολή του ΔΗΚΚΙ στη συσπείρωση δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, στον αγώνα κατά του ΝΑΤΟ και των επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών στην ευρύτερη περιοχή και για τις δημοκρατικές ελευθερίες.

Επίσης, στο συγκεκριμένο συνέδριο, κατατέθηκε η πρόταση από τον Δ. Τσοβόλα - και έγινε αποδεχτή από το σώμα - για γενικότερη συνεργασία όλων των «αριστερών και προοδευτικών κομμάτων της χώρας για τη δημιουργία ενός αντινεοφιλελεύθερου, προοδευτικού και πατριωτικού κινήματος», αρχής γενομένης από τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Βεβαίως, ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ επιμένει να θεωρεί «αριστερές» και να εντάσσει στο αντινεοφιλελεύθερο κίνημα δυνάμεις, όπως π.χ. ο Συνασπισμός, που με την όλη πολιτική και στάση τους ρίχνουν νερό στο μύλο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που βιώνει σήμερα ο ελληνικός λαός.