ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΤΟΥΣ: «Πρόσφατα, κυβερνητικοί αξιωματούχοι είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν ανοιχτά με εκπροσώπους μεγάλων εταιρειών στον χώρο της κρουαζιέρας (...) Εκείνο που τους απασχολεί περισσότερο απ' όλα είναι το πόσο συχνά κλείνουν τα λιμάνια από απεργίες, μπλόκα κ.ά. συναφείς ενέργειες (...) Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Προφανώς δεν λύνεται και γι' αυτό θα πληρώνουμε το κόστος μιας μικρής μειοψηφίας που ενίοτε φέρεται με εκβιαστικό τρόπο. Δεν μιλάμε ασφαλώς για τις μεγάλες απεργίες που έχουν να κάνουν με τις αλλαγές στο ασφαλιστικό ή στα εργασιακά. Αυτές συμβαίνουν παντού, και στο Παρίσι και στη Ρώμη. Τα μπλόκα, όμως, στο λιμάνι, το κλείσιμο των αρχαιολογικών χώρων με κάθε ευκαιρία δεν αποτελούν ρουτίνα σε καμιά χώρα (...) Η κοινωνία (...) καταλαβαίνει ότι αυτοί που κλείνουν το λιμάνι κάθε τόσο δεν έχουν τίποτα να χάσουν από τη ζημία των υπολοίπων. Αντιθέτως, προσδοκούν σε πολιτικά και συνδικαλιστικά οφέλη από την αύξηση της ανεργίας. Κάποια στιγμή, όμως, η μεγάλη πλειοψηφία που θέλει την προκοπή και τη δημιουργία, θα πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στη μοναδική μας πραγματική "βιομηχανία" να πάρει τα πάνω της. Δεν είναι δυνατόν η μιζέρια και οι εκβιασμοί ελαχίστων να βάζουν κάθε τόσο τη χώρα σε μια καραντίνα γιατί "έτσι γουστάρουν" κάποιοι» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ: «Οι απανταχού εξολοθρευτές των δημοσίων υπαλλήλων βρήκαν ίσως το πιο κυνικό φερέφωνό τους στο πρόσωπο του Μόρτιμερ Τσούκερμαν. Ο Αμερικανός μεγιστάνας της αγοράς ακινήτων και των μέσων ενημέρωσης δήλωσε πως οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα είναι "η προνομιούχος νέα τάξη, η πραγματική άρχουσα τάξη" που καταδυναστεύει την κοινωνία. Κάλεσε λοιπόν τους συμπατριώτες του να ξεχάσουν τους πάμπλουτους επιχειρηματίες, τη Γουόλ Στριτ, τις διασώσεις των τραπεζιτών, τις φοροαπαλλαγές των πλουσίων, τα ιδιωτικά τους τζετ και τα επιβλητικά μέγαρά τους. Επειδή για όλα τα στραβά της οικονομίας δεν φταίνε αυτοί, αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι με τις υπέρογκες αμοιβές τους και τις παχυλές συντάξεις τους. Το μερίδιο που αποσπούν από το εθνικό εισόδημα, κατέληξε ο Τσούκερμαν, είναι δυσανάλογο με την προσφορά τους. Κάτι μας θυμίζει αυτό. Και θα ήταν μάλλον διασκεδαστικό, αν παρόμοια επιχειρήματα δεν διατυπώνονταν και στην Ευρώπη, από μέσα ενημέρωσης που διαπλέκονται με ανθρώπους του φυράματος του Τσούκερμαν και από πολιτικούς, που καλούν τους εργαζομένους του δημόσιου τομέα να πληρώσουν το κόστος της κρίσης» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).