Προσπαθώντας να ελιχθεί απέναντι στην κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια από τη βάρβαρη πολιτική της και τα σκάνδαλα που δημιουργεί η σύμφυτη στον καπιταλισμό διαπλοκή των αστικών κομμάτων με το κεφάλαιο, η κυβέρνηση παρουσίασε προχτές τις προτάσεις της για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Η συγκυρία που επέλεξε δεν είναι τυχαία. Την ίδια μέρα, δημοσιοποιούνταν η παραγραφή κάθε ποινικής ευθύνης για τους υπουργούς της ΝΔ που εμπλέκονται στο σκάνδαλο Βατοπεδίου. Ακόμα, μόλις χτες δημοσιοποιήθηκαν τα πορίσματα για το σκάνδαλο «Ζήμενς», με τα οποία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιχειρούν συμψηφισμό των πραγματικών τους ευθυνών, ανταλλάσσοντας άσφαιρα πυρά με την αστική Δικαιοσύνη για το ποιος φταίει, που δεν έφτασε «το μαχαίρι στο κόκαλο».

Με βάση τα παραπάνω, είναι φανερός ο υποκριτικός χαρακτήρας της κυβερνητικής πρωτοβουλίας να ανακοινώσει αλλαγές σε ένα νόμο που ευνοεί την ατιμωρησία και περιλαμβάνει απαράδεκτες προστατευτικές ρυθμίσεις για τους υπουργούς που εμπλέκονται σε σκάνδαλα. Η πρόκληση όμως γίνεται διπλή όταν αντιληφθεί κανείς το επιδερμικό και ανούσιο περιεχόμενο των αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση. Ενα παράδειγμα: Από τη μια, προωθεί την εξίσωση του χρόνου παραγραφής των αδικημάτων που βαραίνουν πρώην υπουργούς με όσα ισχύουν για όλους τους άλλους πολίτες, αλλά την ίδια ώρα μένει σε απόλυτη ισχύ η διάταξη του Συντάγματος που λέει ότι η άσκηση ποινικής δίωξης πρέπει να γίνει «μέχρι το τέλος της δεύτερης συνόδου της επόμενης βουλευτικής περιόδου από τη διάπραξη του αδικήματος».

Χωρίς την αλλαγή αυτής της διάταξης, ακόμα και η υιοθέτηση της κοινής παραγραφής είναι «δώρο - άδωρο», γιατί η πιο πάνω ασφυκτική προθεσμία οδηγεί «ντε φάκτο» σε παραγραφή. Το ίδιο ισχύει και με τις άλλες αλλαγές βιτρίνας που προωθεί η κυβέρνηση. Για παράδειγμα, επιβάλλεται ο περιοριστικός όρος της εξόδου από τη χώρα για τα πολιτικά πρόσωπα. Με την ισχύουσα νομοθεσία, απαγορεύεται η βίαιη προσαγωγή, σύλληψη, προσωρινή κράτηση και επιβολή περιοριστικών όρων σε βάρος υπουργών. Δηλαδή, οι τρεις απαγορεύσεις θα συνεχίσουν να ισχύουν και μόνο η τελευταία αίρεται. Αμετάβλητο παραμένει και το νομικό καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο η παραπομπή ενός υπουργού εξαρτάται από την πρόθεση της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας, αφού στη σχετική ψηφοφορία χρειάζεται η απόλυτη πλειοψηφία (151).

Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν πρέπει να πατήσουν την μπανανόφλουδα που τους πετάει η κυβέρνηση, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις εν μέσω οργής για την πολιτική της και τα σκάνδαλα. Τα λαϊκά στρώματα μπορούν τώρα πιο καθαρά να δουν ότι η συνδιαλλαγή ανάμεσα στις επιχειρήσεις και τα αστικά κόμματα είναι σύμφυτη στον καπιταλισμό και αποτελεί θερμοκήπιο σκανδάλων πλήρως προστατευμένο από τους αστικούς νόμους και τη Δικαιοσύνη. Και ταυτόχρονα έχουν όλες τις δυνατότητες να συγκαλύπτουν τις χρηματικές διαπλοκές όπως φάνηκε και από την υπόθεση «Ζήμενς». Ακόμα και αν κάποιος παραπεμφθεί και τιμωρηθεί, αυτό θα γίνει για να δημιουργήσει το σύστημα την εντύπωση ότι μπορεί από μόνο του να αυτοκαθαρίζεται. Πραγματικό κέρδος για το λαό είναι να βγάλει σοβαρά συμπεράσματα από τα υπαρκτά σκάνδαλα. Να απαιτήσει με την πάλη του την τιμωρία των ενόχων, αλλά κυρίως να αποδώσει στην πράξη τις πολιτικές ευθύνες στα κόμματα του κεφαλαίου που υπηρετούν ένα σύστημα σάπιο και άδικο μέχρι το μεδούλι.