Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο κι αν τους άρεσε η καραμέλα, πρέπει να καταλάβουν κάποτε ότι έλιωσε πια. Δε διευκρινίζει ο Αλ. Τσίπρας ποιοι ακριβώς είναι οι «ιστορικοί ηγέτες» «ιστορικών κομμουνιστικών κομμάτων» που έχουν τέτοιες απορίες. Αλλά τι το θετικό προσέφερε στους λαούς και στο κίνημα η «ενότητα της αριστεράς» όπου αυτή επιτεύχθηκε; Ας πούμε στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, όπου η κοινή δράση και η ενότητα έφτασε ως και τη συγκυβέρνηση, αποκόμισαν οι λαοί των χωρών αυτών κάποιο όφελος; Μήπως αποκόμισε όφελος ο λαός της Γιουγκοσλαβίας, στον πόλεμο εναντίον της οποίας συμμετείχαν τέτοιες κυβερνήσεις (Ιταλία, Γαλλία);

Μήπως βρέθηκαν οι λαοί αυτών των χωρών καλύτερα προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν την κρίση και τις συνέπειές της; Εγινε ακριβώς το αντίθετο. Μετράνε απώλειες κατακτήσεων, πολλές από τις οποίες συνυπέγραψε η λεγόμενη «ανανεωμένη» ή «σύγχρονη» «αριστερά» με το αιτιολογικό του μικρότερου κακού, είτε από τη θέση της συγκυβέρνησης, είτε από αυτήν της συνδιαχειρίστριας δύναμης στα συνδικάτα. Αλλωστε, και ο ΣΥΝ συντάσσεται σε πολλά συνδικάτα με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό κόντρα στο ΠΑΜΕ, όπως στο Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά αλλά και σε άλλες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, ενώ στον «Παπαστράτο» οι δυνάμεις του υπέγραψαν επιχειρησιακή σύμβαση με τους όρους της εργοδοσίας, υπονομεύοντας μισθούς και δικαιώματα.

Το πρόσφατο παράδειγμα στη FIAT, όπου τα συνδικάτα υπέγραψαν συμφωνία με την εργοδοσία για κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας, αφού με τη νέα σύμβαση η εταιρεία θα μπορεί να ζητά έκτακτες ώρες δουλειάς, μέχρι και 120 υπερωρίες το χρόνο και θα μπορεί να επιβάλλει 10ωρες βάρδιες ή και παραπάνω ώρες για ένα χρονικό διάστημα και για άλλο να μειώνει το ωράριο, αναγκάζοντας τους εργάτες να δουλεύουν εξαντλητικά σε περιόδους αιχμής χωρίς πληρωμή (απλήρωτη δουλειά, δηλαδή), με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται και για την υγεία τους. Συμφώνησαν σε περικοπές στις μέρες αναρρωτικής άδειας, αλλά και μείωση των αποδοχών λόγω αναρρωτικής άδειας και απαγόρευση της απεργίας ως μέσο διαπραγμάτευσης. Εκεί κατάντησε το κίνημα η «ανανέωση» και ο «εκσυγχρονισμός» των κομμουνιστών της Ιταλίας, αφόπλισε την εργατική τάξη από τη δυνατότητα να διεξάγει τη δική της πάλη ενάντια στην εργοδοσία σπρώχνοντάς την στα παζάρια με το κεφάλαιο για το πόσα θα χάσει. Αυτούς έχει ως πρότυπο ο ΣΥΝ. Αυτήν την ενότητα θέλουν.

Ακόμη, η κοινή δράση στη βάση προτάσεων όπως η έκδοση ευρωομολόγου, η ανάπτυξη, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους κ.ά. σε τι ακριβώς θα ωφελήσουν τον ελληνικό λαό; Αλήθεια, για το λαό κόπτονται και εκείνα τα τμήματα του κεφαλαίου που ζητούν τα ίδια πράγματα; Ποιο το όφελος για τους εργάτες, αν δανείζεται φθηνότερα η πλουτοκρατία, αν δει τα κέρδη της να εκτοξεύονται απ' την ανάπτυξη, την οποία θα πληρώσει ο λαός όπως πληρώνει και την κρίση της; Μήπως η κρατικοποίηση μερικών τραπεζών θα τις κάνει κοινωνικές; Αυταπάτες οι ισχυρισμοί ότι στο κεφάλαιο μπορούν να τεθούν όροι να μοιράζεται τα κέρδη του με τους εργάτες.

Αυτή η κοινή δράση είναι πυξίδα αποπροσανατολισμού της εργατικής τάξης και του λαού, απομάκρυνσής τους απ' την μόνη επωφελή για τους ίδιους κοινή δράση που σήμερα είναι επιβεβλημένη για τη συγκρότηση της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας, ανάμεσα στην εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικροπαραγωγούς, τη φτωχή αγροτιά και που θα εκφράζεται μέσα από την οργάνωση της κοινής αντιμονοπωλιακής πάλης. Μια συμμαχία που θα προωθεί συγχρόνως αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του λαού, που θα οργανώνει την άμυνά του στην επίθεση που δέχεται, που θα προετοιμάσει την πάλη του λαού για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στη χώρα μας, κόντρα στον ευρωμονόδρομο που έχει σημαία του ο ΣΥΝ. Αυτή η πάλη έχει στόχο την αποδέσμευση από την ΕΕ των μονοπωλίων με τη λαϊκή εξουσία, ως τη μόνη φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο.