Τα πανάρχαια φύτρα της αρχαιότητας, βαθιά ριζωμένα στην ελληνική γη, ζουν και τροφοδοτούν εσαεί την έμπνευση των πνευματικών δημιουργών. Εμπλεη η Μαργαρίτα Λυμπεράκη από την αρχαία παράδοση για τα «Λήμνια Κακά», που διαδραματίστηκαν στο ομώνυμο νησί του Αιγαίου, «μεταφέρθηκε» αιώνες πίσω και μετείχε στα δρώμενα ενός μητριαρχικού «σπέρματος», που είχε ξεμείνει ως μυστηριακή τελετή.

Πολύ καιρό τη βασάνισε το θέμα. Ο μύθος γνωστός, η δολοφονία όλων των ανδρών από τις Λημνιές. Ο τόπος όμως; Περιδιάβασε στο Etretat της Βρετάνης, στην Υδρα, που τη γέμισαν με αρκετές ιδέες. Οχι όμως και με την ώθηση, για να δημιουργήσει. Ωσπου έφτασε στη Λήμνο, στο χωριό Ανδροφόνι (πόσο η μνήμη επιζεί μέσα στον απέραντο χρόνο). Διάχυτη παντού μυρωδιά θειαφιού. Ολος ο χώρος αναδύνει μια ιδιάζουσα οσμή: «Σ' αυτόν τον τόπο του εγκλήματος πρέπει να νικήσω την αντίσταση του κειμένου, ν' αντιμετωπίσω επιτέλους... "Τα Λήμνια κακά". Τη μανία των γυναικών, την τελετή καθαρμού σε δύο χρόνους, το πένθος και τη χαρά». Αυτό ήταν το έναυσμα: «Την επομένη το πρωί άρχισα να γράφω το κείμενο. Ενιωθα τώρα τον παλμό του έργου, την ανάσα του, τη μυρωδιά του, που ήταν η μυρουδιά της Λήμνου».

Ετσι γράφτηκε το θεατρικό της: «Γυναίκες και Αντρες - "Λήμνια Κακά"», με την υποβλητικότητα του χώρου και την εσωτερική προετοιμασία, που είχε ήδη εκφραστεί σε δύο τετράδια - σημειώσεις. Το παιχνίδι της ζωής σ' όλη την τραγικότητά του. Δημιουργού το ζευγάρι: Γυναίκα - Αντρας, στο νερό πάθος, που τους διαιωνίζει: «η αιώνια διαμάχη ανάμεσα στα δύο φύλα, τον πόλεμο που είναι ο έρωτας, ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα».

Δραματικότητα, μυσταγωγία κι έντονο μυητικό περιβάλλον. Μορφές κομμένες μέσα σε ζοφερό σκοτάδι και καταγαστικό φως. Συναισθήματα έντονα βγαλμένα από κραυγές του πάθους. Τραγικότητα ως το λυτρωτικό καθαρμό. (Εκδόσεις «Νέα Σύνορα - Α.Α. Λιβάνη»).