Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει τη δική του μοναδική «ηθική». Μοιάζει με το πολύ γνωστό ένστικτο του καρχαρία, που τον τραβάει το αίμα και δε βλέπει τίποτα μπροστά του, παρά μόνο να φτάσει στο στόχο. Κάπως έτσι, εκείνοι που κινούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και όλοι οι άλλοι που σύρονται «είτε από τη μύτη», είτε από το γνωστό «τραβάτε με και ας κλαίω...», είτε και από τους δύο τρόπους μαζί, δεν υπολογίζουν τίποτα μπροστά τους, παρά μόνον την οριστική «νίκη».

Ακόμα σωστότερα, αν μπαίνει κάποιος λογαριασμός, είναι «τι χρειάζομαι για να πετύχω;». Οχι για να βάλει φρένο στην αλόγιστη - ασύδοτη χρήση των μέσων, αλλά, το αντίθετο, για να τα ενεργοποιήσει έτσι που να υπερέχει του αντιπάλου.

Είναι τόσα πολλά τα τέτοια εγκλήματα που συνεχίζουν να γίνονται καθημερινά (π.χ. εμπάργκο και βομβαρδισμοί στο Ιράκ), που μια ολόκληρη γενιά υποχρεώνεται ίσως καθυστερημένα να «ωριμάσει πολεμικά» και να περιμένει όλα τα χειρότερα από τον ιμπεριαλισμό, όταν δε συναντά τη λαϊκή αντίσταση.

Κανένα άλλοθι, τόσο για εκείνους που στόχευαν και πατούσαν τα κουμπιά της καταστροφής, όσο και γι' αυτούς που τους «κρατούσαν το χέρι...» την ώρα της σφαγής. Κανένα άλλοθι, ούτε για τώρα, που, μαζί με τους μαζικούς δολοφόνους, πατάνε πάνω στα ερείπια που δημιούργησαν και ονειρεύονται «διεισδύσεις» - κόκαλα από την ιμπεριαλιστική μοιρασιά. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να ξεκουμπιστούν οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις κατοχής από την περιοχή των Βαλκανίων.