Η «Θεατρική Σκηνή» (30 χρόνια παρουσίας και προσφοράς) του Αντ. Αντωνίου παρουσιάζει κατά την τρέχουσα θεατρική περίοδο την παράσταση «Ωχ, τα νεφρά μου» του πεζογράφου και δραματουργού Μπάμπη Τσικληρόπουλου.

Ο τίτλος του έργου επικεντρώνει το ενδιαφέρον μας ευθέως στο φόβο και στον πόνο για τα νεφρά μας, που προέρχεται όμως - όπως θα διαπιστωθεί στην παράσταση - όχι από οργανική πάθηση, αλλά από το αδηφάγο κέρδος των εμπόρων νεφρών στον καπιταλισμό, που παράγει και εκτρέφει τέτοιου είδους και άλλες οικονομικές δραστηριότητες.

Δυο μοναχικοί άνθρωποι, ο Μητσάρας (Αντώνης Αντωνίου) και ο Μπούλης (Τάκης Βαμβακίδης) ρακοσυλλέκτες, φίλοι μεταξύ τους, συγκατοικούν σ' ένα φτωχό κρύο διαμέρισμα. Αν και εξαθλιωμένοι κοινωνικά και οικονομικά, διατηρούν την ανθρωπιά τους και συνεχίζουν να κάνουν όνειρα. Αυτούς τους «ευάλωτους», όπως νόμιζε, τύπους, διάλεξε ο «εισβολέας» στο σπίτι τους απρόσκλητος έμπορος νεφρών «Κύριος Νεφράς» (Ηλίας Κατέβας) (όπως τον αποκαλούσαν στη συνέχεια), για να τους εξαγοράσει... Ο Μητσάρας παρ' ολίγο να ενδώσει στην ενδιαφέρουσα οικονομική πρόταση του δήθεν «φιλάνθρωπου», «αλτρουιστή» και «καλού Σαμαρείτη» εμπόρου. Οι δυο φίλοι, αν και φοβήθηκαν, δεν έχασαν το ήθος τους. Ο Μπούλης έπεισε τον Μητσάρα για τις δόλιες προθέσεις του «εισβολέα» και μάλιστα φαίνεται έμμεσα ότι ο ένας φίλος, ο Μητσάρας, τελικά θυσίασε ακόμη και τη ζωή του για τον άλλο και την ευτυχία του.

Βαθιά κοινωνικό και ρεαλιστικό έργο. Ο θεατής συγκινείται με τις αλλεπάλληλες μορφές μιας φιλικής, αδερφικής, ανθρώπινης σχέσης. Εμφανή, βέβαια, είναι και άλλα στοιχεία στο έργο: Η κοινωνική κριτική, η ειρωνεία, η σάτιρα και το μελόδραμα. Το μείγμα κοινωνικού ρεαλισμού, με δραματικά και κωμικά στοιχεία, είναι εκρηκτικό και «διαπερνά» τους θεατές. Το αποτέλεσμα είναι να φύγουν από την παράσταση κοινωνικά προβληματισμένοι.

Η σκηνοθεσία είναι του Αντώνη Αντωνίου και τα σκηνικά - κοστούμια του Νίκου Κασαπάκη και η μουσική του Νίκου Παπακώστα.