Μέσα σε πλαίσια εκτενούς κοινωνικού discours (κλίμα/αντιπαράθεση/συζήτηση) όπου τα πάντα ανάγονται σε φυλετικές αντιθέσεις του τύπου λευκοί/μαύροι, άνδρες/γυναίκες, νέοι/γέροι κλπ. και σε διαπιστώσεις/καταγγελίες της αποδοχής του κοινωνικοπολιτικού status quo που εκφράζονται μέσα από την καταγγελία για έλλειψη δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και για μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις, ο μύθος συντίθεται από τέσσερις διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες που δραματουργικά συνδέονται και στο τέλος καταλήγουν να μαζεύονται και να συρρέουν στην ίδια κοίτη. Η ταινία σφύζει από συγχύσεις, ίντριγκες και δολοπλοκίες. Τέσσερα πανέμορφα κορίτσια - απόγονοι των Αγγέλων του Τσάρλι - καθεμιά με τα δικά του μικρά ή μεγάλα προβλήματα και τη δική του καθημερινότητα, βρίσκονται μπλεγμένες σε δεινά που κλιμακώνονται όσο περνάει η (φιλμική) ώρα λόγω μιας χούφτας διαμαντιών που κλάπηκαν. Τα κλεμμένα διαμάντια καταλήγουν τυχαία και με απίθανο τρόπο στα χέρια τους. Ο μύθος εξαρχής απλώνεται με τρόπο δηλωτικό μιας επικείμενης απογείωσης, βγαίνουν όμως στην επιφάνεια πολλά σημεία άχρηστα, για να μην πούμε ενοχλητικά που άπτονται ακριβώς της ιδέας και αισθητικής του sex and the city. Σαν σύνολο, η ταινία σώζεται με την αυτοειρωνεία, την ενέργεια που αποπνέει, αλλά κυρίως με το ότι δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά...