«Η κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων σημαίνει για τους εργαζόμενους επιστροφή στο μεσαίωνα (...) σημαίνει περισσότερα λουκέτα και μεγαλύτερη ανεργία. Ομως, είναι σε όλους γνωστό ότι οι συλλογικές συμβάσεις εμπίπτουν στο εθνικό δίκαιο και δεν έχει καμιά δικαιοδοσία η τρόικα και το μνημόνιο. Είναι απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης να αποφασίσει τι μέλλον θέλει, τι μέλλον προετοιμάζει για τους εργαζόμενους της χώρας».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρα, ο οποίος μάλλον δεν αγνοεί ότι ένα καπιταλιστικό κράτος, μάλιστα μέλος της ΕΕ, δεσμεύεται σε ένα «δίκαιο», αυτό που διαμορφώνεται με μπούσουλα τις ανάγκες και τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προφανώς και έχει αποφασίσει, προ πολλού, τι μέλλον θέλει για τους εργαζόμενους της χώρας. Από το Μάαστριχτ, τη Λισαβόνα, την «Ευρώπη 2020», σήμερα το μνημόνιο, κρίκοι όλοι της ίδιας αλυσίδας, της στρατηγικής υπέρ των μονοπωλίων που σε ευρωενωσιακό επίπεδο συνομολογείται, ήταν πεντακάθαρο προς τα πού πάνε τα πράγματα σε ό,τι αφορά κεκτημένα εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα. Αλλωστε, ο ΣΥΝ έχει δώσει και δίνει όρκους πίστης στην ΕΕ, και κάνει σαν την απατημένη σύζυγο, τάχα διαπιστώνοντας πως η κυβέρνηση εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική σφάζει τα εργασιακά δικαιώματα. Τι να αποφασίσει λοιπόν τώρα η κυβέρνηση; Τα προαποφασισμένα; Το ζήτημα είναι να αποφασίσει ο λαός να ανακόψει αυτήν την πορεία και να εκτρέψει τις εξελίξεις σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Κι αυτό γίνεται μόνο με οργάνωση και αγώνα, με συμπόρευση με το ΚΚΕ. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού...