Σπάνιας αισθητικής το τελευταίο κεφάλαιο. Ο ύστατος δείπνος ανθρώπων συνειδητά αποφασισμένων να μην εγκαταλείψουν την ιδεολογική τους θέση. Ηχος και εικόνα σε αντίστιξη, ο αγώνας ανάμεσα στον ήχο του ελικόπτερου που πετάει πάνω από το μοναστήρι και τις ψαλμωδίες των μοναχών. Τράβελινγκ στη σειρά με τις νότες της «Λίμνης των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, τα πορτρέτα των μοναχών σε ήρεμη διέγερση, αφού πια υπάρχει μόνο η τελεσίδικη απόφασή. Πρόσωπα που προστιθέμενα φτιάχνουν μια συλλογικότητα αντίστασης. Σαν τους Σπαρτιάτες γιορτάζουν τη ζωή την παραμονή της αναπόφευκτης έσχατης αναμέτρησης... Κι όταν φθάνει η ώρα, περιβεβλημένοι την ασήκωτα βαριά σιωπή παίρνουν τον ανήφορο του μαρτυρίου, μέσα στην ομίχλη και τα χιονισμένα υψώματα, με θλίψη - αλήθεια - για όλα τα ωραία της ζωής που αφήνουν πίσω τους.
Ελεγεία για τα ηθικά διλήμματα, τις επιλογές ζωής του ατόμου σε συνάρτηση με τη συλλογικότητα, λόγος αρθρωμένος με υποδειγματική αξιοπρέπεια και περίτρανη αφηγηματική οικονομία. Εντονη η γοητεία του ασκητικού, του λιτού, της φωτεινής σιωπής, στοιχεία που παραπέμπουν άμεσα στις συνιστώσες της αισθητικής του Καρλ Ντράγιερ. Χωρίς ίχνος θρησκευτικού μυστικισμού. Με γυμνά κοσμικά στοιχεία, χωρίς φιοριτούρες, διάφανα που σπρώχνουν στην επιφάνεια το υποκείμενο, τον άνθρωπο, σαν μονάδα και σύνολο. Ηθοποιοί ο ένας καλύτερος από τον άλλο, άριστοι, μοναδικά εσωτερικές οι ερμηνείες. Στο απόγειο της κρίσης και της υπαρξιακής δοκιμασίας οι χαρακτήρες της μυθοπλασίας, αλλά και της αμιγούς καλλιτεχνικής ωριμότητας. Ο Μικαέλ Λοντάλ (η σπαρακτική του κραυγή στο INDIA SONG ηχεί ακόμη στ' αυτιά) στο ρόλο του Λυκ κι ο Λαμπέρ Ουιλσόν με κρυμμένα - ως τώρα - χαρίσματα θυμίζει στιγμιαία τον Jean Bouise. Και ο Φιλίπ Λοντενμπάκ σε κοντινά πλάνα σπάνιας ευαισθησίας. Τέτοια ερμηνευτικά ύψη κάνουν τη ρεαλιστική σκηνοθεσία του Μποβουά, κάπου, να μοιάζει κατώτερη των περιστάσεων.
Παίζουν: Λαμπέρ Ουιλσόν, Μικαέλ Λοντάλ, Ολιβιέ Ραμπουρντέν, Ολιβιέ Περιέ, Φιλίπ Λοντενμπάκ, Λοΐκ Πισόν, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2010