Η διήμερη επίσκεψη του πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, στο Ισραήλ αποτέλεσε, όπως όλα δείχνουν, το επιστέγασμα της εδραίωσης μιας διμερούς στρατηγικής προσέγγισης και συμμαχίας, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών συνασπισμών, τα θεμέλια της οποίας τέθηκαν εδώ και καιρό. Τα δείγματα αυτής της σύσφιξης σχέσεων ήταν εμφανή την εποχή που ο Γ. Παπανδρέου ήταν υπουργός Εξωτερικών και επισκεπτόμενος τα παλαιστινιακά εδάφη, το 2002, εν μέσω της κλιμάκωσης αιματηρών ισραηλινών επιθέσεων ενάντια στους Παλαιστινίους συνιστούσε «αυτοσυγκράτηση εκατέρωθεν».

Την ίδια γραμμή πλεύσης ακολούθησε και η κυβέρνηση Καραμανλή, της οποίας η υπουργός Εξωτερικών, Ντ. Μπακογιάννη, συναινούσε, διά της απουσίας σαφούς καταδίκης, στην αιματηρή ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο, το 2006, και στην περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την περιοχή, διά της παρουσίας ελληνικού πολεμικού πλοίου, στις περιπολίες στις λιβανικές ακτές, υπό το μανδύα της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ. Η κ. Μπακογιάννη, πάλι, αρκέστηκε σε ψελλίσματα περί «αναγκαιότητας τερματισμού της βίας» και κατά τη διάρκεια της πολύνεκρης ισραηλινής επιχείρησης στη Λωρίδα της Γάζας, στις αρχές του 2009.

Ακολούθησαν οι πρώτες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις στο Αιγαίο, που ...όλως τυχαίως έμοιαζαν με προσομοίωση επίθεσης στο Ιράν, και άνοιξαν για τα καλά την πόρτα της διατύπωσης περαιτέρω αξιώσεων, εκ μέρους του Ισραήλ, για συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Ακολούθησαν νέες ασκήσεις σε Αιγαίο και Ιόνιο, που διεκόπησαν με αφορμή την αιματηρή ισραηλινή επίθεση στη νηοπομπή βοήθειας στις 31 του Μάη, μόνο για να επαναληφθούν και να ολοκληρωθούν λίγες μόλις μέρες πριν την τωρινή επίσκεψη Παπανδρέου. Την πρώτη, όπως φρόντισε και ο ίδιος πολλάκις να επισημάνει, Ελληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ από το 1993, οπότε και επισήμως συνάφθηκαν σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Το βέβαιο είναι ότι η συγκεκριμένη επίσκεψη δεν αποτέλεσε την πρώτη φορά που εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης απέφυγε μεθοδικά να καταδικάσει την ισραηλινή κλιμακούμενη επιθετικότητα στην περιοχή, και ειδικότερα την κατοχή σε όλες της τις εκφάνσεις, από τους εποικισμούς και τις κατεδαφίσεις σπιτιών, μέχρι τον γενοκτόνο αποκλεισμό της Γάζας. Δεν αποτέλεσε, επίσης, την πρώτη φορά που η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε το «βρώμικο ρόλο» να ασκήσει πιέσεις προς τους Παλαιστινίους στο όνομα μιας γενικόλογης και ασαφούς ειρήνης, προκειμένου ν' αποδεχθούν τους όρους που η ισραηλινή πλευρά και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί της θέτουν. Αυτά, φυσικά, πίσω από την «καραμέλα» των παραδοσιακά «καλών αραβο-ελληνικών σχέσεων» και την «αναγκαιότητα» ειρήνης.

Οι επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα τη διήμερη αυτή επίσκεψη, δεν μπορεί παρά να ενταχθούν στο γενικότερο πλαίσιο της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη όλους τους τελευταίους μήνες στη λεγόμενη ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Δεν μπορεί κανείς να μη τα συνδυάσει με την αυξανόμενη ένταση στις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις, με την Αγκυρα να διεκδικεί άμεσα ενεργότερο περιφερειακό ρόλο φιλοδοξώντας να πλασαριστεί ως πρότυπο ενός κοσμικού μουσουλμανικού κράτους και ως γέφυρα επικοινωνίας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με τον μουσουλμανικό - αραβικό κόσμο. Εμμεσα οι κινήσεις της καθώς και η ένταση με τον καλό Ισραηλινό σύμμαχο καλλιεργούν το έδαφος για μια ενδεχόμενη «παρέμβαση» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπό το πρόσχημα της αναγκαιότητας «αποκλιμάκωσης» και με πραγματικό στόχο την εδραίωση της παρουσίας του στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, χωρίς αμφισβητήσεις από έτερους ανταγωνιστές.

Και όλα αυτά, με τη σειρά τους, δεν μπορεί να μη συνδυαστούν με τις πρόσφατες τροχιοδεικτικές βολές του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης, ο οποίος, σε μεθοδικά επιλεγμένες αποστροφές του λόγου του, συρρίκνωσε και αποχαρακτήρισε την ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπως αυτή ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο, περιορίζοντάς την μόνο στα αβαθή μέχρι 200 μέτρα βάθος, που αποτελούν μόνο το 15% των διεθνών υδάτων του Αιγαίου, αφήνοντας τα υπόλοιπα στο ράφι με τις «γκρίζες ζώνες». Οι νύξεις Πάγκαλου αποτελούν τρανή απόδειξη ότι η κυβέρνηση όχι μόνο συζητάει στη βάση της αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά ότι έχει αποδεχθεί αυτή την αμφισβήτηση σε μεγάλη έκταση.

Το γεγονός και μόνο ότι ο κ. Παπανδρέου συναίνεσε στην εκτίμηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού ότι «Ελλάδα και Ισραήλ είναι πυλώνες σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο» (την ώρα που οι ισραηλινές ηγεσίες αιματοκυλίζουν την περιοχή) καθώς και ότι, για άλλη μια φορά, έγινε κομιστής των θέσεων ΗΠΑ - ΕΕ - Ισραήλ, δεν μπορεί παρά να πείθει και τον πλέον αφελή ότι η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει ενεργότερη εμπλοκή στους περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα αλλά και συνολικά την ειρήνη, την ασφάλεια και τα δικαιώματα των λαών της περιοχής. Μιας περιοχής που ταλανίζεται, επί μακρόν, από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς λόγω της γεωστρατηγικής και ενεργειακής της σημασίας και έχει γίνει πολλάκις πεδίο δράσης για επίδοξους χωροφύλακες ξένων συμφερόντων. Αυτές τις ανησυχητικές εξελίξεις μόνο οι λαοί, μέσα από την έκφραση αλληλεγγύης, και κυρίως μέσα από τον αντιιμπεριαλιστικό τους αγώνα, μπορούν να τις αποτρέψουν.