Μόλις έκλεισε τα 22, αλλά και νέα δε νιώθει ακριβώς. Κομμάτι μιας γενιάς χτυπημένης από νωρίς, μάλιστα εκεί όπου καθένας πονά αφάνταστα: στη διάθεση τού να δουλέψει, στην ορμή τού να βγάλει ό,τι έμαθε στο σχολείο, στη σχολή, στην όρεξη τού να προσφέρει, να ολοκληρωθεί ως ύπαρξη. Βασανισμένη πρόωρα από αυτήν την αγωνία, που ολοένα μεγαλώνει κρύβοντας τη θέα σε καθετί ωραίο. Την αγωνία τού πού να πάει, ποιος θα την πάρει για δουλειά, πότε θα κάνει απόσβεση όσων ξόδεψαν οι δικοί της για να τη σπουδάσουν. Το «για πόσα» και το «πώς» έπαψε να την απασχολεί. Κακώς; Κάκιστα. Αλλά στην εποχή της γενικευμένης φτώχειας, «επιστημονικά» θαρρείς διαμοιρασμένης στα πλατιά λαϊκά στρώματα, παραδόθηκε. Η ψυχική ταλαιπωρία έριξε το ηθικό, νίκησε και το μυαλό. Απάντησή της, «όσα - όσα» κι «όπως - όπως».

Στήθηκε στον υπολογιστή και πληκτρολόγησε τρεις και τέσσερις φορές το κείμενο. Το έλεγξε, το άλλαξε, το ξανακοίταξε. Το προώθησε όπου μπορούσε ως μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, κοτσάροντάς του τον τίτλο «Πρόταση για συνεργασία». Βαρύγδουπος. Το καταλάβαινε και η ίδια. Τι πρόταση να κάνεις όταν σε κατάντησαν (και με δική σου ευθύνη εφόσον δεν τους αντιμάχεσαι) να τους παρακαλάς; Τι συνεργασία είναι αυτή όπου οι όροι μπαίνουν μόνο απ' το αφεντικό και όλοι σε βάρος σου; Στο κείμενο πάνω - πάνω έγραψε την ημερομηνία γέννησης, κάποια μέρα του 1988, άρα ανθεκτική στο ξεζούμισμα. Εγραψε τα προσωπικά της, «άγαμη», άρα δίχως υποχρεώσεις. Κατόπιν αράδιασε τίτλους. Απόφοιτη εδώ, μεταπτυχιακό εκεί, δύο ξένες γλώσσες άπταιστα. Ως προηγούμενη «επαγγελματική εμπειρία», σημείωσε αναλυτικά την «πρακτική» της σε τέσσερις διαφορετικές επιχειρήσεις, από Οκτώβρη 2006 έως Γενάρη 2010. Τριάμισι χρόνια εκμετάλλευσης, τάχα ότι μάθαινε, ενώ ουσιαστικά έβγαζε όλη τους τη λάντζα. Οι «πονηρίδηδες» της έδωσαν τουλάχιστον κάτι «συστάσεις», «διαθέσιμες εφόσον ζητηθούν».

Και πάλι ήσυχη δεν έμεινε. Τρωγόταν πως ούτε αυτή τη φορά θα της απαντήσει κανείς. Το ένιωθε, αυτό που μηχανισμοί του μεγάλου κεφαλαίου (ΕΕ, ΟΑΣΑ κ.λπ.) το λένε πλέον ανοιχτά στα κείμενά τους, τις «έρευνες» που δημοσιεύουν και τα «συμπεράσματά» τους, βάσει των οποίων οι κατά τόπους κυβερνήσεις σπεύδουν να διαμορφώσουν το εργατικό νομικό πλαίσιο. Οτι οι νέες γενιές πια στην Ευρώπη χαρακτηρίζονται από «overqualification». Οτι έχουν περισσότερα προσόντα από ό,τι «χρειάζεται» και προς τούτο πρέπει να κάνουν «διαχείριση των προσδοκιών» τους, κομμάτι κι αυτό της «ευελφάλειας» που μας πλασαρίστηκε τα προηγούμενα χρόνια.

Πρώτα, έστησαν ένα περιβάλλον όπου η λαϊκή οικογένεια χρυσοπληρώνει φροντιστήρια και ιδιωτικά εκπαιδευτήρια σε αναζήτηση προσόντων, κι ύστερα ορίζουν στα παιδιά της να μην περιμένουν και πολλά. Να είναι ευέλικτα και προσαρμόσιμα, δεκτικά στο ξεροκόμματο που θα τους πετάξουν, προσκυνημένα, και πάντα ως συνεργάτες (ούτε εργάτες, ούτε υπάλληλοι, προκειμένου να χάνεται η ουσία της ταξικής αντίθεσης κι αντιπαράθεσης). Τάχα ίδιο το συμφέρον για λογίστρια και βιομήχανο, πωλήτρια και μεγαλέμπορο, μηχανικό και εφοπλιστή. Αγνωστο αν κατεβαίνει στη σημερινή απεργία ή κλεισμένη στο καμαράκι της πληκτρολογεί ματαίως στον υπολογιστή. Το μόνο σίγουρο ότι κι αυτή και η γενιά της όλη συμφέρον έχουν να είναι εδώ, κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ.