Καθόλου τυχαία, πολλές από αυτές τις «διαφοροποιήσεις» αφορούν στο συνδικαλιστικό κίνημα και την τοπική αυτοδιοίκηση. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η όποια αποστασιοποίηση δε συνοδεύεται και με αυτόβουλη αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ. Τα δυσαρεστημένα στελέχη, δηλαδή, εμφανίζονται να διαφωνούν με πλευρές της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζοντάς τες σαν επιλογή της ηγεσίας του, χωρίς όμως να έρχονται σε ρήξη με την κεντρική πολιτική γραμμή, που είναι ταξική και βαθιά αντιλαϊκή. Με άλλα λόγια, τα ίδια στελέχη που έδωσαν μάχη για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές με το αντιλαϊκό του πρόγραμμα, εμφανίζονται σήμερα να διαφοροποιούνται από μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, τα οποία όμως αποτελούν κομμάτι της εφαρμογής του αντιλαϊκού προγράμματος που οι ίδιοι στήριξαν προεκλογικά.

Με άλλα λόγια, οι εμφανιζόμενοι σαν «διαφωνούντες» συνεχίζουν να υπερασπίζονται το ΠΑΣΟΚ, προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά που αντικειμενικά δεν έχει σαν κόμμα της αστικής τάξης. Αλλωστε, παρόμοιες παρατηρήσεις για δήθεν διάσταση ανάμεσα στη «φυσιογνωμία» του ΠΑΣΟΚ και τα αντιλαϊκά μέτρα, ακούστηκαν ακόμα και στο Υπουργικό Συμβούλιο, από στελέχη της κυβέρνησης που κατά τα άλλα συνεχίζουν να προωθούν τα βάρβαρα μέτρα που συναποφάσισαν με την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι στη βάση του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται ότι τίποτα δεν τους ενώνει με την πολιτική του κόμματός τους, τις συνέπειες της οποίας δέχονται και αυτοί, μαζί με όλο το λαό. Αυτές τις δυνάμεις, που βρίσκονται ένα βήμα από το να μπουν θαρρετά στο κίνημα, προσπαθούν να αγκιστρώσουν οι κάθε λογής γιαλαντζί διαφωνούντες, που με βαρύγδουπες ανακοινώσεις καμώνονται τους μετά Χριστόν προφήτες και δηλώνουν πως παλεύουν για ένα «φιλολαϊκό» ΠΑΣΟΚ. Ο λαός να τους γυρίσει την πλάτη. Εχει κάθε συμφέρον να συναντηθεί στους δρόμους με το ταξικό κίνημα, να διορθώσει την ψήφο του, να τιμωρήσει πολιτικά όσους στήνουν στον τοίχο τα δικαιώματά του.