Η σφαγή είναι «ένα το κρατούμενο», μόνιμο στοιχείο της δράσης του κράτους του Ισραήλ (χτες σκότωσαν κι άλλους αμάχους, στη στεριά αυτή τη φορά).

Το σχετικά νέο είναι πως διάφορες αναλύσεις στον αστικό Τύπο, σαν έτοιμες από καιρό - εξαιρετικά γρήγορα - προσπέρασαν γρήγορα το αίμα και προσπάθησαν ήδη να δείξουν (ανάλογα με τις πηγές στις οποίες αναφέρονται) τα γεωπολιτικά συμφέροντα που συγκρούονται στην περιοχή.

Από τη σκοπιά τους διάφοροι αρθρογράφοι προϊδεάζουν - αν δεν το λένε και ανοιχτά ορισμένοι - για τον πόλεμο μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που μαίνεται στην περιοχή και στα πλαίσια του οποίου φαίνεται πως αυτή ή η άλλη κρατική δύναμη αποκτά διαφορετικό ρόλο.

Σε μια τέτοια πραγματικότητα το να καταδικάσεις τη σφαγή είναι το εύκολο. Το κάνει ως και ο Μανδραβέλης, που αν δεν υπήρχαν οι νεκροί - καταλυτική πραγματικότητα - θα είχε να παρουσιάσει τριάντα επιχειρήματα για το «δικαίωμα ενός κράτους να υπερασπίσει τη νομιμότητά του απέναντι στους τρομοκράτες». Αλλοι συσχετισμοί επιβάλλουν και σ' αυτόν άλλη στάση.

Να δείξεις, όμως, τον ένοχο, με όρους ταξικής ανάλυσης, είναι πιο ζόρικο. Προϋποθέτει να βλέπεις την οικονομία πίσω από τις λέξεις, στο προκείμενο πίσω και από τα ονόματα των κρατών που παρελαύνουν.

Θα περάσει καιρός, πολύς καιρός, για να γίνουν ορατά τα ακριβή συμφέροντα που κίνησαν τα νήματα. Προς το παρόν ας ανασύρουμε το ντοσιέ με τις σημειώσεις για τα σχέδια που έχουν γίνει γνωστά για την περίφημη «Ευρεία Μέση Ανατολή». Και ας κοιτάξουμε ξανά προσεκτικά ποια είναι η οικονομική βάση της αντιπαράθεσης, ποιες κρατικές οντότητες αντιστοιχούν σε ποια συμφέροντα, ποιοι στρατοί εκπαιδεύονται για ποιο κράτος. Και ειδικά σ' ό,τι αφορά στα δικά μας ας μην προσπεράσουμε το γεγονός ότι την ώρα της σφαγής ήταν σε εξέλιξη η κοινή ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική άσκηση. Η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι παρατηρητής, είναι συμμέτοχος στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι στην περιοχή, και στο φονικό κατά συνέπεια.

Οσο το επέτρεπε η στιγμή ο χτεσινός «Ριζοσπάστης» από την πρώτη σελίδα - με αφορμή το νέο φονικό - σημείωσε: «Σηματοδοτεί κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, όχι μόνο κατά του παλαιστινιακού λαού αλλά και κατά των λαών της περιοχής, στηρίζεται, πριμοδοτείται από ΗΠΑ - ΕΕ. Το ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει πως ιδιαίτερα στις συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, με δεδομένη την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η ολοένα αυξανόμενη συμμετοχή της κυβέρνησης στη δίνη αυτών των ανταγωνισμών μόνο νέα μεγαλύτερα δεινά επιφέρει στο λαό. Το ΚΚΕ, με αφορμή το ταξίδι του Τ. Ερντογάν στην Ελλάδα και τις συμφωνίες με την κυβέρνηση, εκτίμησε πως πρόκειται για μια πολιτική συντονισμένης επέκτασης του πεδίου δράσης μεγάλων οικονομικών ομίλων, για να εκμεταλλευτούν με πιο αποτελεσματικούς όρους όχι μόνο τους λαούς των δύο χωρών, αλλά και τους λαούς στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στη Μαύρη Θάλασσα. Αλλά και εδώ δε θα λείψουν οι περιφερειακοί ανταγωνισμοί».

Ας είμαστε, λοιπόν, υποψιασμένοι και, το κρισιμότερο, ας ενισχύουμε με κάθε τρόπο, σαν μόνιμο στοιχείο της δράσης μας, το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο.

Το σημειώσαμε χτες, ας το επαναλάβουμε: Ο,τι συμβαίνει εκεί είναι άρρηκτα δεμένο με ό,τι συμβαίνει εδώ. Είναι η δράση των μονοπωλίων, ο ανταγωνισμός τους, που καθορίζει - ορίζει ένα πολύπλευρο χτύπημα στα λαϊκά συμφέροντα, είτε αυτά εκφράζονται ως αίτημα για μια πατρίδα, είτε ως ανάγκη υπεράσπισης των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.

Καθώς ο πόλεμος θα αποκτά όλο και πιο άγρια χαρακτηριστικά - έχει προ πολλού περάσει ο καιρός των προειδοποιητικών βολών και η μάχη πλέον δίνεται στα ίδια τα χαρακώματα - καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε.

Για παράδειγμα, δεν μπορεί να βγαίνει ξάφνου σαν απατημένη κορασίς ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και να καταγγέλλει δήθεν τον υπουργό Εργασίας που «δεν κατάλαβε» τι υπέγραφε. Μαζί κυβέρνηση και εργατοπατέρες - η ΓΣΕΕ ήταν πρωταγωνιστής - προσπάθησαν να πείσουν την εργατική τάξη ότι η σωτηρία των καπιταλιστών είναι και σωτηρία των εργατών. Η ΓΣΕΕ έκανε ό,τι μπορούσε να κοιμίσει τους εργάτες κι απλά τώρα που έρχεται η ώρα του λογαριασμού κοιτάει να βγάλει την ουρά της απέξω σπέρνοντας και πάλι αυταπάτες ότι μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, με τον καπιταλισμό όρθιο, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι και καλύτερα.

Οι μάχες που είναι μπροστά θα είναι εξαιρετικά σκληρές. Ο,τι από τη μηχανή του αντίπαλου αφήνεις πίσω σου ανέγγιχτο, θα αποδειχτεί μαχαιριά στην πλάτη. Εχουμε αρκετή πείρα πια για να μην το επιτρέψουμε. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές μέσα από τα έντυπά τους κάνουν καθαρό πως τώρα είναι η ώρα για ολοκληρωτική συντριβή της εργατικής τάξης, για αφαίρεση και των τελευταίων αμυντικών της στηριγμάτων.

Τώρα είναι η ώρα που και το λαϊκό κίνημα πρέπει να σφυρηλατήσει πιο ισχυρή την αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική συμμαχία του για να μπορέσει να παλέψει τον αντίπαλο.