Η Αντέλα ζει σε ένα χωριό στο νότο με τον μικρό της Μιγκελίτο, ονειρεύεται όμως να μετακομίσει στη Μαδρίτη. Στην πρωτεύουσα νοικιάζει ένα δωμάτιο στο διαμέρισμα της Ινές και του Κάρλος και βρίσκει μια δουλειά. Η ζωή κυλά ήσυχα ως την ώρα που το τρομοκρατικό χτύπημα στο αστικό λεωφορείο που επιβαίνει με τον γιο της ανατρέπει ολοκληρωτικά την καινούρια της ισορροπία. Παράλληλα, παρακολουθούμε τη ζωή της Ινές, των δύο αδελφών και της μητέρας της Αντόνια. Συναντιούνται συχνά, παίζουν χαρτιά και συζητάνε για καθημερινά πράγματα, για ψώνια, χρήματα, για τη σημασία της ομορφιάς, για χαρακτήρες κι εγωισμούς. Η δύναμη του φιλμ βρίσκεται σε αυτά ακριβώς τα αποσπάσματα ζωής από την Ισπανία τού σήμερα, μακριά από τα στερεότυπα και την πολύχρωμη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα του Αλμοδόβαρ. Αυτή είναι η άλλη Ισπανία των μισθοσυντήρητων, της λιτότητας και της εργασιακής ανασφάλειας, η Ισπανία που φτάνει ασθμαίνοντας στο τέλος του μήνα. Εν τούτοις, θα μπορούσαν να θεωρηθούν αμφισβητήσιμες οι θεμελιώδεις στιλιστικές επιλογές της ταινίας που θέλουν την κάμερα ακίνητη και το συντριπτικό μέρος των εσωτερικών λήψεων, με τεχνική polyvision. Η τεχνική αυτή συνίσταται στο χωρισμό της cinemascope οθόνης στη μέση, σε δύο ίσα μέρη όπου το κάθε μισό απεικονίζει διαφορετική προοπτική της ίδιας σκηνής, δηλαδή του ίδιου χώρου από διαφορετικές γωνίες, αφηγηματική επιλογή που προτείνει ένα σύστημα αντίληψης διαφορετικό από το συνηθισμένο. Η ίδια τεχνική - polyvision - εφαρμόζεται επίσης ως εναλλακτική της κλασικής λήψης shot reverse shot. Εδώ στο μισό κάδρο απεικονίζεται ο ένας εκ των συνομιλητών «en face», ενώ δίπλα, στο άλλο μισό, απεικονίζεται ο δεύτερος «προφίλ» στους θεατές.