Από την εποχή της εδραίωσης του καπιταλισμού και την πρωτοεμφάνιση των οικονομικών κρίσεων, αρκετές σχολές οικονομολόγων, πρότειναν διάφορα γιατροσόφια για την αντιμετώπισή τους. Το αποτέλεσμα, ήταν ...μηδέν εις το πηλίκον. Οι κυκλικές κρίσεις της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι σύμφυτες με το ίδιο το σύστημα. Αποτελούν το αναπόφευκτο, αλλά ταυτόχρονα και το αναγκαίο, περιοδικό ξέσπασμα των συσσωρευόμενων αντιθέσεων των ίδιων των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Το ίδιο γίνεται με τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα και το χρέος του. Η ανάγκη του συστήματος να στηρίζει την άρχουσα τάξη που λυμαίνεται ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι από τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο, προκαλεί τη δημιουργία των ελλειμμάτων. Η συσσώρευση αυτών δημιουργεί το δημόσιο χρέος, ενώ τα συστήματα αναχρηματοδότησής του οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος ζητά επίλυση, όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Και επειδή αυτό συμβαίνει συχνά, έχουν κάνει και εδώ αισθητή την παρουσία τους, διάφορες σχολές. Αυτό γίνεται και σήμερα. Με αφορμή την οικονομική κρίση, που αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημα, αλλά στο όνομα των ελλειμμάτων και του χρέους, εντείνονται οι αντιπαραθέσεις για τον τρόπο που το σημερινό αστικό κράτος οφείλει να αντιμετωπίσει τα οικονομικά δεδομένα που δημιούργησαν οι πολιτικές στήριξης της πλουτοκρατίας.

Οι συζητήσεις περί την «περιοριστική», ή «επεκτατική - αναπτυξιακή» εκδοχή, δηλαδή γενναία κρατική χρηματοδότηση επενδύσεων, για τη διαχείριση της κρίσης, τις περισσότερες φορές εκπορεύονται από την ομάδα οικονομικών συμφερόντων που υπηρετεί η μία ή η άλλη «σχολή». Πάντως, είτε έτσι, είτε αλλιώς, το πλέον βέβαιο είναι ότι από τον καιρό της εμφάνισης του Κέινς και της θεωρίας του και την όλη αντιπαράθεση για τον τρόπο που οι αστοί πρέπει να διαχειρίζονται φαινόμενα σαν τις «κρίσεις», τα «ελλείμματα», ή το «χρέος», έχουν περάσει 8 δεκαετίες, το σύστημα όμως δεν έχει καταφέρει να βρει κανενός είδους γιατριά. Αντίθετα, κάθε φορά που εμφανίζεται οικονομική κρίση είναι πιο βαθιά, τα ελλείμματα διογκώνονται και το χρέος απειλεί να καταβροχθίσει τους εργαζόμενους και τα εναπομείναντα δικαιώματά τους. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η ...τραμπάλα «κεϊνσιανισμός - νεοφιλελευθερισμός», και στις δυο πλευρές της, επιχειρεί να διαχειριστεί τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, με στόχο τη στήριξη και διαιώνιση του συστήματος.

Τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το χρέος δεν είναι νούμερα και αριθμοί. Είναι το ρεζουμέ κοινωνικών σχέσεων. Εμπεριέχουν ταξικά στοιχεία. Υποδηλώνουν την ύπαρξη ωφελημένων και ζημιωμένων. Στην πραγματικότητα, είναι παράγωγα των ίδιων των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής. Αποτελούν φαινόμενα εμφάνισης των αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος και ταυτόχρονα μορφή εκδήλωσης των καπιταλιστικών σχέσεων στην κοινωνία, ως σχέσεις εκμετάλλευσης και υποταγής των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στο κεφάλαιο.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα κοινωνικά στρώματα - θύματα της πολιτικής στήριξης των κεφαλαιοκρατών δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για το δίδυμο έλλειμμα - χρέος, αλλά δεν τους πέφτει και λόγος για τον τρόπο που η άρχουσα τάξη θα διαχειριστεί την αντιμετώπισή τους. Εκείνο που τους νοιάζει και τους τσουρουφλίζει, είναι ότι ανεξάρτητα από τις διαχειριστικού τύπου αποχρώσεις, όλες οι «σχολές» ομοφωνούν ότι η σωτηρία του κεφαλαίου περνάει μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Αντίπαλος των εργαζομένων είναι το ίδιο το κεφάλαιο, το οποίο καλούμαστε να αντιπαλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Και με τη 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση που βρίσκεται σε εξέλιξη.