Παράξενοι καιροί για «πατριώτες».

Κλαίνε για τα spreads και κάνουν «μόκο» για το Αιγαίο, ενός συστήματος επιπτώσεις και τα δυο.

Πανηγυρίζουν για τους ημιυπαίθριους και καταπίνουν τα διόδια, ενός εργολάβου κέρδος όλα.

Παραδίδουν και τις ασφαλιστικές εισφορές στους καπιταλιστές κι έχουν μετά το θράσος να ζητάνε εθνική ως και λαϊκή ενότητα για να σωθούν ...οι τράπεζες και οι επενδυτές!

Ερμη πατρίδα. Των ανθρώπων που μοχθούν. Να έχουν υποταχθεί όλα σε μια όλο και πιο άγρια αρπαχτή μεταβίβαση: Από τους πολλούς που παράγουν, στους όλο και πιο λίγους που και την ώρα ακόμα που θα σκάνε από τα κέρδη θα ζητάνε κι άλλα.

Ποτέ δεν ήταν δική μας η δική τους πατρίδα. Τούτες τις μέρες, αναδεικνύεται τρανά η διαφορά. Οταν λένε ότι «χάνουν», εννοούν πως βγάζουν λιγότερα απ' όσα υπολόγιζαν. Οταν εσύ χάνεις, χάνεις πραγματικά το ίδιο το δικαίωμα να σηκωθείς όρθιος το επόμενο πρωί.

Και παρ' όλα αυτά, το σύστημα έχει πρόβλημα, κι εδώ και παραπέρα. Ψάχνει να βρει λύση στο πρόβλημα τού πώς να αυξάνονται διαρκώς τα κέρδη, κλαίει δήθεν για την ανεργία, αλλά, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι γραφιάδες του, «κανένα όραμα, καμιά ελπίδα».

Ακριβώς γι' αυτό ζητάνε «εθνική ενότητα» κι άλλες τέτοιες αρλούμπες.

Γιατί πλέον είναι όλο και σε περισσότερους ορατό ότι το σύστημα - έρμαιο των εσωτερικών του αντιθέσεων - κινδυνεύει από τον ίδιο του τον εαυτό. Από το γεγονός ότι για να αυξηθούν κι άλλο τα κέρδη πρέπει να φτάσει η πίεση στο καζάνι τόσο που να σκάσει. Και τότε πάπαλα κέρδη.

Κάπως έτσι οδηγούνται σε παράκρουση διάφοροι αρθρογράφοι. Οι ίδιοι, που έχουν αναπαράγει όλα τα επιχειρήματα για τους Ελληνες που «πίνουν ούζο και δεν δουλεύουν», τώρα εγκαλούν, δήθεν, τις άσπλαχνες αγορές. Και σα να μην ξέρουν τίποτα για όσα και με τη δική τους συμβολή έχουν παραδοθεί ήδη στα μονοπώλια, κλαίνε γιατί θα πουληθούν, λέει, τώρα και τα φιλέτα κοψοχρονιά. Ποιος να το πίστευε ότι έχει τέτοιες παρενέργειες ένα ποτηράκι ούζο...

Ας τους αφήσουμε να πνίξουν τον καημό τους κι ας κάνουμε ακόμα περισσότερο ό,τι περνά απ' το χέρι μας για να σκάσει το καζάνι. Παίρνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα, ώστε η ενέργεια που θα απελευθερωθεί να γίνει ξανά ωφέλιμη γι' αυτούς που βιώνουν άγρια στο κορμί τους την πρέσα.

Εχοντας στο νου ότι το σύστημα γνωρίζει και τις εσωτερικές του αντιθέσεις, αλλά και τον νεκροθάφτη του. Κι αυτό το δεύτερο είναι που προσπαθεί διαρκώς να αποφύγει. Φτάνοντας στο σημείο να προβάλλει ως και μαϊμού - υπερασπιστές του κομμουνισμού, αρκεί οι εργάτες να μη δουν ξανά όχι μόνο όρθιο το όραμα, αλλά κύρια το δρόμο - μέσο για να φτάσουν εκεί, το Κόμμα τους, δηλαδή.

Στα εντόπια, ήδη, σκάσαν μύτη πάλι διάφοροι. Ενας από αυτούς, που αξίωναν τη διάλυση του ΚΚΕ το 1991, αξιώνει τώρα από την ηγεσία του ΚΚΕ «να αλλάξει στάση γιατί δε βοηθά τις εξελίξεις σε κοινωνικό και πολιτικό πεδίο» (ο Π. Λαφαζάνης του ΣΥΝ σε «Κανάλι 1» / ΗΜΕΡΗΣΙΑ). Ενας άλλος, κι αυτός απ' το 1991 γνώριμος, ζητάει να αφαιρεθεί από το ΚΚΕ το δικαίωμα να προσδιορίζεται ως Κομμουνιστικό (ο Καρτερός στην «Αυγή» είναι αυτός). Νομίζουν ότι με μαϊμουδιές περί «δρόμου της αριστεράς» και κάτι εναλλακτικούς του Πουλατζά (έναν Μπαντιού προβάλλουν τώρα) θα τους δοθεί ξανά η δυνατότητα να μαγαρίσουν ό,τι πιο όμορφο γέννησε η ανάγκη του ανθρώπου να γίνει Ανθρωπος.

Ας τους χαρίσουμε τον Τσάμικο, μια φιγούρα είναι.

Κι ας οργανώσουμε καλύτερα τον επόμενο Πυρρίχιο. Ετσι πήγαινε πάντα ο κόσμος μπροστά.