«...Για να αντιληφθεί ο Ελληνας την κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει (...) η δυσκολότερη μετά τον εμφύλιο (...) η επόμενη κατάσταση είναι ο πόλεμος (...) η κυβέρνηση αποφάσισε σειρά μέτρων (...) έχουν ως κύριο στόχο και πάλι τους μισθωτούς» (από άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Δεν τους έπιασε ο πόνος τους αστούς για τους εργάτες που θα πληρώσουν πάλι τον τζερεμέ. Απλά ξέρουν πως όσο κι αν κινδυνολογούν, όσο κι αν επικαλούνται το «πατριωτικό» καθήκον για να πείσουν τους εργάτες να δεχτούν αγόγγυστα τη σφαγή, ήδη ένα σημαντικό τμήμα εργατών κατανοεί ότι πράγματι βρίσκεται σε πόλεμο, με τα αφεντικά. Και ο εμφύλιος, η ταξική, δηλαδή, αναμέτρηση, που ποτέ δεν τέλειωσε, διδάσκει πως μόνο μια τάξη μπορεί να είναι η κυρίαρχη. Αυτό θέλουν να προλάβουν οι αστοί. Τη συνείδηση των εργατών με βάση και την εμπειρία από τη νέα καπιταλιστική κρίση, πως η διέξοδος δεν μπορεί παρά να δοθεί με τη μία από τις δύο τάξεις ηττημένη. Συνείδηση που οδηγεί τον εργάτη στο να δίνει τη μάχη έτσι που να μην είναι αυτός ο ηττημένος.

«Η κρίσιμη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα χρειάζεται τη συμμετοχή όλων στις θυσίες που είναι αναγκαίες» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

Γιατί δεν αρχίζουν να πληρώνουν οι καπιταλιστές; Δεν ανήκουν στους «όλους»; Οι εργάτες έτσι κι αλλιώς μόνιμα στην καταναγκαστική θυσία βρίσκονται. Καιρός είναι να αρνηθούν να πληρώσουν.

«Με τέτοιες θέσεις που αποκαλύπτουν το τεράστιο θεσμικό δημοκρατικό κενό, δεν οικοδομείται μια ένωση ισότιμων κρατών, όπως οραματίστηκαν την Ευρωπαϊκή Ενωση οι ιδρυτές της. Σ' αυτό το όραμα, για μια ευρωπαϊκή οικογένεια σύγκλισης, πίστεψαν οι λαοί της Ευρώπης. Μήπως εξαπατήθηκαν;» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η εφημερίδα που εξακολουθεί να στηρίζει από «τ' αριστερά» το Μάαστριχτ παριστάνει την ανήξερη για το φόνο. Κι ακόμα χειρότερα, κοροϊδεύει τον κόσμο μιλώντας για μια κακή Γερμανία μέσα σε μια καλή Ευρωπαϊκή Ενωση.

«Είναι καιρός μετά τον καταιγισμό των ελληνικών "ναι" να ειπωθεί κι ένα ανυποχώρητο "όχι" στις Βρυξέλλες. Κι αν έχει ανάγκη η χώρα από νέα διεθνή ερείσματα ας σπεύσει να τα αποκτήσει. Ευτυχώς υπάρχουν» (από άρθρο στον ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ).

Διαλέγοντας δήμιο γίνεται πιο γλυκός ο θάνατος; ή επειδή ένα τμήμα της αστικής τάξης έχει επιλέξει συμμαχία με άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, αυτό πρέπει να γίνει και λαϊκό αίτημα;

«Το συμπέρασμα που αβίαστα μπορεί να βγάλει ο εργαζόμενος λαός είναι ότι μια φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση περνάει υποχρεωτικά από την αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Η εναλλακτική λύση στο ευρωσχέδιο και τη βάρβαρη επίθεση κατά του λαού δεν είναι βέβαια το ΔΝΤ, όπως διαρρέει η κυβέρνηση, αλλά η ανατροπή αυτής της πολιτικής και η λαϊκή εξουσία» (το σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).