Τα λευκά όπως και στην περίπτωση του απομονωμένου πιονιού στο «δ5», μπορούν με τις κατάλληλες αλλαγές ελαφρών κομματιών να απομακρύνουν από τη σκακιέρα τα μαύρα κομμάτια που ελέγχουν το «δ5» και στη συνέχεια να τοποθετήσουν εκεί έναν ίππο. Η αδυναμία του μαύρου να διώξει από εκεί τον ίππο με πιόνι, θα δώσει στο λευκό μεγάλη εδαφική υπεροχή, αλλά και τη δυνατότητα για επίθεση κατά του μαύρου βασιλιά αφού ο Ιππος από το «δ5» όχι μόνο θα βοηθάει στην επίθεση αλλά θα αποτρέπει και κάθε προσπάθεια του μαύρου για αντιπαιχνίδι σε άλλη περιοχή της σκακιέρας.

Ετσι εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι το ιδανικό για το λευκό είναι, μετά τις κατάλληλες αλλαγές, να κρατήσει έναν ίππο και να αφήσει το μαύρο με τον μαυροτετράγωνο αξιωματικό, αφού έτσι το τετράγωνο «δ5» θα είναι στην απόλυτη κυριαρχία του.

Από την άλλη πλευρά όμως και ο μαύρος έχει κάποια μόνιμα στρατηγικά πλεονεκτήματα, όπως έλεγχο των κεντρικών τετραγώνων «δ4» και «ζ4» και φυσικά τις καλές προοπτικές που έχει για ενεργητικό παιχνίδι στην πτέρυγα της βασίλισσας.

Η επόμενη παρτίδα έχει μείνει κλασική για τον τρόπο που ο Ρόμπερτ Φίσερ αντιμετώπισε τις ανάγκες της θέσης γιατί κατάφερε να έχει την αρμονική συνεργασία όλων ανεξαιρέτως των κομματιών του, ακόμα και του αντιπάλου του: Ματούλοβιτς - Φίσερ (Βινκόβτσι, 1968) 1. ε4 γ5 2. Ιζ3 δ6 3. δ4 γδ4 4. Ιδ4 Ιζ6 5. Ιγ3 α6 6. η3 ε5 7. Ιδε2 Αε7 8. Αη5 Ιβδ7 9. Αθ3 β5 10. α4 β4 11. Ιδ5 Ιδ5 12. Βδ5 Πβ8 13. Αε7 Ρε7! 14. Βδ2 Ιζ6 15. Αη2 Αβ7 16. Βδ3 Ββ6 17. 0-0 α5 18. Πζδ1 Αα6 19. Βδ2 Πθγ8 20. θ3 θ5 21. β3 Αε2 22. Βε2 Πγ3 23. Πδ3 Πβγ8 24. Πγ3 Πγ3 25. Ρθ2 Βγ5 26. Πα2 η6 27. Αζ1 Βδ4 28. ζ3; Πε3 29. Βη2 Βδ1 30. Αγ4 Βζ3 31. Βζ3 Πζ3 32. Ρη2 Πε3 33. Αδ3 Ιε4 34. Αε4 Πε4 35. Ρζ2 δ5 36. Πα1 δ4 37. Πδ1 Πε3 38. θ4 Πγ3 39. Πδ2 Ρε6 40. Ρη2 ζ5 και 0-1.