Κυριακή 31 Γενάρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 25
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης

Οσο ξεδιπλώνεται το κυβερνητικό πρόγραμμα, τόσο εντονότερα αποκαλύπτεται στα μάτια των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ο ταξικός χαρακτήρας της κυρίαρχης πολιτικής. Κάθε μέτρο, νόμος και σχέδιο που καταθέτει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σηματοδοτεί την ένταση της εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζομένων, με την ταυτόχρονη δημιουργία νέων πεδίων δράσης για το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να διασφαλιστεί νέος κύκλος για την κερδοφορία του.

Το κεντρικό σύνθημα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που επαναλαμβάνει σε κάθε εμφάνισή του ο πρωθυπουργός, συμπυκνώνει τη στρατηγική στόχευση της σοσιαλδημοκρατίας σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης: «Είμαστε αποφασισμένοι να αξιοποιήσουμε και να μετατρέψουμε τη σημερινή κρίση σε ευκαιρία για την προώθηση της ανάπτυξης, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την ενίσχυση της διεθνούς θέσης της χώρας», λέει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, εντός και εκτός Ελλάδας, ο Γ. Παπανδρέου.

Η βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, μόνο δεινά μπορεί να προμηνύει για τα λαϊκά στρώματα. Η ισχυροποίηση της θέσης των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων και συνολικά του ευρωενωσιακού κεφαλαίου περνάει μέσα από την εφαρμογή βίαιων ανατροπών στις κατακτήσεις και στα δικαιώματα της εργατικής τάξης. «Ανατροπών» που στόχο έχουν να μειώσουν ακόμα παραπέρα την τιμή της εργατικής δύναμης και να γιγαντώσουν την υπεραξία που καρπώνονται οι κεφαλαιοκράτες.

Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η επιβολή της σκληρής λιτότητας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, στο όνομα της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Η κυβέρνηση προσπαθεί να εξοικονομήσει νέους πόρους για τη χρηματοδότηση των μεγάλων επιχειρήσεων. Κόβει από κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις και τα δίνει στις επιχειρήσεις.

Δανείζεται από τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές του χρήματος, που έχουν συσσωρεύσει αμύθητο, κλεμμένο από τους εργάτες πλούτο, και φορτώνει στο λαό τόκους και υπέρογκα ποσά για να βάλει το κεφάλαιο ξανά στην τροχιά της υπερκερδοφορίας. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να ενοχοποιήσει τα πενιχρά δικαιώματα των εργαζομένων για τον κοστοβόρο δανεισμό, ώστε από τη μια να επιβάλει αδιαμαρτύρητα τα βαθιά ταξικά μέτρα και από την άλλη να τρομοκρατήσει για τα χειρότερα που έρχονται.

Η «μέγκενη» της εξόδου από την καπιταλιστική κρίση...

Αυτή η ολομέτωπη επίθεση εναντίον των εργαζομένων συμβαδίζει με την ενίσχυση της ντόπιας πλουτοκρατίας και αποτυπώνεται στο «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης», που έχει καταθέσει η κυβέρνηση στην ΕΕ. Το ποιος χάνει και το ποιος κερδίζει από τα προωθούμενα μέτρα είναι ευδιάκριτο στα παρακάτω χαρακτηριστικά παραδείγματα:

1. Το προσχέδιο νόμου για τις εργασιακές σχέσεις, που κατέθεσε η κυβέρνηση, δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να θέτουν σε διαθεσιμότητα το προσωπικό έως τρεις μήνες με το μισό μισθό. Το προνόμιο στους εργοδότες να εφαρμόζουν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας (κατάργηση σταθερού ημερήσιου χρόνου). Διατηρεί στο ακέραιο το καθεστώς ενοικίασης εργαζομένων, τα «μπλοκάκια», την «ευέλικτη και μερική απασχόληση», κ.ά. Με άλλα λόγια, το κεφάλαιο διευρύνει τη δυνατότητα που ήδη έχει να απασχολεί τον εργαζόμενο όσο, όποτε και με όποιους όρους θέλει, καταστρέφοντας - εκτός όλων των άλλων - τη ζωντανή εργατική δύναμη, η φθορά της οποίας αυξάνεται όσο βαθύτερα καταργείται η σταθερή δουλειά, ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Αυτή είναι η ουσία που κρύβεται πίσω από τις δημαγωγικές κυβερνητικές κορόνες περί «τακτοποίησης της εργασιακής ζούγκλας», με τις οποίες ο υπουργός Εργασίας συνόδεψε την ανακοίνωση του σχετικού προσχεδίου νόμου.

Την ίδια μέρα που δημοσιοποίησε το προσχέδιο νόμου για τις εργασιακές σχέσεις, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη χορήγηση 4 δισ. ευρώ στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας και την αποτροπή των απολύσεων. Δηλαδή, τζάμπα χρήμα, τζάμπα εργατική δύναμη στο μεγάλο κεφάλαιο!

2. Στην Κοινωνική Ασφάλιση η κυβέρνηση δρομολογεί την κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της, επιδιώκοντας να καταστήσει ατομική υπόθεση του καθενός τη σύνταξη, τις κοινωνικές παροχές και την Υγεία. Με την καθιέρωση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, των τριών πυλώνων και την επιβολή ειδικού φόρου για τα Ταμεία αποβλέπει να φορτώσει τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Οποιος έχει να πληρώσει θα αγοράζει υπηρεσίες Υγείας (ανάλογα με το βαλάντιό του) και θα ζει με μια αξιοπρεπή σύνταξη. Οι υπόλοιποι θα αρκεστούν στη λεγόμενη εθνική σύνταξη πείνας και θα δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα για να επιβιώσουν.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση δρομολογεί την ακόμα μεγαλύτερη απαλλαγή των επιχειρηματιών από την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών και τη μείωση της συμμετοχής του κράτους στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος.

3. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα εντάξει την «αγροτική παραγωγή» στο λεγόμενο νέο παραγωγικό μοντέλο (πρόκειται για την ίδια καπιταλιστική παραγωγή ντυμένη με περικοκλάδες) και θα συνδέσει τη χρηματοδότησή της με τις επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ (κοινοτικά κονδύλια). Με άλλα λόγια, προσπαθεί να παρουσιάσει σαν «πρόοδο» την επιδότηση των αγροτοκαπιταλιστικών επιχειρήσεων από το ΕΣΠΑ, αφού αυτές είναι οι μόνες που θα δικαιούνται να πάρουν χρήματα από το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Την ίδια στιγμή δημιουργεί το «μητρώο αγροτών», στο οποίο θα συμπεριλάβει μόνο τους «κατά κύριο επάγγελμα αγρότες», οδηγώντας χιλιάδες μικρομεσαίους καλλιεργητές οι οποίοι συμπληρώνουν το εισόδημά τους με εποχιακά μεροκάματα εκτός παραγωγής και στο ξεκλήρισμα. Αυτή η πολιτική θα ανοίξει το δρόμο στους μεγαλοαγρότες αλλά και στις επιχειρήσεις που διαθέτουν καθετοποιημένες μονάδες (από την παραγωγή μέχρι το εμπόριο) στους κλάδους των τροφίμων να καρπωθούν τεράστιες επιδοτήσεις.

4. Στους εργαζόμενους επιβλήθηκε πάγωμα και μείωση μισθών και πετσόκομμα των κοινωνικών παροχών στο όνομα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης».

Προς την αντίθετη πλευρά, αυτή του κεφαλαίου, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να χορηγήσει 16 δισ. ευρώ από τα προγράμματα ΕΣΠΑ και πάνω από 10 δισ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

5. Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο θα καταθέσει σύντομα η κυβέρνηση θα έρθει για να αφαιμάξει ακόμα περισσότερο τα λαϊκά εισοδήματα. Αφού σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες θα καταργηθεί η συντριπτική πλειοψηφία των φοροαπαλλαγών. Προς κατάργηση βαίνει και το αφορολόγητο όριο αφού θα συνδεθεί με την προσκόμιση αποδείξεων. Τα επιδόματα στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, που σήμερα φορολογούνται αυτοτελώς, θα ενταχθούν στη φορολογική κλίμακα.

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να αυξήσει το συντελεστή φορολόγησης των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, που σήμερα βρίσκεται στο 25%, ενώ έχει διακηρύξει τις προθέσεις της να το κατεβάσει στο 20% μέσα στην τετραετία! Παράλληλα, προσφέρει πλήθος φοροαπαλλαγών στις επιχειρήσεις οι οποίες θα επανεπενδύουν τα κέρδη τους.

6. Τα πρώτα δείγματα γραφής της «πράσινης ανάπτυξης» για τους εργαζόμενους ήρθαν με το «χαράτσι» του «πράσινου τέλους» στα ΙΧ αυτοκίνητα.

Στην αντίπερα όχθη, για τους επιχειρηματίες σηματοδότησε νέες επιδοτήσεις, τις οποίες ήδη ετοιμάζεται να μοιράσει το αρμόδιο υπουργείο στους πολυεθνικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ενέργειας.

7. Η κυβέρνηση καλεί την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να επιδείξουν «εθνική ευθύνη» και «πατριωτισμό» και να αποδεχτούν τα σκληρά μέτρα για την «ανάταξη της ελληνικής οικονομίας».

Την ίδια στιγμή, σε συνέχεια της προηγούμενης κυβέρνησης, ετοιμάζεται να παραδώσει και τα τελευταία κερδοφόρα τμήματα της δημόσιας περιουσίας, μαζί με ακτές και βουνά, στο μεγάλο κεφάλαιο προς εκμετάλλευση.

Αυτές οι πολιτικές, που προβάλλονται από την κυβέρνηση σαν «αναγκαία» μέτρα για την «έξοδο της χώρας από την κρίση» και τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών και προϋποθέσεων για «νέο γύρο ανάπτυξης», αποτελούν το «όχημα» για να διασφαλίσουν οι κεφαλαιοκράτες τα κέρδη τους, φορτώνοντας τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.

Οι εργαζόμενοι για πολλοστή φορά καλούνται να «θυσιάσουν» τα δικαιώματά τους. Να αποδεχτούν μέτρα που κάθε άλλο παρά προσωρινά θα είναι, αφού το κεφάλαιο, όταν ανακτήσει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, δεν πρόκειται να επιστρέψει στους εργαζόμενους τίποτα απ' όσα τους έκλεψε τα περασμένα χρόνια και τους κλέβει και τώρα. Οταν το καπιταλιστικό σύστημα βγει από την κρίση του, θα διαπιστώσουν αφ' ενός την περαιτέρω επιδείνωση της θέσης τους και αφ' ετέρου τη συσσώρευση ακόμα περισσότερου κλεμμένου κοινωνικού πλούτου στα χέρια των κεφαλαιοκρατών.

Με αιχμή τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες

Αυτή είναι η πραγματικότητα, η οποία αντανακλά τη βασική αντίθεση στον καπιταλισμό, ανάμεσα στο κεφάλαιο και στους εργαζόμενους. Ανεξάρτητα από το πόσα «μοντέλα ανάπτυξης» θα επινοήσει η κάθε κυβέρνηση, η ουσία παραμένει μία: Ο πλούτος θα συνεχίσει να παράγεται από τους πολλούς και θα συνεχίσουν να τον καρπώνονται οι λίγοι. Αυτός είναι ο δρόμος ανάπτυξης που υπηρετούν τα κόμματα του κεφαλαίου. Αυτό το δρόμο ανάπτυξης υπηρετεί και το σύνολο των μέτρων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως προηγούμενα έκανε η ΝΔ.

Οι οικονομικές διεκδικήσεις των εργαζομένων στον καπιταλισμό, οι κατακτήσεις που μπορούν να αποσπάσουν έχουν «ταβάνι» και στο πλαίσιο της ανελέητης ταξικής πάλης ποτέ δεν είναι εξασφαλισμένες. Αυτό ωστόσο δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να περιμένουν το σοσιαλισμό για να εξαλειφθούν τα δεινά τους. Το αντίθετο μάλιστα. Εχουν αντικειμενικό συμφέρον στις σημερινές συνθήκες, σε συνδυασμό με την οικονομική και πολιτική πάλη τους, να διεκδικούν με προωθημένα αιτήματα την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους, βάζοντας στην ημερήσια διάταξη της εργατικής λαϊκής πάλης τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.

Σήμερα οι εργαζόμενοι οφείλουν να επιστρατεύσουν τη συσσωρευμένη πείρα τους. Να δουν ποιοι κέρδισαν και ποιοι έχασαν όλα αυτά τα χρόνια που ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης θωρακίζεται, ανεξάρτητα από το ποιες διαχειριστικές μορφές παίρνει κάθε φορά. Να απορρίψουν τις αυταπάτες που σπέρνουν τα αστικά κόμματα και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, ότι χωρίς να θιγεί το εκμεταλλευτικό σύστημα και οι δομές του, μπορούν και τα μονοπώλια να κερδίζουν και η εργατική τάξη να ευημερεί.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον να απορρίψουν τα «σενάρια» των φιλολαϊκών κυβερνήσεων και να κρίνουν με βάση την καθημερινότητά τους τι σηματοδότησε η εναλλαγή των εταίρων του δικομματισμού για τη ζωή τους. Ο δρόμος για μια ανάπτυξη προς όφελος της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που τους υπόσχονται οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης και οι ΣΥΝοδοιπόροι τους.

Περνάει μέσα από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τη μετατροπή τους σε λαϊκή περιουσία, υπό κοινωνικό εργατικό έλεγχο. Από τους τομείς της βιομηχανίας και της ενέργειας, μέχρι αυτούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος, των μεταφορών, των τηλεπικοινωνιών, του εμπορίου. Γιατί μόνο τότε οι εργαζόμενοι μπορούν να καρπωθούν τον τεράστιο πλούτο που παράγουν.

Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης περνάει μέσα από τον κεντρικό σχεδιασμό μιας αγροτικής οικονομίας, που θα έχει ως βάση της τον παραγωγικό συνεταιρισμό δίπλα στην κοινωνικοποιημένη παραγωγή και θα εξασφαλίζει φτηνά και ποιοτικά προϊόντα για τη λαϊκή οικογένεια. Προϋπόθεση για την κατάκτηση αυτού του άλλου δρόμου ανάπτυξης είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Μια τέτοια προοπτική θέτει σήμερα επιτακτικά το καθήκον στην εργατική τάξη να μπολιάσει με τους καθημερινούς της αγώνες το ζήτημα της εξουσίας.

Η ολοένα και μεγαλύτερη πολιτικοποίηση της πάλης είναι αυτή που πιο αποτελεσματικά θα συνδέει το ειδικό με το γενικό και θα διαμορφώνει τις συνθήκες που είναι αναγκαίες για τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας εργατών, φτωχομεσαίων αγροτών, αυτοαπασχολούμενων. Για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, που θα παλέψει και θα κατακτήσει τη λαϊκή εξουσία, θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία.


Π. Θ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ