Τα πρωτοσέλιδα μιας μόνο μέρας (Παρασκευή) είναι ενδεικτικά της τρομοκρατίας που ασκούν τα ΜΜΕ για λογαριασμό του αστικού πολιτικού συστήματος

Αυτοί οι κηφήνες, που κάθισαν στο σβέρκο του λαού, ανασύρουν και αναπαράγουν αντιδραστικά ιδεολογήματα. Απαιτούν από τους ανθρώπους του μόχθου να ξεγράψουν οριστικά τα τελευταία εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα, να αποδεχτούν την καταβαράθρωση των μισθών τους, το πετσόκομμα της υποτυπώδους κοινωνικής πρόνοιας που έχει απομείνει. Τους ζητούν να γίνουν υπέρμαχοι των επιδομάτων φτώχειας, της αύξησης της φορολογίας, των νέων προνομίων για το κεφάλαιο.

Ενορχηστρωτής αυτής της λυσσαλέας επίθεσης είναι η ίδια η κυβέρνηση με πρώτο βιολί τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Ο μεν πρώτος, από το βήμα της Βουλής, έφτασε να χαρακτηρίσει την περασμένη Παρασκευή τους αγρότες σαν παραγωγούς «του Κολωνακίου», προσβάλλοντας χυδαία τη φτωχή και μεσαία αγροτιά που παλεύει για την επιβίωσή της στα μπλόκα.

Μια μέρα πριν, ο Θ. Πάγκαλος απαιτούσε να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη, λέγοντας μετά από σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου: «Πρέπει σε αυτή τη χώρα να εφαρμόζονται οι νόμοι και κάθε επιμέρους κοινωνικό αίτημα να εντάσσεται στην ομαλή λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύσει τη θέλησή του επί των υπολοίπων με πράξεις βίας και αυθαιρεσίας. Αυτό δε θα γίνει αποδεκτό και νομίζω ότι δεν είναι αποδεκτό».

Μετά απ' όλα αυτά, καμιά έκπληξη δεν προκαλούν οι παρεμβάσεις εκπροσώπων των μεγαλεμπόρων και άλλων μεγαλοεργοδοτών, που βάζουν το λιθαράκι τους στην ενεργοποίηση της πιο άθλιας μορφής του «κοινωνικού αυτοματισμού», επειδή ακριβώς φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι την ενιαία δράση της εργατικής τάξης με τη φτωχομεσαία αγροτιά και τους μικρούς εμπόρους.

Ενδεικτικές μόνο είναι οι παρακάτω περιπτώσεις: Ο Β. Κορκίδης, πρόεδρος της ΕΣΕΕ, έλεγε τις προάλλες ότι «οι αγρότες, επειδή έσπειραν, και βαρέθηκαν να κάθονται, βαρέθηκαν και τα καφενεία και κλείνουν τους δρόμους (...) Τους έχουμε πληρώσει πολύ τους αγρότες (...) Δε γνωρίζω γιατί βγήκαν στους δρόμους».

Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η δήλωση του Γ. Κασιμάτη, από την Κεντρική Ενωση Επιμελητηρίων: «Δεν μπορεί να διασύρεται η χώρα σε όλο τον κόσμο. Είναι ντροπή και διασυρμός (...) Υπάρχουν άνθρωποι, οι μεταφορικές εταιρείες, οι μεταφορείς που δεν έχουν να φάνε».

Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου είχε δώσει πρώτος το σύνθημα στη Βουλή, λέγοντας την Παρασκευή: «Τα μπλόκα στους δρόμους όχι μόνο δε λύνουν, αλλά δημιουργούν νέα προβλήματα για τη χώρα, προβλήματα για τους συμπολίτες, για την ελληνική οικογένεια, για τον επιχειρηματία, για την οικονομία».

Ενα βήμα πιο μπροστά, ο Ν. Βερνίκος, πρόεδρος του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου, είπε την Πέμπτη: «Οι Ελληνες αγρότες επωφελούνται από τις αδυναμίες του συστήματος της ΕΕ στη διακίνηση προϊόντων. Μεταφέρουν πατάτες και τις ανακατεύουν με τις ελληνικές και τις πουλάνε για ελληνικές».

Στο κάδρο προστέθηκε την ίδια μέρα και ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Μητσοτάκης. Σαν γνήσιος και διαχρονικός εκφραστής των συμφερόντων της αστικής τάξης, αποφάνθηκε ότι οι αγρότες «είναι η πιο ευνοημένη ομάδα πολιτών και κλείνουν τους δρόμους. Φοβάμαι ότι θα υπάρξει κοινωνική αναταραχή (...) Ο πολιτικός κόσμος είναι αδύναμος και ο κόσμος έχει αφηνιάσει (...) Οι νόμοι δεν τηρούνται (και έχει ευθύνες) η Αριστερά, η οποία κηρύσσει ανυπακοή στους νόμους».

Το σκηνικό της τρομοκράτησης του λαού συμπληρώνουν «οι αγορές». Οι οποίες, σύμφωνα με όσα λένε η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ των μεγαλοαστών, πιέζουν και κερδοσκοπούν σε βάρος της Ελλάδας, απειλώντας την με σταμάτημα του δανεισμού και πτώχευση. Από κοντά και οι «συστάσεις» εκπροσώπων της αγοράς, όπως το ΙΟΒΕ, το οποίο, σε ανοιχτή επιστολή του την περασμένη Πέμπτη, εκτόξευε απειλές και εκβιασμούς, γράφοντας ανάμεσα σε άλλα:

«Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή (...) Αν δεν αντιστραφούν οι δυσμενείς εξελίξεις, στις οποίες ελλοχεύουν κίνδυνοι αποσταθεροποίησης όχι μόνο του οικονομικού, χρηματοπιστωτικού, αλλά και του πολιτικού κοινωνικού συστήματος, η οικονομική κρίση κινδυνεύει να μετατραπεί σε κοινωνική κρίση και κρίση αξιών (...) Οι συνθήκες επιβάλλουν άμεση δράση και λήψη δραστικών μέτρων (...) Το ΙΟΒΕ θεωρεί ότι η αξιοπιστία του Προγράμματος (Σταθερότητας) θα ενισχυθεί σημαντικά με την άμεση και αποφασιστική εφαρμογή όλων όσων εξαγγέλθηκαν, ιδίως αν συνοδευτούν τώρα και όχι αργότερα, από τις παρεμβάσεις που στοχεύουν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας».

Η πρεμούρα τους να τρομοκρατήσουν, να συκοφαντήσουν και να ενσωματώσουν όσους αντιστέκονται και, πολύ περισσότερο, να προλάβουν γενικευμένες αντιδράσεις, είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη. Στο απόγειό της, μάλιστα, η ίδια τρομοκρατική προπαγάνδα αγγίζει τα όρια του γελοίου, χωρίς να μπορεί κανείς να υποτιμήσει την αποτελεσματικότητά της.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Χρ. Πρωτόπαππας, ο οποίος, σε απανωτές τηλεοπτικές εμφανίσεις του την περασμένη βδομάδα, καλούσε τους αγρότες που παλεύουν για την επιβίωσή τους να φύγουν από τα μπλόκα, επειδή με τις κινητοποιήσεις τους δυσφημίζουν τη χώρα στο εξωτερικό και τις αγορές και εξαιτίας τους το ...spread των ελληνικών ομολόγων παραμένει σε υψηλά επίπεδα, καθιστώντας ιδιαίτερα κοστοβόρο το δανεισμό της χώρας!

Ποιοι είναι όμως αυτοί που σήμερα ζητάνε από τα λαϊκά στρώματα να στηθούν από μόνοι τους στα εννέα μέτρα, συναινώντας στην εκτέλεση των δικαιωμάτων τους στο όνομα του να ξεπεραστεί η κρίση;

Είναι οι ίδιοι (κεφάλαιο, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ) που το 1992, ψηφίζοντας τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στη Βουλή, παραμύθιαζαν το λαό ότι η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά, μέρος της οποίας ήταν και η ΟΝΕ, θα εξασφαλίσει ευημερία και σύγχρονα δικαιώματα στους εργαζόμενους.

Είναι οι ίδιοι που το 1995, επιχειρηματολογώντας υπέρ της ΟΝΕ, υπόσχονταν στο λαό πως αν πιάσει η (καπιταλιστική) Ελλάδα τα κριτήρια της ένταξης, θα φάμε όλοι με χρυσά κουτάλια.

Είναι οι ίδιοι που το 1999, εγκρίνοντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την έναρξη της τρίτης φάσης της ΟΝΕ, έθεταν σε εφαρμογή με τυμπανοκρουσίες το Σύμφωνο Σταθερότητας, σαν το βασικό εργαλείο στα χέρια του κεφαλαίου, με το οποίο θα επιβαλλόταν η «δημοσιονομική πειθαρχία» σε όποιον δεν τηρούσε τα κριτήρια του ελλείμματος.

Τι ήθελαν να διασφαλίσουν τότε; Οτι οι αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις θα προχωρήσουν απαρέγκλιτα και οι όποιες κοινωνικές δαπάνες θα περικοπούν με βεβαιότητα, με μόνο στόχο να μειωθεί η τιμή στην οποία η εργοδοσία αγοράζει την εργατική δύναμη και να αυξηθούν τα χρήματα από τον κρατικό κορβανά (λεφτά του λαού με άλλα λόγια), που μέσω της αναδιανομής καταλήγουν με τη μορφή προνομίων και επιδοτήσεων στο κεφάλαιο.

Είναι οι ίδιοι που έλεγαν και συνεχίζουν να λένε πως η ΟΝΕ θα μας προστάτευε από την κρίση και πως αν τώρα ήμασταν εκτός ΕΕ θα κινδυνεύαμε να πτωχεύσουμε. Αυτοί βέβαια έφαγαν (και τρώνε) με χρυσά κουτάλια. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι μόνο την οχταετία 2000-2008, 300 εισηγμένες επιχειρήσεις στο Χρηματιστήριο απέσπασαν αστρονομικά κέρδη, άνω των 60 δισ. ευρώ, ενώ την περίοδο της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης οι ίδιες εταιρείες είχαν κέρδη 10 δισ. ευρώ! Είναι περιττό να σημειώσει κανείς ότι το ίδιο διάστημα, τα εργασιακά δικαιώματα και οι μισθοί ακολούθησαν αντιστρόφως ανάλογη πορεία.

Είναι αυτοί που σήμερα απειλούν και εκβιάζουν το λαό με «σχέδιο Β'» και μέτρα τύπου Ιρλανδίας, αν το Σύμφωνο Σταθερότητας συναντήσει αντιστάσεις στην εφαρμογή του. Κρύβουν ότι το «ιρλανδικό θαύμα» υπήρξε μόνο για τους μεγαλοκαπιταλιστές και όχι για τον ιρλανδικό λαό, που τώρα πληρώνει την υπερπαραγωγή και την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων με τεράστιες απώλειες στους μισθούς, με περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες και άλλα αντιλαϊκά μέτρα.

Κρύβουν το γεγονός ότι τα κυριότερα ρεφορμιστικά συνδικάτα της Ιρλανδίας είχαν είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια να οργανώσουν μια απεργία ή μια μεγάλη εργατική κινητοποίηση, αφήνοντας τους εργαζόμενους έρμαια στην κερδοσκοπική μανία των πολυεθνικών, που βρήκαν φορολογικό και εργασιακό παράδεισο στην Ιρλανδία.

Στο πλαίσιο της ευρωενωσιακής ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων, που περιλαμβάνεται στο Μάαστριχτ, οι πολυεθνικές μεγαλοεπιχειρήσεις εγκαταστάθηκαν στην Ιρλανδία και την κοπάνησαν όταν ανακάλυψαν χώρες εντός και εκτός ΕΕ με φτηνότερη εργατική δύναμη και μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, αφήνοντας ξεκρέμαστους εκατοντάδες χιλιάδες Ιρλανδούς.

Κλίνοντας τη «συναίνεση» σε όλες τις πτώσεις, αναπαράγοντας τα ίδια ξοφλημένα επιχειρήματα και καλώντας το λαό να πράξει το «πατριωτικό» του καθήκον και να αποκηρύξει τα τελευταία δικαιώματά του, για να βγει η αστική τάξη από την κρίση, το κεφάλαιο και τα κόμματά του, οι εκφραστές τους σε κάθε έκφανση του εποικοδομήματος επιβεβαιώνουν ότι έχουν ενιαία στρατηγική.

Αποδεικνύουν πως ο στόχος τους είναι να τρομοκρατήσουν και να επιβάλουν ταχύτερη, εντονότερη, βαθύτερη εφαρμογή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.

Αν όμως αυτοί έχουν ενιαία στρατηγική, τότε αυτονόητα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τους αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός, πέρα από το να αντιτάξουν το δικό τους ενιαίο ταξικό μέτωπο.

Εργατική τάξη, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί και μεσαίοι αγρότες, να βάλουν προμετωπίδα στους κοινούς τους αγώνες αιτήματα και στόχους πάλης που απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες και με όρους στρατηγικής βάζουν τα θεμέλια της αντεπίθεσης. Αυτό είναι το πιο αισιόδοξο, το πιο ελπιδοφόρο πράγμα που σε συνθήκες κρίσης μπορεί να γεννηθεί για το λαό.