«Ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης είναι αναγκαστικά υποταγμένος στην καταδίκη, την ανατροπή του σημερινού καπιταλιστικού τύπου ανάπτυξης που υπηρετεί τους λίγους, τα μονοπώλια και το κεφάλαιο. Είναι ώριμος και αναγκαίος ο αγώνας για άλλο δρόμο ανάπτυξης που έχει ως στόχο την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών. Με αυτή την προοπτική πρέπει να συνδεθούν οι αγώνας μας».

Με αυτά τα λόγια, ο Γιάννης Πάσουλας, πρόεδρος της απερχόμενης διοίκησης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, έδωσε το στίγμα του 22ου Συνεδρίου. Στην εισήγηση, μεταξύ άλλων, τονίζεται:

«Το συνέδριο γίνεται σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη όξυνση της επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κυβερνήσεων που εναλλάσσονται στην εξουσία - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ - σε βάρος της εργατικής τάξης, καλούμαστε να σταθμίσουμε τις ευθύνες μας όχι στη βάση του "τι μπορούμε", αλλά "ποιες είναι οι ανάγκες". Καλούμαστε να ανέβουμε στο ύψος των απαιτήσεων, των αναγκών του κλάδου, της εργατικής τάξης γενικότερα».

Την ώρα, λοιπόν, που βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο άγρια επίθεση, οι οικοδόμοι καλούνται να απαντήσουν με την οργάνωση του αγώνα, στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης των σωματείων και των συνδικάτων. Με τέτοιο προσανατολισμό ώστε τα σωματεία, ως ζωντανοί οργανισμοί, με τη λειτουργία και την επαφή τους με τους οικοδόμους να χαράξουν συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, πολιτικοποιώντας τους αγώνες σε ταξική κατεύθυνση, ώστε ο κλάδος «να βάλει το μεγάλο αγκωνάρι για την ενίσχυση του μετώπου του ταξικού εργατικού κινήματος, το δυνάμωμα της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα εργαζόμενα στρώματα των αγροτών και αυτοαπασχολούμενων».

Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, οι οικοδόμοι, βάζουν τα μέτωπα πάλης.

Σήμερα, ο κλάδος της κατασκευής βιώνει τη μεγαλύτερη ανεργία σε ποσοστό ανέργων και σε βάθος χρόνου, σε σχέση με την τελευταία 35ετία. Το γεγονός αυτό σχετίζεται άμεσα με τον τύπο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Από τη μια, οι ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων για στέγαση και έργα υποδομής μεγαλώνουν. Απ' την άλλη, τα έργα που κατασκευάζονται ανταποκρίνονται στην ανάγκη του κεφαλαίου για μεγαλύτερο κέρδος. Η αναθέρμανση της οικοδομικής δραστηριότητας στην κατεύθυνση ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών είναι η απάντηση στην όξυνση της ανεργίας.

Η ανεργία σχετίζεται άμεσα με τα εργατικά "ατυχήματα", με τους οικοδόμους να πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος στα κάτεργα της εργοδοσίας (600 θύματα την τελευταία 10ετία). Στο προσκήνιο, όμως, μπαίνει επιτακτικά και η φθορά της εργατικής δύναμης, «από τη μόνιμη και σταθερή εκμετάλλευση του κεφαλαίου». Ο οικοδόμος, ο εργαζόμενος, που μπορεί ποτέ να μην έχει υποστεί εργατικό ατύχημα, δε σημαίνει πως έχει γλιτώσει από την αδηφαγία του κεφαλαίου. Ασθένειες, που οφείλονται στους επαγγελματικούς κινδύνους και στα υλικά που εκτίθεται, σε συνδυασμό με τις συνθήκες διαβίωσης, οδηγούν τον οικοδόμο, τον εργάτη γενικά, στην πρόωρη φθορά της υγείας του.

Ακόμη όμως και τέτοιες ασθένειες, δεν αναγνωρίζονται ως επαγγελματικές, δεν καλύπτονται από τον εργοδότη, θεωρούνται "κοινά νοσήματα". Γι' αυτό «η Κοινωνική Ασφάλιση είναι βαθύ ταξικό ζήτημα, είναι κόστος για τους εργοδότες, κατά συνέπεια βαρίδι για τα κέρδη τους». Μπορεί ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη να «είναι ικανός να εξασφαλίσει υψηλές παροχές σε ποιότητα και ποσότητα στους ασφαλισμένους», όμως για να συμβεί αυτό «απαραίτητη προϋπόθεση είναι η μείωση του ποσοστού κέρδους των κατασκευαστικών εταιρειών και ομίλων, γενικά του κεφαλαίου. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός παράγοντας της προσπάθειας ανατροπής της Κοινωνικής Ασφάλισης».

Στην πρώτη γραμμή μπαίνει και το ζήτημα των μεταναστών, που αποτελούν μεγάλο τμήμα των εργατών του κλάδου. «Η λύση των προβλημάτων των μεταναστών εργατών, όπως και των Ελλήνων, περνάει μέσα από την ανάπτυξη της πάλης του ταξικού κινήματος, την ικανότητά του να διεκδικεί και να επιβάλλει λύσεις στα προβλήματα της εργατικής τάξης», τονίζεται στην εισήγηση, βάζοντας ως βασικό καθήκον την κινητοποίηση και συμμετοχή των μεταναστών σε όλες τις εκδηλώσεις του ταξικού κινήματος.

Για τις δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό, εργατικό κίνημα αναφέρεται: «Σήμερα ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, ξετσίπωτα αδειάζει, ξεπουλάει την εργατική τάξη, για να δώσει φιλί ζωής στο κεφάλαιο, για να αυγατίσει τα κέρδη του, να ξεπεράσει την κρίση του». Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, το ΠΑΜΕ, «αντικειμενικά αναδεικνύεται στη μοναδική ελπίδα και απαντοχή της εργατικής τάξης. Αναδεικνύεται ως ο πόλος που μπορεί να εμπνεύσει, να συσπειρώσει δυνάμεις, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για ουσιαστικές και αποτελεσματικές συγκρούσεις με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές».

Αποτιμώντας τη δράση της Ομοσπονδίας και των αγώνων του κλάδου, η απερχόμενη Διοίκηση προχώρησε σε μια σειρά από δράσεις. Ανέδειξε τις διαχρονικές πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ για τον ενταφιασμό της. Ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα για την καταπολέμηση της ανεργίας. Οργάνωσε την πάλη του κλάδου για τη διεκδίκηση ικανοποιητικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Ανοιξε ζητήματα Υγείας, μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας και Παιδείας. Ετσι, το Συνέδριο βάζει πιο σύνθετα καθήκοντα, για τη λειτουργία των σωματείων, τη δουλειά με όλο τον κλάδο, το άνοιγμα της δουλειάς με τους νέους στις σχολές του ΟΑΕΔ.