Η θέση αυτή επιβεβαιώνεται πολλαπλά από την έκδηλη ανησυχία των αστών και των κομμάτων τους, που εναντιώνονται ακριβώς γι' αυτό στην πολιτική και δράση του ΚΚΕ. Από το γεγονός ότι συμβάλλει και πρωτοστατεί στο δυνάμωμα και την επιτυχία των αγώνων της εργατικής τάξης, του ταξικού εργατικού λαϊκού κινήματος γενικότερα. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ ξεσκεπάζει και αποκαλύπτει το χαρακτήρα και το βάθος της αντεργατικής επίθεσης, τις αιτίες, τους πολιτικούς υπευθύνους και προειδοποιεί έγκαιρα για το τι μέλλει γενέσθαι σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων προκαλεί κάθε φορά τους αντικομμουνιστικούς μύδρους διαφόρων αναλυτών, δημοσιολόγων και άλλων.

Βυσσοδομούν εναντίον του ΚΚΕ, επειδή ακόμα και στην παρούσα φάση με αυτόν το συσχετισμό δύναμης, που είναι αρνητικός για τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις στο κίνημα, συνδράμει καθοριστικά στην απόκρουση αντιλαϊκών μέτρων, αλλά το κυριότερο είναι ότι μέσα από αυτήν τη διαδικασία χτίζει, παρά τις δυσκολίες, τις προϋποθέσεις για τη συγκέντρωση δυνάμεων με στόχο τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που σημαίνει ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Που σημαίνει κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με αποκλειστικό ιδιοκτήτη την εργατική τάξη σε συμμαχία με άλλα λαϊκά στρώματα.

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ έδωσαν αφορμή για μια εκ νέου σφοδρή επίθεση εναντίον του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Δε θα σταθούμε συνολικά στα όσα συκοφαντικά και χυδαία ειπώθηκαν για τις ενέργειες του ΠΑΜΕ εναντίον του «κοινωνικού διαλόγου» - απάτη. Αυτό, όμως, που πρέπει να μείνει ως συμπέρασμα είναι το εξής: Οτι οι κινητοποιήσεις έξω από το υπουργείο Εργασίας και όλη η δράση που ανέπτυξε το προηγούμενο χρονικό διάστημα αποκαλύπτουν τα σχέδια μιας νέας επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτές οι ενέργειες έδωσαν ένα ηχηρό ράπισμα στην επιχειρούμενη καλλιέργεια κλίματος εφησυχασμού και αναμονής απο τη νέα κυβέρνηση, κατέδειξαν το προειλημμένο των αποφάσεων στους κόλπους των επιτελείων της ΕΕ για το Ασφαλιστικό, το Εργασιακό, το δικαίωμα στη δουλειά κ.ά., που είναι σε βάρος των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων και υπέρ των μονοπωλίων. Αυτά ως προς το χαρακτήρα των ενεργειών του ΠΑΜΕ.

Αυτό, όμως, που ενόχλησε περισσότερο είναι ο τεράστιος αντίκτυπος που είχαν στις λαϊκές συνειδήσεις οι ενέργειες του ΠΑΜΕ, όπου, εκτός όλων των άλλων, έπληξαν αλύπητα το δήθεν «κοινωνικό» πρόσωπο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και πάνω απ' όλα αποκάλυψαν για άλλη μια φορά το ρόλο της συμβιβασμένης και φιλοεργοδοτικής πλειοψηφίας ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που με το διάλογο - απάτη στοχεύουν να ντύσουν τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση με το μανδύα της αναγκαιότητας των μέτρων λόγω της προβαλλόμενης ως εκρηκτικής κατάστασης των Ταμείων από τα ελλείμματα, την οποία εμφανίζουν σαν «εθνική ευθύνη», δηλαδή και των εργοδοτών και των εργαζομένων.

Το ΠΑΜΕ, τους χάλασε τη φιέστα εξαπάτησης. Αντέταξε την αγωνιστική του δράση στην επιχείρηση να καλλιεργηθεί πνεύμα ταξικής συμφιλίωσης. Το σύνολο σχεδόν του αστικού Τύπου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνον, εκτός από τα γνωστά επιχειρήματα εναντίον του ΚΚΕ, ότι είναι δογματικό, αποστεωμένο, «αντιδημοκρατικό», κ.ά., επιδιώκουν να παρουσιάσουν τις προγραμματισμένες, αλλά και σε εξέλιξη κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ εναντίον της αντιλαϊκής πολιτικής σα μια διαμάχη κυβέρνησης - ΚΚΕ. Στόχος τους είναι να συγκαλύψουν το χαρακτήρα της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Η κατάσταση είναι σαφής. Στο επίκεντρο της διαπάλης συγκρούονται δύο μπλοκ δυνάμεων: Από τη μία, η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τα υπόλοιπα κόμματα του ευρωμονόδρομου και τα παπαγαλάκια του αστικού Τύπου, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Από την άλλη, τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, και στο πολιτικό επίπεδο, για την τελική δικαίωσή τους, το ΚΚΕ.

Διαβλέπει η αστική τάξη τον κίνδυνο που υπάρχει γι' αυτήν να εκφραστεί με δυνάμωμα της ταξικής πάλης η δυσαρέσκεια, να παρεμποδίζεται η επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων με την αποκάλυψη του χαρακτήρα τους. Ανησυχεί από το γεγονός ότι μπορεί να ενισχύεται η προοπτική του δρόμου που θα βρουν δικαίωση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Ανησυχεί και από την εν δυνάμει προοπτική αποδυνάμωσης των κομμάτων της με συσπείρωση στην πολιτική διεξόδου του ΚΚΕ, δηλαδή στην προοπτική αυτές τις διαχωριστικές γραμμές των δύο μπλοκ δυνάμεων να τις αντιλαμβάνεται ολοένα και μεγαλύτερο μέρος εργατών και λαϊκών στρωμάτων γενικότερα. Και εντείνει την επίθεσή της στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ. Η αδιάσειστη αυτή αλήθεια των διαχωριστικών γραμμών κερδίζει συνεχώς έδαφος σε ένα κομμάτι του λαού, ανεξάρτητα από δυσκολίες, αυταπάτες, ιδεολογικοπολιτικές ανεπάρκειες και έλλειψη πίστης για την καθ' ολοκληρίαν ανατροπή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.

Τρανή απόδειξη για την ευμενή αυτή εξέλιξη για το ταξικό εργατικό κίνημα αποτελούν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων με ελαστικές μορφές εργασίας, που κατέγραψαν σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση αυτή, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες και χωρίς να αιθεροβατούμε.

Αυτό δεν αποδίδεται μόνο στην οξύτητα των προβλημάτων που ενσκήπτουν από το βάθος της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, πράγμα που αντικειμενικά φέρνει στην επιφάνεια ποιος υπερασπίζεται τι, αλλά και στο ότι όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ έχουν σταθερό ιδεολογικό - πολιτικό μέτωπο με τις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το κεφάλαιο με όρους πολύμορφης ταξικής αναμέτρησης, έχουν σταθερό μέτωπο εναντίωσης στην ΕΕ, στα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Ολα αυτά φανερώνουν τις δυνατότητες που ξανοίγονται για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Για τις κομμουνίστριες και τους κομμουνιστές, για τους ταξικούς συνδικαλιστές, τα καθήκοντα μεγαλώνουν το επόμενο διάστημα. Διακύβευμα όλο το επόμενο διάστημα θα είναι η αντιστοίχιση των αγώνων με τη δριμύτητα της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη.

Μπροστά για το ταξικό εργατικό κίνημα υπάρχει η απεργία που έχει προκηρύξει το ΠΑΜΕ στις 17 του Δεκέμβρη. Θα είναι η πρώτη μαζική απεργιακή απάντηση στη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που αποτελείται από παλιά, όμως, υλικά που η δομική τους σύσταση σχηματίζει ένα δόρυ στο χέρι της αστικής τάξης, έτοιμο να καρφωθεί βαθιά στην καρδιά των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Για άλλη μια φορά, αναδεικνύεται η σύγκρουση των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Από τη μία, η ταξική συνεργασία και η διαπραγμάτευση του ύψους των θεμελιωδών δικαιωμάτων που θα απολέσει η εργατική τάξη και, από την άλλη, η γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με την κερδοφορία της πλουτοκρατίας, όρος και προϋπόθεση για τη δρομολόγηση της ευημερίας της εργατικής τάξης.

Υπάρχουν δυνατότητες, ενόψει της απεργίας, να γίνει ένα πρώτο βήμα άμβλυνσης των δυσκολιών για να ανοίξει ο δρόμος για την ανασύνταξη του κινήματος. Υπάρχουν δυνατότητες μαζικής μαχητικής συμμετοχής στην απεργία του ΠΑΜΕ. Προϋπόθεση, η καθημερινή ακούραστη δουλειά μας και η εξασφάλιση ικανότητας να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες που αντικειμενικά ορθώνονται μπροστά μας.

Ηδη, ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων που ψήφισε ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές έχει συνειδητοποιήσει σε μεγάλο βαθμό ότι τίποτα θετικό δεν μπορεί να αναμένει από την κυβέρνηση. Υπάρχει συσσωρευμένη λαϊκή και εργατική δυσαρέσκεια, η οποία αναδείχτηκε από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, λόγω της αντικειμενικά απαρέγκλιτης, αντεργατικής, αντιλαϊκής κατεύθυνσης του ΠΑΣΟΚ.

Για όσους βλέπουν τα πράγματα υπό ταξικό πρίσμα, τίποτα το παράδοξο, φυσικά, δε συνέβη. Οι τελευταίες εξελίξεις με τους εργαζόμενους με ελαστικές μορφές εργασίας βοήθησαν, με τη συμβολή πάντα των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, να καταλάβει ένα τμήμα των ανθρώπων του μόχθου το ρόλο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών ΓΣΕΕ ως στυλοβάτη της φιλομονοπωλιακής πολιτικής που ασκείται.

Η δράση μας για την οργάνωση και την επιτυχία της επικείμενης απεργίας θα έχει να αναμετρηθεί με δυσκολίες, όπως: Η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν οι οικονομικοί και πολιτικοί κρατούντες προφασιζόμενοι τα «άδεια ταμεία», το «εκρηκτικό δημοσιονομικό έλλειμμα» κ.ά. Σκοπός τους είναι η υλοποίηση μέχρι κεραίας του σχεδίου της πλουτοκρατίας και του πολιτικού της προσωπικού για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση, με το κεφάλαιο αλώβητο και τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να αναλαμβάνουν να πληρώσουν, για άλλη μια φορά, ακριβά το μάρμαρο. Στόχος τους είναι η μονιμοποίηση όλων των προωθούμενων αντιδραστικών για την εργατική τάξη αναδιαρθρώσεων και η νομιμοποίησή τους στη συνείδηση της εργατικής τάξης.

Μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τις δυσκολίες. Αρκεί να δράσουμε αποφασιστικά, επιχειρηματολογημένα και με επιδίωξη να πείσουμε για την αναγκαιότητα τώρα να αντισταθούν οι εργάτες στην ολομέτωπη επίθεση με τη δική τους συμμετοχή στην απεργία. Εχουν και τη δύναμη, και το δίκιο με το μέρος τους

Υπάρχει και πείρα, και ετοιμότητα να αναμετρηθούμε με την τάση συμβιβασμού και μοιρολατρίας που ενδημεί στους κόλπους τμημάτων της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης του συστήματος (φόβος απόλυσης, εργασιακή περιπλάνηση, αβεβαιότητα για το αύριο). Και σ' αυτά τα ενδεχόμενα χιλιάδες εργάτες μπορούν να κινητοποιηθούν για την ακύρωσή τους. Εχει γίνει, άλλωστε, και σε μεγάλες επιχειρήσεις, με αποτελέσματα.

Οι ταξικές δυνάμεις θα έχουν να συγκρουστούν με τους μηχανισμούς της εργοδοσίας, με αργυρώνητους συνδικαλιστές πλειοψηφιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που θα επιχειρήσουν να βάλουν φρένο στην αργή και βασανιστική, αλλά σταθερή ανάπτυξη της δυναμικής του ΠΑΜΕ.

Οι εργαζόμενοι δύο δρόμους έχουν μπροστά τους, το δρόμο της ρήξης και της σύγκρουσης με τα μονοπώλια, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, της ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και τον υφιστάμενο δρόμο ανάπτυξης της κερδοφορίας των μονοπωλίων, που μόνο νέα δεινά μπορεί να φορτώσει τις λαϊκές μάζες, το δρόμο δηλαδή που επιβάλλει την υποταγή της εργατικής τάξης και των άλλων στρωμάτων στις επιταγές του κυρίαρχου συστήματος.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να βάλουν τον πήχη των απαιτήσεων σύμφωνα με τις ανάγκες τους, να κρίνουν με γνώμονα την αλματώδη πρόοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, την ουρανομήκη κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων παρά την κρίση και να διεκδικήσουν ασφάλιση, μόνιμη και σταθερή δουλειά και δικαιώματα που να ανταποκρίνονται στο ύψος των σημερινών αναγκών.

Να απορρίψουν και να καταδικάσουν την προκλητική προπαγάνδα περί χρεοκοπίας.

Αν κοιτάξουν προς τα πίσω, αλλά και στο παρόν, θα διαπιστώσουν ότι η μοιρολατρία και η αναδίπλωση των αξιώσεών τους μπροστά στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, όχι μόνο δε βελτίωσε τη θέση τους, αλλά τη χειροτέρεψε δραματικά.

Αντίθετα, υπάρχουν παραδείγματα, που δείχνουν ότι ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες γενικής υποχώρησης, όταν οι εργαζόμενοι προέταξαν τη γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια, τότε αποκρούσανε τα χειρότερα, απέσπασαν και κατακτήσεις, έστω περιορισμένες.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να παραμερίσουν τις υποκριτικές κλάψες των οπορτουνιστών - ρεφορμιστών για τη δήθεν ενότητα του κινήματος. Κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να το χειραγωγήσουν στη γραμμή της ενσωμάτωσης στα γρανάζια της ΕΕ, κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να αποστεώσουν το κίνημα από την ταξική του ορμή, τη σύγκρουση με τα πλαίσια της κοινωνικής ειρήνης.

Η ενίσχυση της ταξικότητας και πάλης του κινήματος ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα είναι επιβεβλημένη. Αλλος δρόμος για την εργατική τάξη δεν υπάρχει. Χωρίς αναμονές να παλέψουμε για την επιτυχία της απεργίας στις 17 Δεκέμβρη.